This is London calling...

Neonatal Unit

‘Zijn jullie er klaar voor om jullie dochter te ontmoeten?’, vroeg Vicky. We hadden ruim vier uur gewacht op dit moment. Voor mijn gevoel liepen we best een eindje door het ziekenhuis, voordat we aankwamen op de Neonatal Unit. Deze afdeling was afgesloten en alleen toegankelijk voor ziekenhuispersoneel en ouders. Eenmaal binnen wasten en desinfecteerden we onze handen.

Daarna liepen we een lange gang door. We kwamen langs rustruimtes en kamers van Medium Care.

Ik zag van alles aan de wanden hangen, zoals een reglement waarbij duidelijk werd gemaakt dat je niet zomaar toegelaten werd op deze afdeling. Dat je zeker 100% fit moest zijn anders was je niet welkom. Dit alles omdat het infectiegevaar te groot zou zijn. Er hingen foto’s van alle artsen en verpleegkundigen. Even verderop zag ik foto’s van kindjes die ooit op deze afdeling verbleven met bedankkaartjes en tekeningen. Het was rustig op deze gang. Eenmaal de hoek om werd het drukker. Verpleegkundigen waren druk in de weer, artsen stonden te overleggen in de gang.

De couveuse van Charlie

Vicky bereidde ons voor dat we aankwamen op de Intensive Care en dat we dus bijna bij Charlie waren. Ze waarschuwde ons dat Charlie er anders uitzag dan we wellicht verwachtten.

We moesten opnieuw onze handen wassen en desinfecteren. Tijdens het wassen van de handen keek ik rond en zag ik meerdere couveuses in de ruimte staan. Ik hoorde piepjes en deuntjes, waarvan ik niet wist wat ze betekenden. Piepjes met een regelmaat en deuntjes die zomaar ineens harder en sneller gingen en wat gepaard ging met een oranje of rood knipperlichtje op het scherm wat boven de couveuse hing. Ik had snel in de gaten dat wanneer dat laatste gebeurde, de verpleegkundigen snel checkten of alles in orde was. We droogden onze handen af, liepen achter Vicky aan de hoek om en daar stonden we voor de couveuse van Charlie.

Baby VROEGH
Ik zag een klein baby’tje liggen onder blauw licht. Ze lag op haar buikje, knietjes ingetrokken en armpjes ingetrokken. Een wit mutsje op met daarop een label met de naam ‘baby VROEGH’. Ze had een soort slaapmaskertje op tegen het blauwe licht. Ik zag overal slangetjes, draadjes en stickertjes op het fragiele lijfje. Haar huid was zo dun, waardoor de adertjes duidelijk zichtbaar waren. Ze lag aan beademingsapparatuur. Vicky legde ons uit wat de cijfers op het scherm betekenden en waar alles voor diende. We luisterden aandachtig. Ik wilde alles weten en alles proberen te begrijpen. Er kwam een arts bij ons om kort te vertellen dat Charlie op dat moment stabiel was en dat we moesten afwachten hoe ze zich zou ontwikkelen.

De overlevingsmodus

We werden even alleen gelaten bij Charlie. Het is bijna onbeschrijflijk om uit te leggen wat je op dat moment voelt. Ik was enerzijds nuchter, realistisch en scherp. Met name op het vlak waar ik mee moest dealen op dat moment en wat er geregeld moest worden, gezien het feit dat dit natuurlijk een uitzonderlijke situatie was waar we mee te maken hadden. Noem het de overlevingsmodus. Anderzijds sta je aan de grond genageld, kijk je machteloos toe naar je kindje die ligt te vechten voor haar leven. Het enige wat je kunt doen is aan de zijlijn staan, hopen dat ze sterk genoeg is en vertrouwen hebben in het zorgpersoneel wat er alles aandoet om jouw kindje te laten leven.

Van het blijde gevoel, het zwanger zijn en de roze wolk naar een gevoel van leegte, zorgen en onzekerheid.

‘This is London Calling’

Eenmaal terug op de kraamafdeling besloten we om onze ouders te bellen. Het was inmiddels een schappelijke tijd op de maandagochtend in Nederland. We vonden het lastig om dit te doen, want je brengt een boodschap en kunt vervolgens niets zeggen over hoe het verder zal verlopen. Maar aangezien zij in de veronderstelling waren dat wij die dag, vrolijk, zwanger en wel, terug zouden keren uit Londen moesten we wel. Met verslagenheid namen zij het nieuws waar. De ouders spraken onderling met elkaar af om diezelfde dag nog de auto in te stappen en naar ons toe te komen.
Ik stuurde mijn beste vriendin een appje: ‘kan ik je even bellen?’ Ze reageerde direct en heel enthousiast, omdat ze dacht dat ik belde met een leuk bericht vanuit Londen. Ze dacht zelfs dat ik ten huwelijk was gevraagd. Ik bracht echter ander nieuws. Zo lief als ze is zorgde zij ervoor dat onze andere vrienden op de hoogte werden gesteld. Dat was heel fijn, want op dat moment had ik de behoefte niet om dat zelf te doen.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast op Spotify!