Papa is nu 7 dagen weg, België, Duitsland en Nederland, hij heeft zijn baan weer opgepakt in de binnenvaart en hij heeft het naar zijn zin. Ik ook zou je zeggen. Nou dat heb ik zeker, ben helemaal tot mezelf gekomen. Heb mijn ding kunnen doen in en om het huis en ben zelfs naar een workshop van Jack's Art geweest samen met mijn zus. Waar ik al zeker een jaar niets meer mee had gedaan. Het was een super gevoel om mezelf los te laten. Moeilijk maar wel lekker om te doen.

De kleine man is een dagje met opa en oma op stap geweest en kwam 's avonds helemaal op maar toch stuiterend weer terug. Het was voor het eerst dat hij echt een hele dag weg was, zonder dat ik binnen 5 minuten naast hem kon staan. Ik vond het spannend, maar alles is goed gegaan. Mama's en hun zorgen, je kent ze wel.

De eerste paar dagen dat mijn vriend weg was, heeft mijn mannetje een paar keer gevraagd waar papa was. Hij wilde niet eten tot papa er was, maar dat vleesje laten liggen was ook geen idee dus at hij gelukkig zijn bordje leeg. 's Avonds een kusje van papa? Nee, ook niet. Na 2 dagen had hij het door. Papa was werken. Maar vandaag veranderde het. Hij was nog op van gisteren en zoals altijd na een drukke dag is hij de dag erna niet zichzelf. Hij zat zielig op de bank, wilde niet alleen buiten spelen en het liefst alleen maar hangen. Vanavond bij het eten wilde hij alleen nog maar naar papa. Toen begon het, zijn emoties kwamen eruit. Hij was boos, verdrietig en alleen. Hij vroeg alleen nog maar naar papa. Ik zag het aan zijn gezichtje. De oogjes liepen vol, het pruillipje kwam op en de krokodillentranen rolden over zijn wangetjes op het ritme van het gehuil. Het deed me zeer hem zo te zien en ook ik kon mijn tranen niet bedwingen. Daar zaten we dan, samen te huilen onder eten. Op zo'n moment helpt alleen een supermamaknuffel nog en al snel zag ik weer een glimlach op het snoetje.

Nog 1 nachtje slapen en dan is papa weer thuis.