De nasleep van de operatie is begonnen. Op één dag hebben we denk ik zo'n 3 a 4 momentjes dat we het niet met elkaar kunnen vinden. Ik boos, hij schreeuwt het uit, en ik vraag mij af of ik zulke dingen echt tegen hem heb gezegd en vooral op zo'n toon. Luistert niet, maar wil ook niet alleen zijn. Klampt zich aan mij vast en huilt hysterisch. Wanneer iemand anders hem aanraakt slaat en schopt hij in de rondte. Zich overgeven wanneer hij moe is? Hij denkt er niet aan. We gaan weer de strijdt aan.

Ik ben consequenter geworden en trek de touwtjes iets strakker aan om hem te beschermen maar ook mijzelf. De twijfel slaat toe en ik vraag me af of ik het allemaal wel goed doe. Tot ik van andere hoor dat ze dit herkennen, dat geeft een beetje vertrouwen en rust. Ik ben moe en wil alleen nog maar slapen. Maar slapen lukt niet, ik ga nog even bij hem kijken en zie een heel lief, onschuldig peutertje liggen onder de deken. Even snel nog een kus op zijn zachte wangetje en een aai over zijn hoofd. Slaap lekker kleine schat.