Snap
  • Postpartumdepressie
  • peripartumdepressie
  • angst
  • paniek
  • opname
  • Mijnreis
  • Metdestromingmee

MBU deel 4

Klaar om over 3 weken met ontslag te gaan?!

Tijdens het schuilen voor de onweer en de storm, na het nemen van medicatie, probeer ik me de woorden te herhalen die bij me zijn gekomen. Klaar om over 3 weken te vertrekken? Ik lach, ik voel me even trots,opgelucht, maar daarna haalt de angst me in. Iza Mae stevig vasthoudend, bel ik mijn liefste man en mijn lieve ouders: over 3 weken staat mijn bootje klaar. Iedereen huilt, iedereen is blij, iedereen heeft vertrouwen. Iedereen, behalve ik.

Ik voel me hier veilig, ik voel me hier ‘thuis’, gekaderd en hulp nabij. Meiden die me begrijpen, moeders maar ook echt vriendinnen. Het zonnetje weet mij vaker te vinden, de storm lijkt zijn rust gevonden te hebben. Het borrelt wat, bewolking blijft. De zon is soms sterk genoeg om zich erdoorheen te duwen. Adem in en uit.

Ik kan dit! Ik kan dit! Nee, ik kan dit niet. Wat als, wat als?! Ik kan dit niet. Chaos, onzekerheid, angst voor het loslaten.

Ondertussen wil ik mijn jongens weer steeds meer bij me hebben. Mogen de weekenden langer duren. Knuffel ik met mijn man zolang als kan. We zijn elkaar al lang kwijt, in de storm. De zon lijkt ons weer naar elkaar te brengen. Eindelijk, gelukkig, maar wel voorzichtig. Afscheid blijft emotioneel, maar we hebben een einddatum. Een datum waarbij we elkaar in de armen vliegen en NOOIT meer loslaten. Nooit, never. Mijn liefdes, alle 3. Mijn man die niet kan wachten om elk uur van de dag met zijn dochter door te brengen. Zoveel gemist, zoveel in te halen. Wij, als gezin van 5. Een gezin vol liefde.

Mn jongens blijven vragen wanneer mama weer beter is. Het liefst wil je zeggen; bijna, echt! Maar dat durven we nog niet.

Ik besef me dat mijn, en voor alle moeders, grootste angst ineens wegvalt: ik ben niet de uitzondering, ik kom hier dus wel uit! De woorden die ik al bijna 2,5 maand wil geloven, horen, voelen. Het is zover.

Mijn man komt op bezoek. We staan aan de kust, houden elkaar stevig vast. We knijpen elkaar, kijken naar de zon die zachtjes schijnt tussen de wolken. Mijn bootje steeds dichterbij.

We kunnen dit, ik kan dit. We zijn een team. Een sterk team! Terwijl we dit samen delen turen we naar de verte en vragen ons beiden af óf we hier écht klaar voor zijn…