Rouwen als vader

Net als bij een geboorte. Natuurlijk, moeders doen al het werk, zij dragen een kindje, bevallen met de meest onmogelijke pijnen en moeten daarna herstellen, de baby verzorgen (de vaders ook maar toch anders), het huishouden weer oppakken want de man moet gewoon weer gaan werken en dan hebben we het nog niet over de sociale contacten die ook gewoon doorgaan. Maar ook voor vaders is hier een enorme impact. Ook zij ondergaan een transformatie, hun leven veranderd net zo goed en ook voor hun zijn er slapeloze nachten. Alles in het teken voor hun gezin.

Dus waarom zouden moeders dan meer verdriet hebben als hun kindje overlijdt of ernstig ziek is? Waarom zou het voor een moeder heftiger zijn dan voor een vader?

Pim geeft aan dat hij niet altijd begrepen wordt. Ook hij heeft dagen dat hij niet vooruit komt, maar dan heb je de Nederlandse norm. Mannen moeten door, zorgen voor hun gezin, werken, brood op de plank en vooral niet zo zeuren.

En dan hebben we het over emancipatie, voor vrouwen moet deze gelijk worden getrokken naar de man, maar emotioneel gebeurd dat andersom niet. Dat is toch krom? Dat klopt niet!

Dus, om de lading open te gooien, dit onderwerp aan het licht te brengen, schrijf ik vandaag deze blog. Probeer er eens bij stil te staan, als werkgever zijnde, als familielid, als vriend, als kennis of als vreemde.. ook vaders gaan kapot van binnen, ook al hebben zij niet letterlijk vast gezeten aan hun kind.