Mijn kind viel 10 meter naar beneden (part2)

De verpleegster kwam niet meer bij vam dat die herrie bij mijn vader vandaan kwam maar smolt van het beeld dat Milan en opa zo heerlijk samen in dromenland lagen. Best knap als je zo lekker kan slapen met een die herrie😅. 

Na uren kwam er weer een neuroloog binnen om nogmaals alle reflexen van Milan te testen en vlal daarna kwam dan eindelijk de Arts binnen om te vertellen hoe en wat nu.

Er was duidelijk een nekwervel gebroken maar dit hebben ze nog nooit bij een kind meegemaakt in deze conditie. Meestal ben je dan verlamd of overleef je het niet. Toen ik dit hoorde was ik opgelucht maar besefte dat Milan onwijs veel geluk gehad heeft en dit werd mij nogmaals op het hart gedrukt dat dit heel bijzonder is dat hij er zo bij zat. 

Omdat ze in het ZH waar wij waeen te weinig wisten van de breuk hadden ze godd overleg gehad met het Sophia kinderziekenhuis en meer ziekenhuizen om te weten hoe nu verder. Wonder boven wonder hoefde de nekkraag niet meer om en dat had te maken met de plek van de breuk. 

Wij mochten naar huis onder strikte voorwaarden. Milan moest veel rusten, mocht niet rennen, springen, sporten. Nee hij mocht niks. Alles wat Milan altijd graag doet en zijn energie in kwijt kon mocht hij niet doen. De laatste 2 weken van de vakantie vielen daardoor meteen duigen. Naast de nekwervelbreuk had Milan een whiplash en zware hersenschudding opgelopen en mocht dus de komende 2 weken niet alleen slapen. 

Eenmaal thuis aangekomen begon het spugen weer. Wat een zwak vogeltje had ik om voor te zorgen zeg. Douchen ging op een stoel zodat hij niet omviel omdat hij heel duizelig steeds was. En s'avonds kwamen de opa's en oma's langs om te kijken hoe het met hun kleinzoon ging. Iedereen was gigantisch geschrokken maar opgelucht te zien dat hij er nog was. Ook de eerste tekeningen en ballonnen vonden de weg naar ons huis en vrolijkten Milan op. 

De dagen en nachten waren lang. Milan sliep veel maar werd vaak gillend wakker uit een enge droom en had veel troost en hulp nodig. Ondanks dat fleurde hij elke dag op van de kaartjes en ballonnen. 

Ondertussen is Milan 2x naar het ziekenhuis teruggegaan omdat hij meerdere neurologische mankementen ondervond en de pijn in zijn nek was niet te overzien met pijnstilling. 

Na 6 weken rust, geen school, niet rennen en niet met vrienden spelen moesten wij vandaag voor de zoveelste foto naar het ziekenhuis. Milan had een paar vragen aan de arts zoals: "mag ik weer rennen?, Mag ik weer voetballen? , Mag ik weer hele dagen naar school?" En nog een paar vragem zoals: "mag ik naar de efteling? En mag ik dan in de achtbanen?" 

De arts liet de foto's zien en die zagen er netjes uit op een kleine verdikking na. Dit stond echter niet zijn advies in de weg. En hier kwam het antwoord op  zijn vragen: "ja, je mag alles wel weer mits je voorzichtig doet en als je pijn hebt direct stopt en eventueel een dag extra thuisblijft."

Wat waren we blij met deze woorden! Milan begon gelijk een gek dansje te doen in de spreekkamer en rende een rondje. Hij leek wel een vrolijk lammetje. 

Wel kregen wij nog wat afspraken voor de revalidatie, psycholoog, neuroloog en uroloog. Ook moeten wij over 6 weken bellen of alles goed blijft gaan en hoeft Milan pas volgend jaar opnieuw foto's laten maken van zijn nek. Deze foto's worden elk jaar gemaakt omdat de kans erg groot is dat de wervel niet meer mee wil groeien doordat hij beschadigd is. Natuurlijk hopen we het beste maar in het ergste geval krijgt hij een vergroeiing in zijn nek. Tot hij uitgegroeid is bekijken we het dus hoe het met deze stoere bink gaat. 

Ik ben onwijs trots op mijn boefje en hoop dat hij snel weer de 'oude' Milan is.  Voor nu zijn wij er dus nog lang niet maar het ergste probleem in zijn nek is grotendeels hersteld. Nu de andere problemen nog. 

Het komt met de tijd en we nemen de tijd. 

Bedankt voor het lezen. Tijdens het schrijven van deze blog is er aardig wat emotie losgekomen en moet ik zeggen dat ik heel positief naar Milan zijn toekomst kijk.