"Maar wie ben ik dan eigenlijk nog?"

Zoveel ballen 
Na de komst van onze tweede ben ik flink terug geschakeld in mijn werk. Waar ik eerst nog allerlei projecten, vooral in de avond uren, had naast mijn trouwambtenaar zijn, heb ik al deze projecten nu niet meer.

Ik ben er overdag voor de beide kids. Vince naar school brengen, van school halen, Sofie de hele dag vermaken en op de gezette tijden naar bed - want anders krijg ik daar spijt van. Geloof me.

Huishouden, boodschappen, hond uitlaten paar keer per dag, eten koken, kinderen in bad en op tijd naar bed. De enorme bende beneden opruimen want leuk zo’n speelkamer maar je denkt toch niet dat daar vooral in gespeeld gaat worden of wel?
Nee dat hok dient als een soort van opslag voor het speelgoed en als je dan iets gevonden hebt, nadat je alle bakken op de kop hebt gezet, waarmee je kan en wilt spelen, dan breng je dat naar de woonkamer - speelt er 2 minuten mee (en dan neem ik het al ruim), smijt je het van je af en ga je weer terug naar speelkamer om het volgende voorwerp op te halen.
En dit herhaal je zo’n 30x waarna je aan het been van je moeder gaat hangen omdat je niks te spelen hebt…

Maar goed, na het opruimen van alle vakkundig verzamelde bende plof ik niet op de bank maar dán ga ik aan het werk. Bruidsparen bellen, bruidsparen zien en spreken en speeches schrijven.

En o wat krijg ik daar een energie van. Even niet moeder zijn maar heel even in de liefdes verhalen en -wereld van een ander duiken. Heerlijk. Probeer ook nog een paar keer per week te sporten, mijn vriendinnen willen ook af en toe aandacht en o ja, ik ben ook nog getrouwd… 

Laagseizoen 
Maar het trouwseizoen kent ook een ‘laagseizoen’. Tussen oktober en pak ‘m beet april is het rustig. Heel rustig. En toen bekroop mij ineens het gevoel ‘maar wie ben ík nou eigenlijk nog naast moeder van…’. Na de geboorte van de kinderen veranderd er voor een man, in ons geval, relatief weinig.

Hij werkt gewoon z’n 5 dagen door, hij sport gewoon door, voetbal op zaterdag etcetera. En hij heeft het nodig, deze uitlaatklep, want hij heeft een hele verantwoording op z’n schouders maar toch. Voor hem veranderd er niet veel.

Ja, als hij thuis komt en hij treft 3 krijsende personen aan (2 kinderen en 1 moeder) dan is dat wat minder relaxed maar puntje bij het paaltje staat z’n eten gewoon klaar en is het alleen even na het eten een uurtje de schouders eronder, samen de kids op bed en dan op de bank (eerlijk is eerlijk, hij helpt negen van de tien keer ook met de was ;-)).

Maar wij als moeders, wij leveren toch wel even een stuk meer in zowel fysiek als mentaal, maar ook in ons dagelijks leven. 1 December jl. was ik niet alleen trouwambtenaar maar ook daggast op een bruiloft van goede vrienden.
Ik zat aan tafel naast een echtpaar die er al heel wat meer jaren op hebben zitten dan wij, drie of vier kinderen (sorry ben het even kwijt) en de man runt een heel mooi succesvol bedrijf.
Ik kan altijd vol interesse luisteren naar de verhalen van dit soort grote ondernemers, wat vind ik dat knap.
Toen ik met zijn vrouw het over dit onderwerp had ‘maar wie ben ik nou eigenlijk nog? Naast moeder van…’ vertelde ze mij dat zij dit ook heeft gehad. Dat ze zich zo enorm herkende in mijn gedachten en dat het echt normaal was. Alleen al deze herkenning van ‘de vrouw van’ deed me heel goed. Ik heb heel lang met haar zitten praten, over hoe zei dat dan deden toen de kinderen jong waren. Maar eigenlijk ging dat net zo als bij ons. 

Veilige haven
Ze vertrouwde mij ook toe dat het echt wel onwijs zwaar was en echt tropen jaren maar wat ik nooit zal vergeten is het volgende. Ze vertelde dat haar, inmiddels puber kinderen, haar geregeld vertellen hoe fijn ze het altijd thuis hebben gehad, hoe warm het was als ze thuis kwamen en hun moeder was er altijd. Dat ze daardoor ook een hele fijne open band hebben met hun kinderen.  
Het veilige gevoel wat ze bij hun ‘thuis’ hadden en hebben dát is waar we het voor doen. Dát is wie we zijn. Een veilige haven om naar terug te keren, een warme knuffel na een lange schooldag, een luisterend oor als er weer eens een spraakwaterval aan woorden komt omdat het zo leuk was bij opa en oma of een andere oppas/opvang. Geborgenheid en een rustpunt waarna ze altijd terug kunnen keren, dé plek waar ze altijd zichzelf mogen en kunnen zijn, niemand die hun zo goed kent en snapt als wij. Wij zijn hun stabiele warme veilige vertrouwde basis.

Dát is wie ik ben naast hun trotse moeder, vrouw, vriendin en trouwambtenaar. 

Waarom ik dit in deze blog beschrijf? Ik weet zeker dat er veel meer moeders zijn die tegen dit gevoel aanlopen of aan gaan lopen. Laten we ook dit soort dingen bespreekbaar (blijven) maken met elkaar.