Als je kindje niet van eten houdt...

Ons zoontje is nu 20 maanden, en helaas is eten nog steeds een dagelijks gevecht. Elke keer hoop ik dat de interesse in eten er vanzelf wel komt, maar inmiddels is hij al bijna 2 jaar en begin ik mijn hoop te verliezen.

Doordat ons zoontje prematuur geboren is, kreeg hij eerst afgekolfte melk via de sondevoeding. Deze sonde heeft hij er ook een aantal keer uitgetrokken. Het was echt heel zielig, zo’n klein gezichtje helemaal ingepakt. Hij heeft i.v.m. geelzucht 2x onder de blauwe lamp gelegen, waardoor hij een grote zonnebril op kreeg. Dit vond hij echt verschrikkelijk, hij huilde veel en probeerde dit er telkens af te trekken. Daarnaast kreeg hij ademhalingsondersteuning via de CPAP, wat een lelijke wond op zijn neustussenschotje heeft veroorzaakt waarvan je nu nog steeds het litteken ziet. Hij moest in die tijd veel huilen en pakte veel aan zijn gezicht. Inmiddels hebben we een heel vrolijk kindje, maar nog steeds houdt hij er niet van als je aan zijn gezichtje komt. Een pet, zonnebril of zijn gezichtje wassen veroorzaakt huilen, gillen en slaan.

Na de sondevoeding mochten we de afgekolfte melk via de fles aanbieden. Dit ging eigenlijk direct goed. Hij moest veel drinken doordat hij naast prematuur ook dysmatuur geboren was, maar hij dronk eigenlijk altijd meer dan hij minimaal moest binnen krijgen waardoor we ook al snel naar huis mochten. Thuis ging de flesvoeding ook goed, en toen ik na 3 maanden wilde stoppen met borstvoeding en over ging op kunstvoeding ging ook dit goed.

Van de kinderarts kregen we het advies om pas met hapjes te starten 4 maanden na de uitgerekende datum i.p.v. de geboortedatum. Van tevoren was ik heel enthousiast om alle hapjes zelf te maken, en had ik allerlei boeken aangeschaft met recepten. In de praktijk liep het anders: ik had nog zoveel lichamelijk klachten door de pre-eclampsie en ik was zo ontzettend moe dat alles al te veel was. Dus ik ben begonnen met potjes babyvoeding. Hij moest er even aan wennen wat logisch was, maar daarna leek het goed te gaan. Toen hij 8 maanden was, mocht ik van de kinderarts meer vaste voeding gaan aanbieden. Ik begon toen echter ook weer met werken, waardoor ons zoontje naar de kinderopvang ging. En toen begonnen de problemen….

Ons zoontje werd voor het eerst verkouden en ging veel hoesten. En als hij zo’n erge hoestbui had, dan moest hij braken. Regelmatig was dit ook projectiel braken en zat echt alles onder. Dit braken gebeurde minimaal een aantal keer per week, en als het gebeurde vaak meerdere keren op een dag. En vooral bij het eten verslikte hij zich en ging hij hoesten en braken, waardoor hij steeds meer weerstand liet zien om te eten. Hij wilde niet eten, of tufte alles uit. Ik ben meerdere malen bij de kinderarts geweest, waaruit bleek dat hij het RS virus had en bronchiolitis. Ik heb puffers gehad en een neusspray, maar niets hielp. Uiteindelijk heeft dit hoesten en braken in totaal 5 maanden geduurd, en is het gestopt toen de corona crisis begon en de kinderopvang dicht ging. Hij viel door het braken ook af, waardoor het heel belangrijk was dat hij zoveel mogelijk binnen kreeg om ziekenhuisopname te voorkomen zei de kinderarts. Hij wilde geen voeding met stukjes eten, dit weigerde hij of spuugde hij uit. Hij kreeg echter ook voorkeuren qua smaak, en wilde alleen potjes avondeten met tomaat, wortel, pompoen of bloemkool (zonder stukjes) meer eten. En qua brood alleen smeerbaar zoet beleg. Ook fruit alleen gepureerd. Ik kreeg de tip van het consultatiebureau om hier maar in mee te gaan en hem alles aan te bieden wat hij wel at, om te zorgen dat hij aankwam. En dat als hij ouder werd, hij vanzelf bij zou draaien. Zo gezegd zo gedaan, maar inmiddels is hij 20 maanden en is het nog steeds niet veranderd.

Hij lijkt ook gewoon geen interesse in eten te hebben. Waar op een verjaardag andere kindjes van zijn leeftijd allerlei eten van tafel pakken en hier maar naar blijven graaien, kijkt hij er niet eens naar om. Waar andere kindjes bijvoorbeeld aardbeien krijgen, gaat hij als hij een bakje krijgt de andere kindjes aardbeien voeren. Proberen ze hem te voeren, gaat hij huilen / gillen en het weg slaan. Terwijl hij buiten de eetmomenten om een ontzettend lief, sociaal en vrolijk kind is!

En zo gaat het ook met eten: hij zit altijd bij ons aan tafel. Maar als we hem iets te eten proberen te geven (iets wat niet smeerbaar of gepureerd is), gaat hij krijsen, huilen en het weg slaan. Het mag niet eens voor hem liggen, dan krijst en slaat hij al of er iets ontzettends engs voor hem ligt. Ook op de kinderopvang is hij het enigste kindje dat altijd al het fruit (want pureren doen ze niet meer nu hij in de dreumesgroep zit) en snacks weigert.

We zijn door het consultatiebureau door verwezen naar de logopedist, maar zij heeft geen afwijkende mondmotoriek geconstateerd waardoor ze ons niet verder kon helpen. Ik weet echt niet hoe ik het voor elkaar kan krijgen om ons zoontje normaal / niet gepureerd te laten eten. Dwingen helpt niet, want behalve dat hij heel erg overstuur raakt tuft hij het dan ook gewoon uit. We proberen hem wel telkens iets aan te bieden in de zin van dat we het voor hem leggen, in de hoop dat de interesse er dan toch komt, maar we bereiken daar niks anders mee dan een overstuur kind. Ik begin me af te vragen of dit inderdaad nog vanzelf met de leeftijd goed komt, of we toch iets anders moeten gaan doen.

Heeft er iemand de gouden tip voor ons?