7 jaar geleden
Mijn dreumes wijst me af!
Een ontroostbare dreumes, maar door mama getroost worden. ECHT NIET! Hij duwt me weg en gaat in een hoekje zitten.
We hebben een mannetje met pit op deze aarde gezet. Dat wisten we al, maar nu zijn we bij een nieuwe fase aangekomen. De fase van het afwijzen. Het ‘ik moet jou niet mama’ ik loop/kruip/worstel me van je weg en ik word zo mogelijk nog bozer als je mij probeert te troosten of te vertellen wat er aan de hand is. De fase is zichtbaar in vele varianten, de meest lastige toch wel de ‘in bed’ variant.
Elke avond, ongeveer een uur nadat hij is gaan slapen wordt hij wakker. Huilend, gillend, of ergens daar tussenin. Ik verstijf op de bank. Nu gaat het beginnen. Gaat hij slapen als ik zijn speen voorzichtig weer in zijn mond doe en hem over zijn bolletje aai? Of gaan we een gevecht in. Een gevecht tegen de slaap, een gevecht om hem rustig te krijgen en te begrijpen wat hij wil?
Negen van de tien keer wordt het een gevecht. Vanavond was weer zo’n avond. Meneer schrikt wakker. Hysterisch. Met mijn beste moedervaardigheden betreed ik zijn kamer. Ik fluister hem toe dat ik er ben, dat het ok is en dat ik voor hem zorg. Hij lijkt af te zakken dus ik sluip in mijn beste luipaardimitatie weg. Nog voor ik de deur achter me dichttrek is daar de eerste schreeuw. De deur valt in het slot en de spieren in mijn hele lichaam spannen aan -samen met de spieren van zijn longen-.
Ik haal diep adem en ga zijn kamer weer in. Een snikkend en schreeuwend hoopje mens in bed. Ik pluk hem eruit. Ik troost en knuffel hem. Maar hij wil niet. Hij duwt me weg. Ik ga met hem op de grond zitten. Fluister hem toe dat ik van hem hou. Dat hij verdrietig en boos is en dat ik voor hem wil zorgen. Hij gilt zo mogelijk nog harder en kruipt bij me weg. Ik streel hem over zijn rug. Nog verder gaat hij van me vandaan. Zelfs mijn hand op zijn slaapzak wordt niet getolereerd, hij schopt hem weg.
Verslagen lig ik op de grond. Een boos en verdrietig mannetje op enige afstand. Elke uitspraak die ik doe wordt met een verdrietige ‘neee’ beantwoord. Hij wil niet. Niet knuffelen, niet getroost worden, niet horen dat ik van hem hou. Hij is boos. En verdrietig. Hij kijkt mij vanuit zijn ooghoeken aan, maar duld geen toenadering.
Na een minuut of tien vraag ik, toch wel enigszins wanhopig, of ik dan maar naar de woonkamer moet gaan. ‘Neeeee’ is wederom het antwoord. ‘Zal ik je dan maar knuffelen?’ Een diepe zucht volgt, ‘ja’ is het korte antwoord. Eindelijk mag ik hem oppakken. Eindelijk wil hij getroost worden.
Het terug in bed krijgen gaat niet zonder slag of stoot. Door de open deur ziet hij ‘apie’ -een willekeurige knuffel- die hij wil hebben. Zittend in bed wacht hij op het apie. Dan wil hij nog ‘kika’. Een fles water wordt door mij geserveerd. Een diepe zucht. Ik vertel hem -voor de zoveelste keer in dit half uur- hoeveel ik van hem hou. Als hij me nodig heeft, mag hij roepen. Ik zit op de bank. Een dikke knuffel en ik mag gaan. Dit keer zonder drama.
Twintig minuten later, meneer slaapt bijna. Sleutels in de voordeur. Papa is thuis….
Ben ik de enige mama met een kind dat niet door haar getroost wil worden?
Anoniem
Wat een lastige situatie! Zou het niet de moeite waard zijn om uit te zoeken waarom hij elke avond wakker wordt? Heeft hij spanningen of prikkels van de dag nog niet kunnen verwerken, of misschien heeft hij nachtmerries? Ik heb wel eens gehoord van methodes om voor her slapen gaan de dag door te nemen en hiermee af te sluiten. Een wilde gok, maar misschien helpt het? Succes in ieder geval!
Henrike Laning
Moeilijk is dat. Je moederinstinct zegt knuffelen, troosten, maar hij wil het niet. Gelukkig wil hij je wel in de buurt houden, dat is een goed teken. Het is een gevecht met zichzelf en niet met jou. Maar je wilt zo graag en hij wil er niet aan toegeven. Uiteindelijk doet hij dat dan toch en is het snel over. Maar die strijd vooraf is wel slopend! Sterkte!
Anoniem
Hoe herkenbaar. Onze dochter had dit als dreumes ook, maar nu als 9 jarige nog steeds. Op sommige momenten als ze heel erg boos is dan mag ik haar niet troosten. Dan moet ze juist eerst uitrazen en daarna gooit ze zich als het ware in mijn armen om te knuffelen. We hebben al samen met haar gekeken wat ze het liefste wil op zo'n moment. Zelf geeft ze aan dat ze eigenlijk heel graag wil dat we haar knuffelen en vastpakken, maar dat ze dat eigenlijk ook weer niet wil. Tja dat is natuurlijk erg lastig. Ze wil eigenlijk het liefste rust, maar we moeten wel in de buurt zijn. Pfff soms moet ik me echt inhouden op die momenten hoor. De ene keer om haar toch niet vast te pakken en te troosten. De andere keer om niet boos op haar te worden, wat helaas niet altijd lukt. Maar na zo'n bui komt ze altijd weer even knuffelem en troost zoeken. Je zoontje geeft eigenlijk hetzelfde aan. Hij wil je dichtbij hebben op zo'n moment, maar niet te dichtbij. Na het uitrazen komt hij even lekker knuffelen en is het weer goed in de veilige armen van mama. Succes ermee!!
Kirstenimolnen
Pff wat lastig zeg. Je wil troosten maar het mag niet. Kan me jouw gevoel erg goed voorstellen. Toch fijn dat je wel moet blijven, je aanwezigheid word in elk geval gewaardeerd :-)