Vertrouwen in je leerlingen

Een aantal jaar geleden besloot ik de overstap te maken van de school waar ik mijn juffen carrière startte naar een andere school. Ik was toe aan iets anders, ik wilde mijzelf ontwikkelen. Vol goede moed startte ik op een kleine school, waar iedereen iedereen kent.

Het was echt even wennen, de collega’s kenden elkaar en alle kinderen al, dus ik had echt de tijd nodig om mijn plek te vinden. Met de kinderen in mijn klas klikte het goed. Het was een leuk klein groepje, met wat boefjes erin. Ook met de boefjes kon ik goed overweg. Mijn duo had weer meer moeite met de boefjes, maar op mijn dagen leken ze zich te gedragen.

Toen was het tijd voor het maandfeest. Hierbij studeren (groepjes) kinderen uit elke groep een act in om te laten zien aan de rest van de school. De presentatie was het maandfeest ligt altijd in handen van kinderen uit groep 8. Aan mij de taak om de presentatoren te kiezen en te begeleiden bij het maken van het programma.

Bij de vraag wie het maandfeest wilde presenteren, schoten de vingers van de 3 boefjes de lucht in. Alleen van de 3 boefjes…Zij gingen het maandfeest dus presenteren. Daar bestond geen twijfel over, ze waren tenslotte de enigen die zich hadden aangemeld.

De reacties van mijn collega’s hierop logen er niet om…de een vroeg of de sfeer in klas wel goed was en waarom de meiden zich niet hadden aangemeld. Voelden zij zich misschien niet veilig genoeg bij mij in de groep? De ander gaf aan dat deze heren vorige week nog bij de directeur hadden gezeten omdat ze zich hadden misdragen. Was het dan wel verstandig om hen te laten presenteren? Weer een ander voorspelde dat de jongens het voor iedereen zouden verpesten en werd mij gevraagd een back-up te kiezen. Deze back-up zou het dan overnemen het moment dat de heren het zouden ‘verzieken’ en kon het maandfeest gewoon doorgaan. Deze reacties waren voor mij genoeg reden om de collega’s het tegendeel te bewijzen.

Na schooltijd heb ik de heren bij me geroepen en aangegeven dat er twijfels waren of ze dit wel zouden kunnen (niet heel professioneel of collegiaal misschien, maar ik wilde eerlijk tegen ze zijn en ze motiveren om te laten zien dit prima te kunnen). De gezichten van de jongens spraken boekdelen en je zag zowel boosheid als teleurstelling op hun gezichten. Mijn aanpak leek te werken, de heren gingen keihard aan de slag. Natuurlijk hadden ze wat begeleiding en sturing nodig, maar ze waren ontzettend gemotiveerd om het tot een goed einde te brengen. Na schooltijd en in de pauzes werd er geoefend, op eigen initiatief van de kinderen. Het was duidelijk dat ze zich wilden bewijzen, ze wilden heel duidelijk laten zien dat ze deze kans gewoon verdienden.

Het moment was daar: het maandfeest. De presentatoren hebben geholpen met opbouw en stonden, stijf van de zenuwen, met hun spiekbrief klaar. Met trillende stem gingen ze van start en gaandeweg ging het steeds beter. Natuurlijk, het was wat statisch en ze hadden hun spiekbrief echt nodig, maar ze hebben het gedaan, zonder problemen, zonder het te verzieken. (In tegenstelling tot mijn collega’s had ik ook niet anders verwacht.)

Trots stond ik aan de zijkant, ze aan te moedigen en toe te juichen. Na afloop, toen de andere kinderen weer in de klas waren, hebben we met zijn vieren het podium weer afgebouwd. Een van de jongens kwam naar me toe en ik kreeg zelfs een knuffel. ‘Bedankt juf, we hebben deze kans nog nooit gekregen’. Aan de ene kant ben ik trots op de mannen hoe ze het gedaan hebben en hoe ze de kans hebben gegrepen om anderen het tegendeel te bewijzen. Aan de andere kant breekt mijn juffen(en moeder-)hart. Hoe kan het dat deze kinderen niet gewoon een kans krijgen? Waarom worden deze kinderen steeds geconfronteerd met vooroordelen en worden ze teruggesleurd in eerdere ‘fouten’ die ze hebben gemaakt? Naar mijn mening is elke dag een nieuwe kans en als je ‘gestraft’ bent voor je misdragingen, de kous daar ook mee af is. Nieuwe ronden, nieuwe kansen. Dit was een van de eerste signalen dat deze nieuwe plek misschien toch niet mijn plek was.