10 maanden geleden
MBU deel 5
Angst, zodra ik denk aan het normale leven
3 weken tot aan ontslag, tot aan het begin van het normale leven, een nieuw leven. De wereld is de afgelopen 7 maanden doorgegaan terwijl de mijne, de onze, stilstond. Pijn, verdriet, angst blijft de kop opsteken als ik hieraan terugdenk. Het normale leven…
Ik zit in de tuin van de MBU terwijl mijn lieve Iza Mae slaapt. God, wat een cadeautje. Ze doet het zo goed. Gelukkig beseft ze nog niet waar we op dit moment zijn. Tranen blijven komen, schuldgevoel richting mijn man, mijn kinderen blijft. Ze maken nu zoveel mee. Ik kijk om me heen. Dit ziekenhuis, deze (besloten) plek… nooit gedacht hier als vrouw, moeder, mens en klinisch Maatschappelijk werker in de Psychiatrie, terecht te komen.
Ik kijk naar de kust, mijn bootje is ondertussen één stap verwijderd. Verwijderd van mij en van het ‘normale leven’. Ik loop naar mijn bootje en stap er met 1 voet in. Dat voelt wankel, onzeker. Instabiel maar ook weer prettig. Dubbel.
Eerst hier niet willen zijn, dan hier alleen nog maar willen zijn naar eigenlijk thuis willen zijn maar niet zonder de MBU durven.
Ik werk nog hard tijdens de therapieën, zoveel mogelijk meepikken, bevestiging krijgen, vertrouwen krijgen in mezelf. Verdriet, blijheid, angst, onzekerheid, vertrouwen…. Het wisselt zich continu af.
Tegelijkertijd kan ik niet wachten om weer één gezin te zijn ipv noodgedwongen gescheiden te leven, vooral via telefoon en foto’s aan elkaar verbonden te zijn, ipv die ene woensdag dat de jongens op de MBU komen, aanbellen en bij binnenkomst vóór het knuffelen vragen of ik weer bijna beter ben. Ja, mama is zo goed mogelijk opgelapt, denk ik dan. Mijn weekenden worden uitgebreid, langer tijd met mijn man en kinderen. Jezus, wat fijn! Jezus wat blijft t spannend.. nu MOET het goed gaan…anders kan ik niet met ontslag.
Een klein golfje laat mijn bootje flink wiebelen terwijl de zonnestralen mijn huid raken en warmte laten voelen. Het lukt me mijn voet uit de boot te halen en stevig op het eiland te staan. Dan komt een lieve verpleegkundige mij halen, liefste Iza Mae is wakker geworden. Vast bang dat ik zonder haar vertrek. Ik ren naar binnen. Mijn meisje, ons meisje. Ons cadeau. Zo sterk. Ik ga nooit zonder haar…