Aan de hormonen..

Daar begonnen we dan, aan de Letrozol... dit zou de eisprong moeten opwekken. Na een ronde slikken, kreeg ik ook controle echo's en daarna een bloed test om te kijken of mijn waardes goed waren en alles op de goede manier gesprongen was, dit was perfect gegaan! Wij blij en eigenlijk waren we veel te naïef, wij dachten van nou fijn, nu zijn we zwanger.. natuurlijk werkt dat niet zo.. althans, niet bij ons.. de tweede ronde werkte de medicijnen niet meer en moest ik aan de pillen om mijn menstruatie op te wekken, daarna konden we weer verder en dan met een hogere dosis. Zo gezegd zo gedaan, het werkte weer voor 2 maanden, dit keer iets minder naïef, want inderdaad.. weer lukte het niet. We besloten te gaan spuiten.. eerst even rust, het werd veel en alles wat op je af komt vonden wij heel heftig. Er gingen maanden voorbij, op 16 oktober 2021 zijn we getrouwd en hebben een hele fijne en mooie dag gehad, daarna op huwelijksreis geweest en ook daar gingen we verder, verhogingen van de dosis ook aanwezig omdat mn lichaam soms niet reageerde, vele echo's en veel teleurstellingen verder. Maar dit keer was er meer mis, m'n lichaam reageerde even nergens meer op, een hele tijd niet, mijn lichaam was op en ik voelde mij heel slecht in m'n vel doordat ik mij op m'n werk niet goed voelde.. ik werd op m'n werk door de grond geboord en vernederd, er werd zelfs gezegd door mijn clustermanager dat mijn eigen gedrag de oorzaak was van m'n vruchtbaarheidsproblemen (dat was de grens) en dit resulteerde in het feit dat mijn lichaam op de noodrem drukte! Er ontstonden cysten op mijn eierstokken en ik kreeg de diagnose "burn-out"... daar zit je dan, thuis... niets mogen/kunnen doen en alleen maar mogen/kunnen rusten. Geen prikkels zijn oké of kon ik hebben, ik wilde niemand zien/horen/spreken, en eigenlijk wilde ik alleen maar de hele dag in m'n bed liggen. Dansen moest ik doen omdat ik dat leuk vond en wilde ik na een tijdje nog wel, 1x per week een uurtje, het mocht op voorwaarde dat ik geen gekke dingen deed en geen buikspieren vanwege de cysten die gevaarlijk konden worden. Ik luisterde naar mijn lichaam, ik kon ook niet anders want anders was het klaar en ik voelde ze. Het feit dat ik naar m'n lichaam luisterde resulteerde in het goede nieuws dat de cysten binnen een paar weken weg waren. Dit had ik blijkbaar even nodig.. paar maanden hormonen prikken en teleurstellingen verder en we kwamen erachter dat ik ook nog een te hoge zuurgraad had in m'n vagina, heel fijn... mijn zuur dood de zaadcellen van mijn man! De gynaecoloog stelde IUI voor, dit zou de oplossing voor ons kunnen zijn. De eerste keer had ik onwijs het gevoel dat we te laat waren met insemineren. Ik moest zaterdag nacht om 0:00u ovitrelle spuiten en moest maandag ochtend bellen voor de inseminatie dezelfde dag.... dat gaat natuurlijk niet snel en op tijd, en inderdaad, we waren pas eind van de dag aan de beurt.. veel te laat, onze poging mislukte. Poging 2 hebben ze naar mij geluisterd, ik eiste (want dit doen hormonen met mij) dat ik meteen de dag na de ovitrelle geïnsemineerd zou worden, ze deden het.. puur voor mij en m'n gemoedstoestand.. helaas.. weer mislukt!