Onterecht schuldgevoel

Een jaar geleden werd er een MRI scan afgenomen bij Josefine, om de verdenking van Cerebrale Parese vast te stellen.

We belandden in een rollercoaster, want opeens werd mijn gevoel bevestigd. Kreeg ik excuses te horen van de kinderarts en heeft de TOP Fysio al het contact verbroken. Zelfs toen ik haar zei dat ik haar dankbaar ben dat zij wel naar mij geluisterd heeft.

Opeens werden mijn zorgen serieus genomen en gingen we het revalidatie traject in.

Gemengde gevoelens overheersten vaak en toen het besef kwam dat mijn kindje dus écht een handicap heeft, kwam er een enorm diepe dal van levend verlies.

De ene dag voel ik me prima en kan ik, met haar aanpassingen, de wereld aan! De andere dag voel ik haar teleurstelling van het anders zijn dan andere kindjes en kan ik enorm wegzinken in het verdriet.

Want waarom mijn kind? Waarom zij, die al zoveel heeft mee moeten maken in haar veel te korte leventje? Waarom kon dit haar niet gewoon bespaard blijven?

Om mezelf daarna weer bij elkaar te rapen en het zonnetje te zien. Want ondanks haar aanpassingen, heb ik er alle vertrouwen in dat zij er ook wel komt!

Maar nooit, maar dan ook nooit heb ik de MRI scan zelf mogen zien. Nooit heb ik met een arts gesproken over hetgeen wát zij gezien hebben op de scan van haar hersenen. Nooit heb ik daarom de oorzaak kunnen uitsluiten.

Als premature baby in het ziekenhuis heeft ze perongeluk haar hoofdje gestoten, door mij. Dat schuldgevoel werd alsmaar groter. Want misschien was het toch door de klap die ze daardoor op haar hoofdje had gemaakt destijds. Dan was het door mijn toedoen dat zij met een handicap door het leven moet.

Ergens wist ik natuurlijk dat deze diagnose komt door zuurstoftekort… Nu een jaar later, heb ik eindelijk de scans mogen zien en is er een enorme last van mijn schouders gevallen. Een last die ik mezelf had aangepraat. 

Het is niet mijn schuld. Ik kan er niks aan doen. Het komt niet door mij. De beschadiging in haar hersentjes is 100% gekomen door een moment van zuurstoftekort.

Ik hoef niet meer te zoeken naar het waarom. Ik mag me gaan focussen op het hier en nu. Verder gaan richting de toekomst. Ik mag het los laten en weer “gewoon” haar mama zijn. Mét ups en downs. 💜