TRAUMA & ADHD

Met drie maanden uit huis geplaatst, nog zo klein....Dan zal er vast geen hechtingsstoornis zijn en valt het trauma vast wel mee. We gaan heel veel liefde geven, we trekken dat wel recht, we halen het wel in. Dat is wat we dachten....

Nu bijna acht jaar later kom ik daar keihard van terug. Zie en voel ik nog iedere dag dat het trauma er is en de hechtingsstoornis nooit helemaal over gaat. We hebben het geprobeerd, alles uit de kast gehaald, maar helemaal over gaat het nooit. Is dat erg? Nee Is dat lastig? Ja 

Een schaterlach, een mooi bekkie en heel veel praatjes zijn haar masker. Ze kon het altijd aardig handelen, kwam er vaak mee weg. Tot de Corona kwam en ze de structuur kwijt raakte. De eerste week ging het nog wel, maar al snel was ze de grip over de situatie kwijt en begon het steeds lastiger te worden. Dat wij haar onderwijs gaven kon ze niet accepteren, het waren extreem lastige weken voor haar maar ook voor ons. In deze weken werd ze steeds drukker en het leek wel alsof ze zichzelf niet meer in kon houden. En steeds meer gingen wij zien wat we eigenlijk altijd al zagen, Saar heeft niet alleen een trauma, ze heeft ook ADHD.

Toch was het best lastig om hier iets mee te doen. Want kinderen met trauma testen vaak positief op ADHD, de symptomen zijn veelal hetzelfde. Maar kan het dan niet beide? Mag je geen ADHD hebben als je een trauma hebt? Heb je dan geen recht op hulp? En dus gingen we hogerop. 

En zo ging het balletje rollen en werd ze getest, er werd extra goed gekeken en rekening gehouden met haar achtergrond en haar verhaal. En al vrij snel kreeg ze officieel de diagnose. 

Ergens was het voor ons een opluchting. We zagen het al die tijd goed. We zagen het verschil tussen trauma en ADHD. Zelf vond ze het lastig. Niet zozeer de diagnose, meer het feit dat er nog meer was, nog meer in haar al zo volle rugtas.

Toch zag ze zelf ook in dat het nodig was er iets aan te doen. En heel dapper en stoer ging ze het traject van medicatie in. Wat een heftig traject was dat, is dat, want we zitten er nog middenin. Ik had niet verwacht dat het zo lastig zou zijn om het juiste middel te vinden. We hadden nog nooit van een rebound gehoord en hadden ons niet voorbereid op een ander kind. Want ja dat wordt/is ze toch wel een beetje.

Wel zagen we bijna vanaf dag 1 dat de medicatie iets voor haar deed. Haar concentratie werd beter en ze was een stuk rustiger in haar hoofd en in haar lijf. Maar aan het einde van de dag ging het steeds gigantisch mis. Uit het niets kreeg ze woede aanvallen en was ze niet bereikbaar, om daarna vreselijk emotioneel te worden. Wat was dit heftig en moeilijk, we wisten soms werkelijk niet wat we moesten doen.

Je wilt niet boos worden, ze doet het immers niet expres. Maar soms was haar gedrag zo extreem dat we wel boos moesten worden. Het was een rollercoaster van emoties en onmacht. Gelukkig werden/worden we goed begeleid en kreeg ze een ander medicijn. Nu bijna drie maanden later hebben we, zo denken en hopen we, de juiste gevonden.

Het gaat beter, er is rust, er is concentratie. Maar er is ook minder eetlust en slapeloosheid. Ze is anders, we moeten haar anders benaderen, het is wennen, het is geven en het is nemen. Ik voel en ik zie dat het beter gaat, dat we op de goede weg zitten. De rebounds zijn nog niet weg, het is iedere dag hopen dat het medicijn rustig uitwerkt, maar ze leert er zelf ook steeds beter mee om gaan. Het heeft tijd nodig voor ons allemaal. 

Soms voel ik me schuldig dat we haar medicatie geven. Vind ik het jammer dat het nodig is. Dat het zonder medicatie geen doen is, thuis niet en op school niet. Maar ik probeer mezelf te zeggen dat het mag, dat het voor nu voorlopig moet. Als je niet goed kunt zien, dan mag je een bril, dan hoef je ook niet in het duister te tasten. Dus hoeft Saar dat ook niet. En misschien als ze groter is en ze er mee om leert gaan kan ze wel zonder, we zullen het zien, alles kan en alles mag.

Liefs Deb,