Kerstnacht in een glitterjurk en blitse gympen

Kinderkerstfeest

Voorafgaand aan de kerstnachtdienst zijn we bij het kinderkerstfeest van de Ekklesia in de Rode Hoed. Na afloop sta ik even te praten met andere Dominicusouders. We kennen hen van het familieweekend. De moeder vertelt dat haar oudste zoontje het verhaal over de lichtjes en de kerstboom wel mooi vond, maar hij vroeg zich af waar Jezus was. Ik bijt even op mijn lip. Rake opmerking zeg. Het was mij niet zo opgevallen, maar nu ze het zegt, het ging over lichtjes en gezelligheid. Ik heb niet heel goed opgelet, maar het “echte” kerstverhaal kwam niet voorbij. Pas aan het eind van de dienst kwamen de wijzen uit het Oosten langs om sterren uit te delen. Is dat erg? Och, ik weet het niet. Maar dat een kind daarmee komt vind ik wel bijzonder.

Skechers met lichtjes

We stappen snel weer op de fiets, want ik moet om zes uur natuurlijk inzingen in de Dominicuskerk, dat is gelukkig maar vijf minuten fietsen. Als we daar aankomen zien we al veel mensen voor de deur staan. Ruim een uur van te voren! Wij nemen een andere ingang en Dunya kan als eerste een plekje uitkiezen. Ze gaat op een stoel zitten waar ze het beste uitzicht heeft. Groot gelijk. Ik vind dat ze er prachtig uitziet in haar nieuwe jurk met glitters die vreselijk afgeven, haar legging met gouden sterren erop en met haar spiksplinter nieuwe, blitse gympen. Zilverkleurige skechers, met lichtjes in diverse kleuren op de neus van haar schoen. Ze kijkt haar ogen uit. “Ik wist niet dat het er zo mooi uit zou zien met kerst” zegt ze onder de indruk. De kerk is versierd met lampjes en kerstslingers. Het ziet er inderdaad prachtig uit. De dienst begint met het luiden van de klok en ik zie Dunya meteen achterom kijken. Ik vind het een indrukwekkend en mooi begin van de dienst.

Midden in de winternacht

We hebben als koor intensief gerepeteerd voor deze diensten. Na afloop krijg ik reacties van verschillende mensen dat het erg mooi klonk. Tijdens de dienst mogen de kinderen naar voren komen om op het kleed te zitten. Dan wordt er een verhaal verteld. Er zijn zoveel kinderen dat er wel een groter kleed mag komen voor dit soort diensten. Het is mooi om te zien, zo’n grote groep kinderen. Na het verhaal gaan de kinderen naar de kindernevendienst en als ze terugkomen, ze hebben tijd genoeg want het is een lange dienst, zingen ze met elkaar “Midden in de Winternacht”. Deze heeft Dunya op school ook gezongen en ook bij de kinderkerstdienst zonet, maar dan in aangepaste vorm. Maar vooruit, we zijn flexibel, dus hier zingen we gewoon de originele versie. De kinderen hebben slingers om hun hals of hoofd en Dunya heeft een stukje slinger aan een haarklipje vastgemaakt. Ze zien er allemaal zo mooi en stralend uit, dat vind ik erg ontroerend.

Eerste kerstnachtdienst

“Hoe vond je het?” vraag ik Dunya als we buiten staan. Ze haalt haar schouders op. “Niet zo” zegt ze. Afgelopen zondag waren we in een reguliere dienst van de Ekklesia en ook toen gaf Dunya aan dat het anders was dan voorheen. Ik voel het eigenlijk net zo. Ik was een beetje bang dat Dunya’s weerstand tegen de Dominicus sterker zou worden, maar ik merk nu dat het juist andersom is. Alsof er meer berusting is, alsof ze ineens gaat inzien dat het toch een goede keuze was. Het is een raar gevoel, aan de ene kant heel vertrouwd, aan de andere kant meer afstand. In de Dominicus heeft ze haar plekje wel gevonden. Als ik haar zo zie staan tussen de andere kinderen, terwijl ze “Midden in de winternacht” zingt, voelt het zo vertrouwd, alsof ze er al jaren tussen staat. Het is de eerste kerstnachtdienst die ze meemaakt. Voorheen regelde ik een oppas of ze logeerde bij een vriendje dat toen nog naar dezelfde kerk ging. Dit jaar geen kunst en vliegwerk. De eerste dienst is ze erbij en daarna gaan we lekker naar huis, samen. Voor Dunya is het een nieuwe ervaring om ’s avonds naar de kerk te gaan. En al die mensen, en zoveel kinderen. Ik ben blij dat ze erbij is.

Knuffeltje geven

Tijdens brood en wijn neem ik een ruime bocht en loop op Dunya af die al bij het podium staat. Ik sla even mijn armen om haar heen. Ze lacht. “Kom je mij even een knuffeltje geven?” en na de knuffel: “Hup, hup, snel terug naar je plek!”. Als ze zelf weer naar haar plek rent, knipperen de lichtjes op haar gympen weer. In het koor zijn verschillende mensen die iets tegen me fluisteren over haar schoenen. Zelf schiet ik steeds in de lach als ik haar zie lopen. Als de voorbeden beginnen zie ik ineens iets flitsen op het achterste gangpad. Verschrikt kijk ik op. “Is dat Dunya?” Ik kreun inwendig als ik zie dat zij inderdaad degene is die zich snel en gelukkig wel geruisloos door de kerk beweegt. Ik volg haar met mijn ogen maar raak haar kwijt. Dan zie ik dat ze opduikt aan de andere kant van de kerk. Ze kruipt naast een vriendinnetje in de bank. Ik zie ze lachen en ik lach ook, in stilte. “Ik ging op mijn allerzachtst!” vertelt Dunya trots na afloop. Ik ben ook trots op haar. Ze heeft het heel goed gedaan, in haar eentje.

Zalig Kerstfeest

“Waarom zeggen mensen allemaal zalig kerstfeest?” vraagt Dunya aan mij. Ik leg uit dat de Dominicus vroeger een Katholieke kerk was en dat het woord zalig echt iets Katholieks is. In de Ekklesia was het fifty/fifty, daar zei de helft zalig kerstfeest en de andere helft gelukkig kerstfeest. Ook nu blijf ik gelukkig kerstfeest zeggen, ook al hoor ik niemand hetzelfde zeggen. “Wat doen wij daar dan? Wij zijn niet Katholiek!” vraagt Dunya oprecht verbaasd. “Het is nu oecumenisch, net als jouw school, van alles wat, zodat iedereen zich hier thuis kan voelen” leg ik uit. “Mijn school is oecumenisch” zegt ze wijs. “Niet Katholiek, want daar mogen alleen Katholieke kinderen op!” Ik haast me om dat te weerleggen. Het is veel te laat als ze in bed ligt. Het was een mooie en lange dienst en daarna wilde ze nog wat spelen met andere kinderen en chocomel drinken. Ik heb haar laten gaan, één keer per jaar moet kunnen. Maar als we thuis zijn moet er nog voorgelezen worden en moet er nog van alles gebeuren. Als ze eenmaal in bed ligt en ik eindelijk opsta en het gesprek afkap, is ze ook meteen vertrokken. Moe van alle indrukken.