En het gekke is dat ze dat zelfs gisteren nog vroeg. Ik dacht dat ze het vertrouwen daarin weer terug had. Want er is niks gebeurd en ik ben in het ziekenhuis 24/7 bij haar geweest. Toen ik nog snel even een pyjama uit de droger moest halen voordat ze naar bed ging stond ze in haar deuropening. “mama je laat me toch niet alleen?’. Mijn hart in duizend stukjes. Maar ik laat je toch nooit alleen? Vroeg ik haar. Dat was ook wel weer zo maar ze wou het even zeker weten. Ik hoop dat dit snel voorbij gaat. Dat ze weer weet dat wij er altijd voor haar zijn. Dat wat ze ook doet en waar ze ook is wij altijd achter haar staan. Dat ze zal opgroeien met het idee dat ze bij ons altijd een thuis heeft. En dat ze de vanzelfsprekendheid dat wij er zijn weer terugvind. Ik ga daar in ieder geval alles aan doen!