"Wanneer komt er dan eindelijk een baby...?"

We zijn nu al zo’n driekwart jaar verder nadat we Maartje hebben leren kennen. Na een reis van meer dan drie jaar en een wens die nog ouder is zijn we eindelijk op een plek waar we ons zeker voelen in onze toekomst met een kind. Maartje is inmiddels zo goed als familie voor ons, papieren zijn getekend en gesprekken zijn gehouden. Nu wij bezig zijn met de relatie tussen ons drieën (en aanhang natuurlijk!) te verbeteren kunnen we een beetje ontspannen.

Verrassend genoeg kunnen we dit ook echt. We genieten van elkaar lastig te vallen met klinkklare onzin onder werktijd, kunnen niet kort met elkaar bellen (‘even snel’ wordt meteen een gesprek van een half uur), en Sander heeft het bakken herontdekt dus we kunnen binnenkort met z’n allen gaan shoppen voor een maatje meer. We vermaken ons gewoon met elkaar en zijn niet meer constant bezig met de wens die ons samen bracht.

Heerlijk voor ons, maar blijkbaar iets moeilijker voor onze omgeving. Voorheen hadden we elke week wel iets nieuws te delen hadden, een lezing, een picnic, iemand die lang naar ons keek bij de kassa dus ons vast wilde helpen in onze wens of andere ietwat wanhopige uitspattingen. Nu hebben we niks om mee te delen. Ja, de grappige tekening van een hotdog die Maartje maakte tijdens vergadering, weet een foto van een appeltaart die neeeeet niet helemaal gelukt is of fotos van Dodo die op m’n schoot ligt (ik ben duidelijk de minst actieve van ons drie), maar of iedereen daar nou op zit te wachten…

‘Wanneer denken jullie dan dat er eindelijk een baby komt? Jullie wachten al zo lang, jullie hebben nu toch eindelijk iemand!?’ Klopt natuurlijk, maar ook nu we compleet lijken om te beginnen moeten we wachten. Zo moeten we wachten op vitaminepillen die onze zwemmers een boost moeten geven, maar bijvoorbeeld ook wachten op het moment dat we zeker zijn dat we met z’n drieën klaar zijn voor de volgende stap.

Dus sorry lieve lezers, sorry lieve vrienden, buren, klasgenoten, collega’s, en ga zo maar door. We zijn druk aan het wachten, dat klinkt gewoon saai. Nou ja, voor jullie dus. Ik kan tenminste elke week uitkijken naar de vergaderingen gaan Maartje onder genot van een zelfgebakken iets (kaneelkoek deze week). Verschil moet er wezen hè! 

Trending op Mamaplaats: Alleenstaande ouder: dit moet je geregeld hebben