Besef, moe en de hele wereld aan kunnen.

Het is en blijft hard werken, thuis met een ziek kind. Voordat we Fenna hadden, had ik echt geen idee. Geen idee hoe het zou zijn om je eigen kind te hebben en verzorgen. En al helemaal niet een kind met extra zorgen.

Ik heb wel kinderen op een woongroep begeleid, maar nooit wetende hoe dit voor de ouder was. En hoe ze op het punt zijn gekomen om voor een woongroep te kiezen. Ik was er alleen voor het kind. 

En nu ben ik een ouder. Fenna is cognitief gelukkig kerngezond. Maar lichamelijk ziek. De zorgen en medische handelingen gaan door, dit heeft geen pauze of vakantie. En nu denk ik er pas over na, hoe het voor die ouders van het kind op de woongroep zou zijn geweest. Voor je eigen kind zorgen, met veel meer zorgen. 

Ik heb vaak het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. Dan ga ik ook hard. Ik ben bij Fenna, ren door de medische handelingen, doe de huishouding en als ik nog tijd heb dan plan ik graag nog wat sociaals in en ren ik ook nog door wat andere to do punten heen. Maar dan val ik weer na het rennen. Als mijn man er voor Fenna is, denk ik: wat zal ik in vredesnaam is gaan doen. Iets voor mezelf. Ik kan eindelijk schrijven! Of toch even stille tijd? Of even fietsen, de natuur in. Even een boodschapje doen? Nee, nergens zin in. Het gevoel neer te vallen. Liggen, serie kijken en een suf spelletje op de telefoon spelen. Dat is dan wat het uiteindelijk wordt. En dat voelt zo als falen. Ik kan eindelijk gaan doen wat ik wil! Een work-outje, de natuur in.. Maar wat ik dan op dat moment t wil, is eigenlijk ook niet wat ik wel wil. Ik wil zo graag controle houden over alle gebieden in het leven. Alleen soms is het even 'op.'

Wat wil ik? Weer leren wandelen. In plaats van rennen, vallen en weer rennen. Op zoek naar een wandeltempo, waarin alles wat moet gebeuren, op een rustig tempo mag gaan. In balans. Hoe doe je dat?

Tegelijkertijd weet ik ook van binnen hoe die vraag te beantwoorden. Wij mogen élke dag, élke ochtend naar God gaan. Hem danken dat Hij bij ons is, ongeacht hoe de dag er uit gaat zien. We mogen alle zorgen, moeheid, wanhoop, of al het andere wat niet van God is, bij Hem neerleggen. Wij mogen de controle weg geven, waar we als mens zo hard ons best doen om dit te behouden. We mogen ons overgeven. In onze zwakheid, is Hij sterk. En daar voor, is los laten nodig.

-Kom allen bij Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, Ik zal jullie rust geven. Matteüs 11:28-

Heer, ik kom bij U. Ik leg mijn zorgen en moeheid bij U neer. Bedankt, dat ik de dag aan U mag geven. Heer, doe Uw werk in mij vandaag. Bedankt dat U hebt beloofd dat U rust geeft, als we bij U komen. Bedankt Heilige Geest, dat U in mij woont. Leidt mij vandaag, voor Uw koninkrijk. Bedankt voor Uw wijsheid, zodat ik in Uw wijsheid voor mijn gezin kan zorgen. Bedankt God, dat U voor eeuwig bij mij bent. Bedankt voor kracht, zodat ik deze dag aan kan, met U. Amen.