Snap
  • Kind
  • rugzakje
  • Vertrouwen
  • Mamazijn
  • moederdochterliefde
  • kinderdepressie

Is het kinderdepressie?

Het klinkt heel makkelijk om te zeggen 'mijn kind heeft veel meegemaakt'. Wanneer zeg je dat eigenlijk. Ik realiseerde het mij toen iemand mij een opsomming gaf van wat ze allemaal heeft meegemaakt. Voor ons heel normaal of ja niet alles natuurlijk maar voor haar allemaal nieuw. Nog nooit meegemaakt. Nooit iemand die uitleg gaf hoe of wat te dealen ermee. 

YARA HAAR EERSTE 2 JAAR

Toen Yara werd geboren werden wij voor het eerst ouders. Voor het eerst papa en mama. Voor het eerst verantwoordelijk voor een kindje. Voor het eerst zorgen maken om iets wat er écht toe doet. Iets wat van jou is. Iets waar je met heel je leven over waakt. Dag en nacht. Non stop. Zelfs als je slaapt droom je er over. Yara sliep slecht en wij waren echt niet de beste ouders durf ik wel te zeggen. We lieten haar tussen ons in slapen want hé de kraamhulp zei daar kan je ze nog niet mee verpesten. Ze lag de hele dag op mijn borst want hé de kraamhulp zei daar kan je ze nog niet mee verpesten. Elk bezoek kreeg iemand Yara in de armen want ja vasthouden is toch wel het leukste wat er is. Geen vast ritme en ze ging overal mee naar toe. Dat was leuk. Ik wilde haar overal laten zien. Nou ik kan je vertellen dat ging helemaal mis. Ze sliep snachts niet of nauwelijks en als mama het huis verliet was het helemaal drama.

YARA KRIJGT EEN ZUSJE

Yara was nog geen 2 jaar en ik was zwanger van Eva. De hele zwangerschap was bal. Elke keer bloedingen. Vaak opnames ter observatie. Dan weer naar huis voor een paar nachten. Ga zo maar door. Met 29 weken werd Eva geboren. Weer 7 weken in het ziekenhuis. Yara ging wel mee want ik wilde haar niet het gevoel geven dat ze minder belangrijk was.

EEN ZIEK ZUSJE

Eva kreeg de diagnose LBSL. 2 jaar ziekenhuis in en uit en thuis veel zorgverleners over de vloer. Dat brengt natuurlijk veel trubbeling met zich mee. Yara is de liefste zus die je je maar kunt bedenken. Ze speelt met Eva. Ze zorgt voor Eva. Ze is super dol op Eva. Eva ook op haar. 

HAAR ZUSJE OVERLIJDT 

Na 2 jaar overlijdt haar zusje aan de ziekte LBSL. Ze is er kapot van. Yara is op dat moment bijna 4 jaar. Ik probeer haar in alles te steunen. Met haar te praten. Ze wil graag op Eva haar kamer slapen. Weken na de dood van Eva besluiten we het kamertje van Eva waar Yara al die tijd sliep toch te veranderen voor Yara. Een eigen plekje maar toch in de kamer van Eva. Toen de beste oplossing. Later bleek ze de kamer toch niet meer fijn te vinden omdat het juist Eva haar kamer was. Vandaar ook de verandering toen we gingen verbouwen.

YARA KRIJGT NOG EEN ZUSJE

Een paar jaar na het overlijden van Eva ben ik weer zwanger. Ook deze zwangerschap begint met spanning. Een vlokkentest moest gedaan worden om te onderzoeken of de baby iets van LBSL had. Gelukkig was dit niet het geval. Ook geen drager. De zwangerschap heb ik helemaal uitgedragen. En met 39 weken stond een keizersnede gepland. Wel in corona tijd dus Yara mocht niet naar het ziekenhuis komen. Ik was er kapot van. Voor haar was dit juist nu zo belangrijk. Gelukkig was er een wonder gehoord. En stond daar ineens mijn kleine Yara in het ziekenhuis. Haar zusje Nora bewonderen. Oh wat vond ze dit onwennig. Ze vond het spannend en ze raakte Nora niet aan. Is ook gek natuurlijk. 

ZUSSENLIEFDE

Inmiddels is Nora bijna 2 jaar en zijn ze beste vriendinnetjes. Nora is dol op haar zus. Yara is helemaal weg van haar zusje Nora. Echt genieten. Toch ben ik wel bang dat ze beseft dat ze nu dezelfde leeftijd heeft als Eva. Hopelijk denkt ze niet dat Nora nu misschien ook wel dood kan gaan omdat ze nu net zo oud is als Eva. 

VERBOUWEN

En toen bedachten die gekke ouders van Yara ook nog even dat ze wilde verbouwen. Ja niet slim als ik nu zo alles opsom. Echter heeft dit wel heel goed uitgepakt voor Yara. Ze spreekt ook uit dat ze zich nu echt thuis voelt. Ook vind ze het fijn dat er niet overal foto's hangen van Eva. Ze word er verdrietig van als ze Eva ziet. Begrijpelijk. Toen ik verder vroeg gaf ze aan elke dag aan haar te moeten denken. Als ze op de bank zat om een filmpje te kijken. Ook als ze lekker zit te kleuren of lekker zit te spelen. Op de vraag wat ze dan dacht zei ze ik denk dan na over hoe het zou zijn als ik met Eva kon spelen. Of hoe ze eruit zou zien. Of ze mooi zou zijn. Of ze lief zou zijn. Mijn hart brak! Echt ik voelde me ook gefaald. Niet echt in de zin van gefaald in moeder zijn. Ook niet dramatisch gefaald. Meer in de zin van ik ben er echt mee bezig geweest maar dit zag ik niet aankomen en toch ook weer blij dat ze dit aangaf. Ik heb haar geknuffeld en dat was heel fijn.

KINDERDEPRESSIE

Met de wetenschap dat ze vaak heel negatief is en een soms een heel laag zelfbeeld heeft. Ook de kennis dat ze haar zusje elke dag mist. En ze daar heel verdrietig van word ben ik naar de huisarts gegaan. De vraag voor hem was 'bestaat kinderdepressie'. Mijn verhaal gedaan. Yara is de laatste tijd zo negatief. Niks is goed. Laag zelfbeeld. Grote mond. Niks leuks meer willen doen. Gelukkig zei hij dat kinderdepressie in haar geval nog niet echt aan de orde was. Wel dat er punten waren die er naartoe kunnen leiden. Heel goed dat ik er mee kwam. Ze hebben in de praktijk elke maandag iemand van jeugdzorg die spelenderwijs met trauma kinderen aan tafel gaat zitten om te helpen. Dat heb ik ook aan Yara verteld en ze had er helemaal zin in. Ze komt daar nu iedere 2 weken.

MIJN KLEINE MEISJE YARA

Gelukkig gaat het al stukken beter. We praten echt veel. Ook gewoon andere onderwerpen. Aandacht voor haar alleen. Zo belangrijk. Ik ben hoe dan ook trots op haar. Ik wil er voor haar zijn. Soms kan dat niet en dat geeft niet. Je kunt geen super mama zijn. Je doet je best en dat is meer als genoeg. Yara weet dat. Ze schreeuwt gelukkig niet meer dat ik de slechtse moeder op aarde ben. Daar had ze wel meteen spijt van als ze dat riep. Deed wel zeer. Ik ben blij als het beter gaat. Ik ben blij als ze haar handvatten kunnen geven voor het verdriet van Eva. Fijn om te zien dat ze met kleine stapjes de goede kant op gaat. Ze is ook heel gevoelig voor stoer doen voor vrienden. Ook dat leren ze haar. Op te komen voor jezelf. Dat heeft ze nodig. Fijn dat ik die stap genomen heb. Ben blij dat ze het aangegeven heeft. Dat ze mij vertrouwt.

1 jaar geleden

Dank je wel Maartje ik ga het zeker even opzoeken. Ik had daar nog niet van gehoord. Klinkt in ieder geval heel fijn. Liefs Nikita

1 jaar geleden

Hoi, Ik kwam toevallig op jouw pagina op insta terecht. En ik lees nu dit verhaal. Vanuit mijn werk in de kinderpsychiatrie ben ik bekend met ACT (acceptance commitment therapie). Er bestaat ook ACT4kids, ACT voor kinderen dus. Ik moest hier meteen aan denken. Misschien is dit iets waar jullie al kennis mee hebben gemaakt, maar mocht dat niet zo zijn; het is een super mooie manier om te leren hoe om te gaan met alle dingen in je leven, leuk en minder leuk of zelfs pijnlijk. Iets wat ik, na het lezen van dit verhaal, Yara ook gun. Als je op Google zoekt naar ACT en act4kids vind je het wel. Het beste voor jullie en Yara. Liefs, Maartje

1 jaar geleden

💗