Scoren

Denk je even in, je hebt een positieve zwangerschap test, bent door het dolle heen, want dit kindje dat jij laat groeien, is precies het kindje waar je weken, maanden of misschien zelfs wel jaren op hebt gewacht. Met volle trots bel je je ouders, schoonouders misschien ook al je beste vriendinnen. Vervolgens bel je een verloskundige zodat zij kunnen gaan bepalen hoe groot het kindje is. En eigenlijk begint het daar al in kleine maten. De verloskundige meet en bekijkt je kindje  zover dat mogelijk is en kijkt naar het in het meest gunstige geval kloppende hart. Je bent een x aantal weken zwanger en kijkt uit naar de 20 weken echo. Er word dan gekeken of je kindje in top vorm is, of het netjes alle 10 de vingers heeft, een goede neus en of de lip dicht is. Veel mensen hebben daarvoor al de nipt test laten doen zodat als je kindje een chromosomale afwijking heeft dat al bekend is. 

Opvallend is dat mocht de nipt test raak zijn en je dus een verhoogd risico hebt op de 3 afwijkingen die ze testen dat je dan een vlokkentest of vruchtwater punctie mag doen, en ik veel gevallen je vervolgens het advies krijgt misschien zelfs je kindje te doen verwijderen. Wij hebben dan ook dit keer gekozen om geen extra test buiten de echo’s om te doen, de ergste (niet levensvatbare) afwijkingen worden vaak ook wel via de echo’s getraceerd, en de wel levensvatbare afwijkingen, die vind ik persoonlijk niet per definitie hinderlijk.

Goed terug komend op de 20 weken echo, na dat ze alle basis dingen hebben bekeken en bevestigd is dat het hartje goed is, de armpjes goed staan en de knieën kunnen buigen , word er naar de maat gekeken. Ze hebben namelijk een protocol voor hoe groot het kindje nu moet zijn. uiteraard goed om in de gaten te houden dat je kindje goed groeit, maar kun je echt via een echo al zeggen dat je kindje afwijkt? Ik stel mijn vraagtekens daar bij. 

Na de 20 weken echo blijk alles goed en kijk je uit naar je verlof. En dan is die dag aangebroken, de dag dat je even geen werk druk meer hebt en de hele dag veroorloofd mag gaan slapen, koekjes eten en onbeperkt slappe komedies mag kijken. Maar dat is ook het moment dat de eerste adviezen en verhalen gaan stromen als die nog niet eerder al zijn uitgesproken. ‘Je moet je kindje veel laten slapen dan word het intelligent’, ‘je moet je kindje gelijk in het eigen bedje leggen anders zal hij dat nooit leren’ ‘een bevalling  duurt nooit langer dan 48 uur’ en ga zo maar door. Zeker als je de eerste keer moeder word duizelt je hoofd van al die vaak goed bedoelde verhalen. 

En dan is het moment daar, je bent ongeveer 40 weken door gelopen als je geluk hebt, want daar voor en daar na wijk je al van af het begin af. Maar goed dan komt het, de bevalling. Door alle verhalen die je hebt gehoord vouw je je in de meest ongemakkelijke yoga pose en zing je braaf poesje mauw, want de tante van de buurvrouw van de leerkracht van je buurjongen die zijn nichtje had immers gezegd dat dat echt ontspannen zou zijn.

En dan is het daar jou kleine parel. Het kind dat jou zo gelukkig maakt dat je niet weet of je heel hard wil huilen of wil bulderen van het lachen. Nadat de navelstreng is afgeknipt , word je kindje van kop tot teen onderzocht. 

En daar begint het scoren. Alle kindjes die net uit de buik komen moeten namelijk exact het zelfde kunnen, zo niet dan heb je een aantekening, iets opvallends iets wat in de gaten gehouden moet worden. Nou goed je kindje slaagt met vlag en wimpel heeft het loop reflex, huilt en kan al tepel bijten, of er wat uit komt is dan weer afhankelijk of je borsten al produceren, maar in verre weg de meeste gevallen zuigen die kleintjes zo hard dat je borsten eigenlijk niet heel veel andere keuze hebben. Vervolgens word je kindje elke dag gewogen, want het moet wel binnen een aantal dagen aankomen. En dan mag je eindelijk gaan genieten van je kindje. Of nou ja dat is wat je denkt. 

Je gaat naar het consultatie bureau ontvangt de nodige prikjes en je kind word beoordeeld. Eerst of de ogen niet scheel staan dan of het goed kan horen. En ter zijnde tijd hoor je wellicht of je kindje te dun of te dik is. Er is immers een protocol voor hoe groot en hoe zwaar je kind op een bepaald moment mag zijn. als je dan een jaar verder bent moet je kind voor het oog van al die vreemde mensen een blokken toren bouwen, vormen door een gat heen duwen en puzzelen. Hier op beoordelen ze of je kind ‘slim genoeg is’ maar wat is precies ‘slim genoeg’? wie heeft die regels gemaakt? 

Alle kinderen moeten op een bepaald moment even veel en het liefst exact dezelfde woorden zeggen, kunnen zitten, lopen staan en kruipen. Maar wat als je kindje dit eerder doet? Of juist later?  Ook dan heb je weer een aantekening, iets dat in de gaten moet worden gehouden. Dan komt het moment dat het zindelijk moet worden. Ieder kind in Nederland moet namelijk op het zelfde moment in het leven klaar zijn of zijn of haar bruine jongen te lozen op dat grote gat in het mini hokje van het huis. 

Al vlug zal het dan naar school gaan. Waar je kind precies te gelijk met al zijn klasgenootjes moet kunnen stil zijn, moet kunnen luisteren, moet kunnen delen. Je kind moet exact op het zelfde moment als alle andere kinderen leren lezen en kunnen rekenen. Je kind moet de bal in een basket kunnen gooien en koprol kunnen maken in een rechte lijn. Exact zoals alle andere kinderen dat doen. De vocabulaire van je kind moet voldoende zijn, gewoon net zo veel als de anderen, niet meer en niet minder. 

En dankomt de cito toets. De toetsen waar vervolgens moeder tegen elkaar kunnen opbieden omdat pietje hoger scoorde dan Annie. En die toets waar moeder het schijnbaar normaal vinden om tegen andere moeders te roddelen over henk die de toets wel belachelijk slecht scoorde, maar ja dat kan ook niet anders want ja zijn moeder is natuurlijk maar een schoonmaakster, en jij bent secretaresse dus ja dat jou kind het beter doet komt omdat jij zo slim bent uiteraard. 

De cito toets is blijkbaar ook het moment dat je met je kind om tafel moet om te bespreken dat het gestelde doel wat je kind uit koos, onhaalbaar is, je kind scoorde namelijk ‘maar gemiddeld’ en zal dus net als bijna de hele klas alleen 'maar' naar een vmbo gaan, wat schijnbaar garant staat voor ‘domme mensen’. Ineens blijkt het in het gemiddelde op gaan niet meer goed genoeg. De leraren vertellen je kind,dat heel graag arts wil worden dat een carrière als bakker wellicht meer op zijn plek is, en zo gaan de testen door. Je kind word voortdurend in de gaten gehouden en word volwassen. Krijgt rond het zelfde moment als de voormalig klasgenoten een vaste relatie en kinderen. En zo begint het weer van voor af aan. 

Het huis moet keurig schoon, het tuintje het liefst met zo min mogelijk onderhoud en de was aan een droog molen in de tuin. Vaak nog een kat of hond er bij, en de hele keuringsdienst kan op nieuw beginnen bij het nieuwe kind.

Maar wat als je niet wil scoren? Wat als je niet eens wil weten of wat je doet wel ‘normaal’ is en wat is eigenlijk normaal? wie heeft bedacht dat iedereen het zelfde moment exact dat moet beheersen? En wie heeft bedacht dat als je het niet beheerst, dat er dan gezocht mag/moet worden naar een stempel?

Waarom is een kind dat later praat een potentieel autistisch kind? Waarom is een kind dat niet de hele dag rustig zit en pootjes geeft een kind met adhd dat we moeten corrigeren met medicatie? Hoezo is een kindje dat niet op het juiste moment wil puzzelen lager begaafd? Wie heeft die lijnen uit gezet? En waarom moet alles tegelijk?

Ik verbaas mij er vaak over hoe weinig er echt word gekeken naar de ontwikkeling die een kind evengoed door maakt, zo ken ik diverse kindjes die nog helemaal niet goed praten maar wel al zelfs kunnen schommelen en hoge hekken beklimmen op een zeer jonge leeftijd, maar ook kinderen die nog niet lopen maar wel al super goed kunnen praten. Wat als je je kind gewoon je kind laat zijn? is er dan een mogelijkheid om onder al die andere beoordelingen uit te komen?

Misschien ben ik wel een zeurpiet, misschien maak ik mij wel te druk, ik loop exact gemiddeld ik ben niet slim en niet dom, kan lezen en schrijven, eet en drink precies wat nodig is en viel nooit extreem op, okee nadat ik een bril kreeg dan. en zo doet onze dochter dat ook, maar wat als ik haar wil behoeden voor alle uitslagen, voor als nog loopt zij volgens de huidige testen voor op de ontwikkeling. Blijkbaar is voorlopen ook niet goed, en is dat ook iets om in de gaten te houden. 

Ik zie echter niet dat zij voor loopt, ik zie gewoon een over het algemeen vrolijke meid die speelt, die keuzes maakt, die rent die valt en die boos word. ik zie een meisje dat voor mij evngoed wel perfect is, ook als ze niet uren lang stil zit voor de tv, ook als haar kleding stijl die zij al vroeg ontwikkelde wat anders is dan de mijne, en ook als zij straks langer nodig zal hebben om te leren lezen. maar ook is zij voor mij perfect dat ze al vroeg liep en zindelijk was, als ze straks snel haar zwemdiploma zal behalen of misschien wel advocaat wil worden. Het is mijn dochter en ik vind haar goed, beter dan wie dan ook. Ik heb geen enkele test nodig om dat te kunnen weten, want ik heb niemand liever om mij heen dan mijn eigen kinderen.

Dus noem het faalangst, noem het rebels, noem het zeuren. Maar ik hoop dat op een dag niet langer meer de testen van belang zijn, maar puur het kind, het mensje dat een toekomst te gemoed gaat. Of het nu met 4 jaar kan lezen of met 10 en of het nu met 9 maanden lopen kan of pas met 3 jaar. Het gaat uiteindelijk alleen maar om wat het kind voelt en wil toch?