Geliefd in kwetsbaarheid

Afgelopen weken zit ik niet zo lekker in m'n velletje...Afscheid moeten nemen, vragen die onbeantwoord lijken te blijven, m'n lichaam die de pijn lijkt op te slaan.

Ik doe mijn best om het gewone leventje voor het gezin zo normaal mogelijk te houden. Maar ook dan merken ze echt wel dat ik iets feller reageer, eerder naar bed ga, futloos ben of geen zin heb in een spelletje.

Ik wens hen een huisje vol rust en stabiliteit toe. Waar ik als mama het fundament ben zonder breuken. Maar dat te realiseren kost me nu iets meer moeite dan normaal; iets wat me normaal met zo veel gemak af gaat...

Ik vertrouw er op dat dat gemak er wel weer komt wanneer ik mezelf wat ruimte gun om afscheid te nemen en uit te rusten; wanneer ik wat liever voor mezelf ben.

Juist door me ook naar de kids kwetsbaar op te mogen stellen, geloof ik dat ik hierin een kracht mag laten zien.

Afgelopen donderdag liep ik met Elay langs de bloemenwinkel. Hij wilde bloemen kopen. In de winkel koos hij met alle zorgvuldigheid de bloemen uit. Bij het afrekenen vroeg de bloemendame voor wie de bloemen waren.

'Hooh mama' zei Elay vol trots.

'Is mama jarig' vroeg de dame.

'Nee, hehoon hohaar' antwoordde hij.

De tranen sprongen me in de ogen, gewoon zomaar?! Nee dit waren niet zomaar bloemen voor een gewoon moment. Dit waren bloemen uitgezocht met liefde, gegeven vanuit liefde.

Hij heeft ze de gehele weg naar huis gedragen. Die overweldigende liefde dat zo'n klein mannetje kan geven is magisch.

Lieve elay dankjewel....

Lieve Millers dankjulliewel voor jullie geduld en Liefde.