Een freaky leuk concert!

Tassencontrole

"We zijn niet de enige die naar Kinderen voor Kinderen gaan" wijs ik Dunya als we uit de metro komen. Een stoet kinderen loopt voor ons. De ov-chipkaarten doe ik in mijn telefoonhoesje. Ik laat het aan Dunya zien. "Help je me onthouden?” Dunya knikt. Als we door de kaartcontrole zijn staat de beveiliging ons op te wachten. Of ze mijn tas mogen controleren. “Ja hoor” zeg ik verbaasd. “Wat zoek je?” De sfeer is gemoedelijk, maar tassencontrole heb ik bij de Heineken Music Hall nog nooit meegemaakt, in elk geval niet bij een kinderconcert. Maar ik heb niks bijzonders bij me en de pakjes chocomel hoef ik zelfs niet in te leveren. Ondertussen zie ik vanuit mijn ooghoeken de winkel. Oh nee, geen geld bij me. Maar als ik door mag lopen zie ik dat de voorkeur uitgaat naar pinnen. Opgelucht haal ik adem.

Lucia Marthas

“Kijk, die truien zijn mooi!” wijs ik Dunya aan. “Of wil je een T-shirt?” Ze knikt. Een T-shirt. Ze bestelt een roze. De vriendelijke jongeman achter de balie zegt dat ze meteen moet passen, de shirtjes vallen niet groot. Het is maat 146, maar kleiner moet ze ‘m zeker niet hebben. Ik vraag niet of ze m aan wil houden, dat lijkt me duidelijk. Ik betaal en Dunya krijgt een gratis Doeboek van Kinderen voor Kinderen en een grote poster. Daar kan K3 een voorbeeld aan nemen. We krijgen bovendien in de hal een goodybag met allemaal attributen die ze nodig heeft bij de liedjes. We zoeken onze plaatsen en de show begint. Lex Uiting presenteert, net als op tv. Alle liedjes van de laatste cd, Raar maar Waar, komen voorbij. Het is een spetterende show, met een leuk koor, mooie liedjes en geweldige dansers. Die zijn uiteraard van dansschool Lucia Marthas. Dat is te zien. Ik vind het zelfs nog beter dan het studio 100 ballet. De vorige keer viel me op dat dat geen jonge meiden zijn die daar stonden te dansen, maar volwassenen. Hier dansen kinderen en ze dansen goed en met hart en ziel. Knap! Ik ben diep onder de indruk. Na afloop van het concert kan Dunya nog met een aantal van deze dansers op de foto.

Goodybag

Elke keer geeft Lex aan dat ze een attribuut nodig hebben uit de goodybag. Dat is natuurlijk fantastisch. We zitten op een plek waar niet veel kinderen dansen. Sowieso is dat in de zaal makkelijker dan op het balkon, maar qua prijs vond ik deze plek dan weer handiger. Dunya geniet van de liedjes. Ik heb ze nog niet zo in mijn hoofd. Met Sinterklaas kreeg ze de cd en dvd van Raar maar Waar, maar we zijn er nog niet aan toegekomen om deze te beluisteren en te bekijken. We hebben de uitzending natuurlijk op tv gezien en misschien heeft Dunya m daarna nog een paar keer bekeken via opname of uitzending gemist, want zij kent de liedjes beduidend beter dan ik. Gelukkig komt er halverwege een sing-a-long, daar kan ik dan mijn hart ophalen. De grootste hits uit de beginjaren komen voorbij. Die ken ik heel goed. Dus ik zing vol enthousiasme mee met “Als ik de baas zou zijn van het journaal”, “Wakker met een wijsje” en “Wa-wa-wa—waanzinnig gedroomd”. Dunya trouwens ook. Bij het liedje “Ik heb een gympentic” gaat Dunya los. Ze heeft spiksplinternieuwe gympen aan. Net binnen: de zilverkleurige skechers, met gekleurde lichtjes die een geweldig effect geven in het donker. We houden ze voor mooi. Die zolen van skechers zijn zo versleten, dus niet bedoeld om dagelijks te dragen of veel op te lopen.

Het glazen huis

Er is ook nog live contact met het Glazen Huis in Heerlen, waar de actie Serious Request wordt gehouden dit jaar. Kinderen voor Kinderen heeft ook een bijdrage geleverd aan deze actie. Mensen kunnen het liedje “Waarom moet ik gaan” downloaden. De opbrengst, drie euro per keer, gaat naar deze jaarlijkse kerstactie. Het doel is ‘The next generation’. Kinderen en jongeren die de stille slachtoffers zijn van oorlog en geweld. Ze kunnen niet veilig naar school en dus kunnen ze zich niet goed ontwikkelen. Terwijl zij juist de toekomst hebben en heel belangrijk zijn voor de opbouw van het land. Als zij zich niet kunnen ontwikkelen, hoe moet het dan ooit goed komen? Samen met het Rode Kruis wordt geprobeerd deze kinderen te helpen. Dus ook Kinderen voor Kinderen doet een duit in het zakje. Nou ja, iets meer dan een duit. Het is op dit moment €25.000,- voor Serious Request. De dj’s in het glazen huis zijn er blij mee. Het downloaden van “Waarom moet ik gaan?” voor het goede doel, is nog mogelijk tot half januari. Dunya kijkt me aan en ik pak mijn telefoon. Ik sms “kind” naar 3010 en ze knikt goedkeurend als ik de link binnenkrijg.

Chic restaurant

Na afloop gaat ze op de foto met een aantal dansers die meededen aan de show. We hebben honger, maar de pannenkoeken die gebakken worden zijn alleen voor genodigden en dus wijken we uit naar een restaurant aan de overkant. Het ziet er mooi uit en we hebben meteen plek. Ik bestel kipsaté en Dunya patat. “Dit is de eerste keer dat ik in een chic restaurant eet” fluistert ze. “Dan moet je hier heel netjes eten, met mes en vork en rustig blijven zitten!” fluister ik terug. Achter me hoor ik een vader tegen zijn kinderen zeggen: “Niet rennen, niet gillen, niet schreeuwen”. En ik denk stilletjes: “niet, niet, niet. Mag er ook iets wel?” Dunya doet het fantastisch. Ze kijkt haar ogen uit. Als ze naar de wc is, worden de borden opgehaald. Ik aarzel even. Dan knik ik. Als we moeten wachten tot zij klaar is, duurt het nog een uur en ik wil naar huis. “Laat wel de chocomel staan!” zeg ik dringend. Eenmaal buiten pieker ik even waar ik de kaartjes voor de metro ingestopt heb. Dunya kijkt me niet aan als ze zegt: ”De OV-chipkaartjes zitten in het hoesje van je telefoon!”. O ja!

Freaky leuke dag

Dunya heeft een paar favoriete liedjes van de nieuwste cd. Nummer 36 alweer! Er staan ook echt een paar nummers op die blijven hangen. Zo heb je de liedjes “Boem, boem, boem” over ADHD en “Freaky leuke dag”, om lekker op te dansen en te springen. En de rustige nummers: “Waarom moet ik gaan”, over het uitzetten van vluchtelingkinderen en “Leef met elkaar”, over pesten.“Het was een freaky leuke dag!” fluister ik als ik haar 's avonds laat in bed stop. Daarna geef ik haar nog een knuffel en sluip de slaapkamer uit. Door de babyfoon hoor ik haar nog af en toe hoesten, maar ze valt snel in slaap. Moe van alle indrukken en moe van de drukke avond. Maar het was wel de moeite waard! Nog dagen daarna zingt ze de liedjes, draait ze de cd, bekijkt de dvd en geniet na met de kerstspecial.