Ongeplande vakanties (deel 2)

…Barcelona!

S belde vanuit Duitsland, en sprak de magische woorden uit: “Zal ik jou en Baby op komen zoeken in Amsterdam?”

Ik antwoordde: “Goed, maar als we dan toch in een grote stad afspreken, waarom dan niet in Berlijn? Da’s dichterbij voor jou.”

“Je haat Berlijn,” merkte S op.

“Daar heb je een punt. Rome dan?” stelde ik voor.

“Slechte verbinding. Leuk idee, maar de vluchttijden zijn onprettig, als je met een baby reist.”

“Barcelona, dan?”

“Prima,” lachte S.

En zo vlogen we naar Barcelona. Twee nachten in een vijfsterrenhotel. Luxe, en mooi. Vriendelijk personeel. Kamer opgewaardeerd naar een Suite. Ach, een extra nacht erbij. Het was ge-wel-dig!

Een paar dagen zon, zee, strand en winkelcentra. Pret in de fietstaxi. Zonnenbrand naast het Gaudi park. Genieten van het Spaanse gereutel. Spelen in het water. Lopen door de straten waar mama gewoond heeft. Naar het diep-zee aquarium. Uit eten op de boulevard.

Heel even voelde ik wat zeurderig getrek naar het verleden. Een soort gemis. Daar zat ik dan, met S en Baby, in Bestial. Het is een strandtent waar ik vele avonturen heb beleefd, met mooie, zongebruinde mannen, rustig een drankje in de hand. Het is de strandtent die ik even verliet om op het strand volleyball te spelen, of gewoon ontspannen met mijn voeten in de branding stond.

Dit keer was ik er met Baby, die mijn constant aandacht nodig heeft, of het nu aan tafel is, of terwijl hij zijn kleine handjes door het zand graaft. Vier meter bij mij vandaan, daar op het strand waar ik een tijd geleefd heb, stond een nieuw groepje mensen. Jongvolwassenen met strakke lijven, brede glimlachen, en geen wolkje van zorgen op hun gezicht getekend. Ze hebben ongezorgd plezier. Ik heb dat niet meer, bedacht ik mij. Niet nu. Ik probeer zo goed als ik kan te genieten van hoe mijn baby zich ontwikkelt, en hoe blij hij is. Ik bekijk de wereld nu door zijn ogen.

Het wordt tijd dat ik ‘m weer door mijn eigen ogen ga bekijken.