Snap
  • Kind
  • vroeggeboorte
  • zorgenkindje
  • CP
  • cerebraleparese

Mijn zorgenkindje

Leven met CP

Toen Josefine na 7 weken ziekenhuis eindelijk naar huis mocht wist ik niet wat mij overkwam. Opeens was ik haar moeder in plaats van haar verzorger in het ziekenhuis.

Waar ik in het ziekenhuis precies wist hoe ik voor haar moest zorgen, had ik thuis geen idee meer. Ik kende mijn eigen kind niet. Ze dronk uit een flesje, ze maakte geluid, ze kwam in aanmerking voor het prematuren nazorg traject en onze agenda’s zaten ineens bom vol afspraken. Elke week hadden we het wel druk met en voor Josefine, maar daarnaast had ik natuurlijk ook nòg een kind.

Ik liet haar vaak huilend achter. Dan bedekte ik mijn oren en kon ik alleen maar mee huilen. Huilen omdat ik niet wist hoe ik haar moest troosten, ze huilde bijna 24/7 en ik stond op het punt haar weer mee te geven aan de verpleegkundige van het prematuren nazorg traject. Ik had me zelfs helemaal voorbereid hoe dit aan te pakken.

“Neem haar alsjeblieft mee” schreeuwde ik van binnen. Maar als de verpleegkundige er weer was, voelde ik me gefaald. Ik ben tenslotte haar moeder dus moet me niet zo aanstellen en maar gewoon vertrouwen dat onze band moet groeien.

Inmiddels is die band er echt wel. Zo wist ik al vrij snel dat er iets mis was met haar benen, waar ik overal werd toegelachen dat het wel haar temperament zou zijn waardoor ze haar benen zo aanspant. Yeah right. Waarom had mijn zoon dit dan niet? Dat kan toch niet normaal zijn?

Steeds meer dingen kwamen erbij kijken en dat maakte haar echt wel een zorgenkindje. Een waarvoor ik me altijd zorgen maakte omdat er volgens mijn gevoel iets niet klopte, maar volgens de artsen was er niks aan de hand, het zou allemaal wel meevallen en verdwijnen als ze zou gaan lopen…

Het moederschap van Josefine heeft mij elke keer weer geleerd dat, ook al ging de band niet vanzelf, ik wel haar moeder ben en mijn moedergevoel er niet snel naast zit. Ik heb leren vertrouwen op dát gevoel, maar ik heb ook leren vertrouwen in Josefine haar kunnen. We moeten niet te veel willen. Ze komt er wel, op haar eigen tempo en op een voor haar fijne manier.