Ik mis papa…

“Ik mis papa…”

Daar kwam Benjamin gisteravond uit bed met tranen in z’n ogen. Ja, ook dit is uit elkaar zijn. Missen.

Het lijkt of Benjamin nu beseft wat het gevoel missen is. Bijna zat ik samen met mijn kind te huilen op de bank, maar ik hield mijn tranen binnen. Ik was niet voorbereid op dit gesprek.

Dus samen met hem op de bank geknuffeld en gepraat. Hoewel ik het moeilijk vond om mijn kind zo in tranen te zien om iets wat hij nooit gewild heeft, maar door mij komt, praten we erover omdat blijkbaar nu het moment was dat hij een praatje nodig had.

“Was het zo leuk bij papa?” Vraag ik hem. Hij knikt ja.

Ik laat hem vertellen wat voor leuks hij allemaal gedaan heeft bij papa het afgelopen weekend en vertel hem dat het fijn is dat hij zo’n leuke tijd had.

Vervolgens kom ik even terug op zijn gevoel. Het missen. “Missen mag er zijn, missen hoort er bij.”

“Mis je mama ook als je bij papa bent?” Weer knikt hij ja. “Gaat papa dan met jou knuffelen?” Vraag ik hem. “Jaa” Zegt hij. “Je mag ook altijd met mama knuffelen als je papa mist” zeg ik dan. “Altijd.”

Nu moet ik hem natuurlijk een beetje uitleggen waarom dat gevoel er is. Want missen mag er zijn maar waarom voelt hij dat?

Ondertussen is hij nog steeds wat verdrietig.

Ik vertel hem dat Djayden morgen weer bij ons komt en dat hij dan ook zijn papa zal missen, de hele week. Vervolgens gaat hij de week erna weer naar zijn papa en dan mist hij zijn mama weer de hele week! Dat hoort erbij als papa en mama niet meer samen zijn. Dit zet hem aan het denken… “Gaat hij dan ook huilen?” Vraagt hij. “Ja, ik denk het wel.” Zeg ik hem.

Terug naar ons: “mama mist jou en Josefine ook vaak als jullie bij papa zijn. Of als je op school bent, dan mis ik je ook. Dan ga ik aan leuke dingen denken die we samen doen. Missen is niet erg. Missen mag er zijn en het hoort erbij”.