Opnieuw zwanger na een miskraam

Ik weet nog als de dag van gister hoe ik vorig jaar voor het eerst een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Ik weet ook nog precies hoe ik overspoeld werd door emoties nadat wij te horen kregen dat wij nog geen papa en mama gingen worden en ik weet nog hoe die eerste echo eruitzag. Dat beeld vergeet ik nooit meer en de uitkomst van die echo doet tot de dag van vandaag meer met mij als dat ik had gehoopt.

Vier maanden na onze miskraam deed ik opnieuw een test. Ik had er thuis nog een paar liggen en blijkbaar had ik een bepaald onderbuik gevoel. Op zondag 24 maart hebben wij onze miskraam thuis moeten opwekken en op dinsdagochtend 6 augustus, voordat ik naar mijn werk moest, heb ik een test gedaan. Gewoon voor het geval dat.

Er was geen twijfel mogelijk want nog voordat ik onder de douche kon stappen was de test knetterpositief. Ik werd overvallen door een stormvloed aan emoties. Allereerst voelde ik veel blijdschap maar al snel kwam hier een gevoel van angst bij en gedachtes als; wat als. Wat als het weer misgaat?

Alsof ik al aanvoelde dat er een zwangerschap aan zat te komen had ik in de week voor de positieve test een leuke romper gekocht met de tekst: Hello Daddy, I can’t wait to meet you. Ik zag al helemaal voor me hoe mijn man uit zijn werk zou komen en dit rompertje met een positieve test op tafel zou zien liggen. Dit liep natuurlijk allemaal weer anders, want ik kon mezelf niet beheersen en belde hem direct op zijn werk op om het goede nieuws te vertellen (het rompertje heeft hij alsnog gekregen bij thuiskomst). 

De eerste twee weken kon ik redelijk genieten van het feit dat ik opnieuw zwanger was en keek enorm uit naar de eerste echo met 6 weken en 3 dagen zwangerschap. Als die goed was kon ik mijn angsten loslaten en alleen nog maar genieten, dacht ik. Helaas bleek de realiteit anders. Na een echo had misschien een dag een gerust gevoel, waarna de angst de overhand nam. Helaas nam de angst zodanig de overhand dat ik met 14 weken zwangerschap thuis kwam te zitten met een zwangerschapsdepressie. Ik voelde me vreselijk en daardoor tegelijkertijd ook enorm schuldig naar de baby. Ik hoorde toch blij te zijn en op een roze wolk te zitten? Ik heb direct aan de bel getrokken bij mijn verloskundige en kreeg een doorverwijzing naar de POP-poli. Daarnaast heb ik bij mij oude behandelaar ook ondersteuning gekregen en lichttherapie gevolgd.

Gelukkig heb ik in de tussentijd ook veel steun ervaren van de verloskundige en mocht ik iedere week langskomen om naar het hartje van onze kleine frummel te luisteren. Hoe verder de zwangerschap vorderde, hoe meer vertrouwen ik begon te krijgen in mijn lichaam. Vanaf ongeveer 22 weken zwangerschap kon ik de angsten steeds wat beter loslaten en merkte ik dat er meer ruimte kwam om te genieten en mijn depressie meer naar de achtergrond verdween. Ondertussen ben ik alweer ruim 35 weken zwanger en kan ik niet wachten om ons minimensje te ontmoeten. Ik ben dankbaar dat ik zo snel opnieuw zwanger mocht worden en ben blij dat ik, ondanks alle lichamelijke ongemakken waar ik nu mee te maken heb, alsnog heb kunnen genieten van het zwanger zijn. Al ging het niet helemaal vanzelf, ik ben toch trots op hoe ik alles heb doorstaan en ben enorm dankbaar voor mijn partner die mij al die tijd heeft gesteund en voor wie nooit iets te veel is.

Vind je het leuk om mij te volgen op instagram? Dat kan via @de.huisboerin