Mijn kind viel 10 meter naar beneden!

Dit gaat over Milan, mijn zoontje van 6 jaar. 

Nu ik dit schrijf besef is mij dat dit verhaal 6 weken geleden is begonnen...

*16 augustus:

Het was een geweldig mooie zomerdag in de zomervakantie. Milan had net zijn zwemdiploma gehaald en was daardoor het liefst hele dagen in het water. 

Zo ook deze dag. Hij mocht een dagje met opa, oma, tante Renee en nog een oom en tante mee varen in een sloepje op het Brielse meer. 

De hele dag wezen dollen achter het bootje, in het water springen en duiken en genieten met volle teugen. Tot op eens een kreet! Milan hing achter het bootje en was zijn zwembroek verloren😅.  "Als dat nou het ergste is van de hele dag" zei opa. Boxer aan en hij ging weer verder met zwemmen.

Tegen het einde van de middag gingen ze heerlijk bij de camping waar het bootje aangemeerd lag nog afsluiten met een patatje en wat te drinken. Deze werden besteld en er stond een leuk gigantisch springkussenparcours waar Milan natuurlijk maar al te graag op ging. 

Wat had Milan een lol en tante Renee deed gezellig mee. Wel werd de wind wat feller en besloten de medewerkers van de camping dat ze het luchtkussen bijna leeg zouden gaan laten lopen. Tante Renee was er inmiddels af en Milan was ook op het einde om er af te gaan......tot er opeens een enorme windvlaag kwam en het springkussen met Milan erop mee de lucht in trok. 

Milan vloog wel 10 meter hoog in de lucht en heeft uiteindelijk losgelaten. Hij is toen levenloos met een flinke klap in een gras terrecht gekomen. Renee en Opa en Oma waren meteen bij hem en zagen dat het springkussen meters verder in de haven vam het Brielse meer terrecht kwam. Ondertussen werd door de campingeigenaar de hulpdiensten ingeschakeld. 

Na een paar hele lange minuten maalte Milan gorgelende geluiden en kwam hij met draaiende ogen bij. Was in paniek maar wist ook niet wat er was gebeurd. 

Ondertussen was ik op de hoogte van de situatie en meteen de auto ingestapt met Roos mijn andere dochtertje en mijn vriend die ons naar de camping reed. 

Onderweg sloeg het weer om en begon het te stormen.

Aangekomen bij Milan waren de ambulancebroeders al met Milan bezig en mocht ik meteen bij hem. Wat was het naar om je kind zo op de grond te zien liggen. Op dat moment werd hij ingepakt op het brancard en in de ambulance gereden. Natuurlijk moest ik met hem mee en pas toen ik even terugliep naar de auto van mijn vriend om mijn tas te pakken brak ik even. Ik raakte in paniek want wilde niet dat mijn kind pijn zou hebben en zo overstuur was. 

Uiteraard kom je er net voor je de ambulance in stapt achter dat je telefoon leeg is en kon ik dit net op tijd melden aan mijn papa. Die gooide op zijn beurt zijn telefoon in mijn handen en zo reden wij weg, in de ambulance, door de storm, naar het ziekenhuis. Ik dacht altijd dat ritjes in de ambulance snel zouden gaan maar manmanman dit was de langste rit van mijn leven! Lieve Milan vroeg steeds opnieuw wat er was gebeurd en waar opa was. Opa, oma en tante Renee reden vlak achter ons aan maar de storm en regen waren zo heftig dat de ambulancebroeder totaal geen zicht had op de weg en wij dus erg langzaam moesten rijden. Milan bleef steeds wegvallen en dat baarde mij zorgen dus bleef ik maar verhaaltjes aan hem vertellen en zeggen hoe knap ik het van hem vond hoe hij het allemaal deed. Ondertussen liet de ambulance broeder een foto zien met overzicht van waar het springkussen stond en waar hij terrecht was gekomen, ook zag je waar Milan lag. Ik kon even alleen maar naar dat plaatje staren en besefte mij hoeveel geluk mijn kleine stoere bink gehad heeft tot nu toe. 

Na een rit van zeker 30 minuten (als het niet langer was) kwamen we aan in het ziekenhuis. Snel werden er de nodige corona vragen aan mij gesteld en werden wij naar de trauma gebracht. Daar stonden wel 10 artsen ons op te wachten en luisterden het verhaal van de ambulancebroeder aan van wat er was gebeurd en wat zijn bevindingen waren. 

 Die artsen gingen om hun beurt onderzoeken doen waar hun voor gespecialiseerd zijn. Wat deed Milan het goed maar klaagde gigantisch over zijn nek en dat hij misselijk was maar bovenal over dat hij opa wilde hebben! Na de honderdste keer om opa te hebben geschreeuwd kwamen daar opa en oma aan en mochten ondanks de corona maatregels bik hun kleinzoon. Helaas mocht mijn zusje niet mee maar zat zwaar getraumatiseerd in de wachtkamer, niet wetende hoe het met haar favoriete neefje ging. Snel ging mama weer terig naar Renee en besloten om de zoveel tijd even te videobellen. 

Er werden CTscans en echo's gemaakt en meerdere foto's van zijn lijf. Echter zagen ze hier niks op werd gezegd. Milan had geluk zo zeiden ze. Hij hoefde enkel nog maar te plassen in een potje om dat nog te laten onderzoeken. Dit ging niet zo makkelijk omdat Milan onwijs duizelig was en niet veel kon zien van de klap en plaste mij en mijn vader dus ook onder. 

Na enig overleg vonden ze toch dat Milan wel een nacht ter observatie moest blijven ivm de hoogte van de val en de klachten die hij nog had. 

Milan besloot zelf dat opa bik hem moest blijven om te slapen. Ik mocht nog mee om te zien waar hij kwam te liggen. Gaf hem een kus en ging daar zonder hem naar huis. 

Samen met mijn zusje en mama stapte ik in de auto naar huis. Slapen?? Nee ik kon geen oog dichtdoen. Mijn mama en zusje ook niet en mijn papa was blij dat hij bij zijn kleinzoon was om over hem te waken. 

De volgende morgen belde ik naar het ziekenhuis en hoorde ik dat Milan naar huis mocht. Totaal verbaasd maar blij ging ik richting het ziekenhuis.

Eenmaal aangekomen in de kamer waar Milan lag hoorde ik dat Milan flink had over gegeven en dit vonden mijn vader en ik best gek als hij dan naar huis kon. Opeens kwamen de artsen binnen die toch even met ons wilden praten. 

Ze hadden toch een breuk gezien in Milam zijn nekwervel en meteen moest hij een nekkraag om. Deze had hij dus de hele nacht niet omgehad en Milan werd op een spoed ingepland voor een MRIscan. Hieruit wilden ze bepalen hoe erg de breuk was en welke behandelkmg er nodig zou zijn. 

Weer schrokken wij maar Milan was vooral boos dat hij niet naar huis mocht. 

De MRIscan was gemaakt en al snel volgde de informatie dat ze in het ziekenhuis waar wij waren niks van dit soort breuken wisten en vooral niet bij kinderen. De foto's zouden per koerier verstuurd worden naar het Sophiakinderziekenhuis en wij moesten nog even wachten op de uitslag.  

Het wachten duurde lang...erg lang.. 

Milan viel in slaap tegen opa aan. Opa was zo moe en heel Rotterdam kon horen dat hij sliep. 1 verpleegster kwam zelfs de kamer in om te kijken waar die herrie vandaan kwam. (Mijn vader kan snurken dat is echt niet normaal) 

Word vervolgd......