De geboorte van een bijzonder meisje

Bijna 9 jaar geleden was je daar eindelijk!

Het meisje waar we zo lang op gewacht hadden. Die (toen al eigenwijs) wachtte tot week 41 om geboren te worden. 

De weeën begonnen 4 september (de sterfdag van mijn oma) rond half 10 ‘s avonds. Om zeker te zijn dat de bevalling echt op gang was gekomen heb ik nog even gewacht en ben ik rond half 12 naar bed gegaan. Voor het gemak heb ik mijn man wakker gemaakt en verteld dat zijn vakantie begonnen was. Een relaxte start van zijn vakantie was het niet echt. We hebben beide weinig geslapen die nacht. 

Rond half 9 in de ochtend zijn we, nadat ik eerst een tijdje onder de douche had gestaan naar het ziekenhuis gereden.  We hoefden onze spullen nog niet uit de auto te halen aangezien ik zelf naar binnen was gelopen. Normaliter komen bevallende vrouwen in een rolstoel naar binnen. Dus ik had het vermoeden dat we zo weer buiten zouden staan en naar huis gestuurd zouden worden.

Na kort onderzoek bleek ik 5 cm ontsluiting te hebben en mijn man mocht toch onze spullen uit de auto gaan halen. Ondertussen werd ik aangesloten op wat apparatuur en en werd wat uitgebreider onderzocht.  

De weeën waren goed te hebben en binnen no-time had ik 7 cm ontsluiting. Protocol van het ziekenhuis was om dan de vliezen te breken. Na dat moment gingen de buikweeën over naar beenweeën en staakte de ontsluiting. Wat een ellende is dat zeg! Opvangen was erg moeilijk en na 3 uur wilden ze toch wel weeënopwekkers gaan gebruiken, dan zou de ontsluiting wel doorzetten. Mijn pijn werd zo heftig dat ik naar de anesthesist gebracht werd voor een ruggenprik. Helaas zat deze niet helemaal goed en was mijn rechterhelft verdoofd, maar aan de linkerkant had ik nog ontzettend veel pijn. Ik werd in een wachtruimte gezet en ze zouden zo terugkomen om te kijken wat ze konden doen. Ik had zo’n pijn dat ik alleen mijn ogen dicht kon houden. Maar toen ik het gevoel kreeg dat ik moest gaan persen heb ik toch maar gekeken of ik iemand zag. Gelukkig was er snel iemand die de gynaecoloog voor me belde en die was er ook redelijk snel. Ik had inderdaad 10 cm ontsluiting en werd teruggebracht naar mijn kamer. Ik was kennelijk een uur weggeweest en mijn manbegon zich toch een beetje zorgen te maken. Hij was bang dat de baby er al zou zijn als ik terugkwam. 

Omdat de baby nog niet helemaal goed voor de uitgang lag moest ik op mijn linkerzij gaan liggen. Je weet wel, die linkerzij die niet verdoofd is door de ruggenprik. Het hoefde maar heel even was me verteld. Vanaf dit punt kan ik me nog maar vaag iets herinneren. Vooral dat ik heel veel pijn had en boos was dat ze me al een kwartier pijn lieten lijden. Na de bevalling hoorde ik dat ik al een uur in die positie lag.  

Na dat uur werd de ruggenprik uitgezet en mocht ik eindelijk gaan persen. Ze hadden ook zelden iemand gezien die zo blij was om te persen.... zo veel pijn had ik dus daarvoor... Na een uur persen kwam het volgende protocol in beeld. Ze moesten me een handje helpen want op de hartslagmonitor was te zien dat de baby het zwaar had. Dat helpen was door middel van het zetten van een knip in combinatie van persen door mij en het meeduwen(lees springen en heeeel hard op je buik inbeuken) door de stagiaire. Ze had het nog nooit gedaan maar wist wel hoe het moest. En idd dat wist ze, want daar was ons meisje: Nynke Sophie 💖

Geboren met twee keer Apgar score 10.

Ik weet nog dat ik dat zo vreemd vond voor een baby die het “zo” zwaar had gehad. 

Achteraf gezien misschien het allereerste teken.......