De rebel bij ons in huis.

Je kent het wel. Onze kinderen zijn de liefste, leukste en schattigste kinderen die ze ooit gezien hebben. Zo voorbeeldig was ze geweest tijdens het spelen. Uhu uhu ik hoor je maar is dat mijn kind dan die bij jullie heeft gespeeld want ik herken ze niet in jou woorden.

Herkenbaar?

Nou op de foto zie je onze Nora. Echt een bandieten gezicht! En mega driftig! Ja zou je niet zeggen hé? Ik hoor alleen maar: Ah ze is zo lief, ah ze eet zo schattig en og kijk dat snoetje nou? Ja zeker zeg ik dan. Ze kan heel erg lief zijn. Alleen als Nora haar zinnetje niet krijgt verdwijnt alles wat in handbereik ligt de lucht in. Daarna smijt ze zich op de grond en begint met haar benen op de grond te trappen. Echt een serieuze driftaanval! 

Maar wat ik nu anders doe als bij de eerste.

Nu moet ik altijd super hard lachen als Nora weer haar ogen op aanval stand zet en begint aan haar driftbui. Dan haal ik snel al het breekbare uit haar zicht weg en dan laat ik haar uitrazen. Duurt maar 2 minuten en dan gaan haar oogjes weer sprankelen en verschijnt er weer een super mooie glimlach op haar snoetje. Dan is ze weer de oude. 

Mij krijg je niet meer gek!

Dat heb ik dus geleerd door de jaren heen. Niet op in gaan. Lekker heen laten doen. Het is zo over en ze zijn heel snel weer bij zinnen. Ik persoonlijk denk dat het nu de leeftijd is dat ze wel wil maar niet kan. Ze kan nog niet praten maar weet wel wat alles is. Als ik zeg ga hier maar even zitten dan ploft ze zichzelf op de grond. Als ik vraag of ze wat wil eten loopt ze mee naar de keuken. En zo nog meer dingen. Jezelf alleen duidelijk maken lukt natuurlijk nog niet en dat frustreert. Dat mag hier in huis wel tot zekere hoogte. En ik lach ondertussen gewoon verder door als er weer iemand in een driftbui dwaalt. Herkennen jullie dit?