Snap
  • Kind
  • grappig
  • consultatiebureau
  • CB
  • inwordly
  • cjg

Onderbroekenlol

Hoe een bezoekje aan het CB een memorabele werd

Bij het consultatiebureau…

Novi Mae (3) en James (1) kleden zich uit voor het meet- en weegmoment. Zij stapt na even twijfelen op de weegschaal, hij weigert pertinent totdat hem beloofd wordt dat hij de auto mag vasthouden tijdens het wegen. "Het verschil halen we er zo wel vanaf," grapt de dame van het CJG.

De arts komt ons halen, we zijn aan de beurt. De kinderen wandelen spontaan om de haar heen en kijken mee hoe ze wat spullen uit haar laatje haalt. Ze vraagt verschillende dingen en James en Novi Mae geven antwoord. Ik denk bij mezelf: Oh my word, het schietgebedje heeft gewerkt, YES, ze werken mee, die eigenwijze monsters van me!

Dan komt het onderdeel van de ogentest. Novi Mae mag zeggen of de pootjes van het w/m-achtige symbool naar boven, naar beneden of naar opzij staan. De arts geeft aan dat ze mag wijzen in de goede richting. Ze gaan beginnen. "Naar welke kant gaan de pootjes?", vraagt de arts. Novi Mae lacht, en zegt: "Naar rechts." (Goed antwoord.)

Ik geniet stilletjes vanaf de zijlijn. Novi Mae blijft volhouden met de begrippen links/rechts/naar boven/naar beneden en neemt het 'spel' uiterst serieus. Stiekem voel ik een golf van trots.

Daar zit ze hoor, mijn driejarige opdondertje, in haar onderbroek en met die gekke bril op, met "Links!" en "Rechts!" te strooien, alsof dat de normaalste zaak van de peuterwereld is. En dat allemaal terwijl haar broertje overal tussendoor roept en de auto's met 100 kilometer per uur door de ruimte laat vliegen. Heel knap, meisje, chapeau. (Ja, ja, James ook chapeau, dat je de auto niet door de ruiten en het computerbeeldscherm hebt gejaagd. Yes, boy.)

En dan is de beurt aan James. De arts heeft nog één laatste vraag voor hem. Ze pakt een popje, houdt het voor zijn gezicht en vraagt lief: "Waaaaaaar zijn de voetjes? Waaar zijn de voetjes?" James kijkt mij aan, kijkt zijn zus aan en beiden beginnen te lachen. Voor mij een overduidelijk teken dat hij niet meer mee gaat werken, zeker met de aanmoediging van z'n grote zus om te gaan geinen. Ik vertel aan de arts dat hij bij zichzelf in ieder geval wel bijna alle lichaamsdelen kan aanwijzen én benoemen. Dat heeft James goed begrepen, dus hij besluit mijn laatste opmerking nog wat kracht bij te geven. Hij trekt zijn luier naar beneden en roept trots: "Kijk, ZAK!"