Ik wilde altijd al mijn verhaal delen

Ik ben onwijs enthousiast dat ik vanaf nu Spotlight Blogger mag zijn op mamaplaats. Al even blog ik hier over mijn leven.

Het begon allemaal toen zwanger worden bij ons niet lukte, ik ben toen der tijd “offline” van me af gaan schrijven. Ik wilde altijd al mijn verhaal delen, om andere in een zelf soort situatie te laten weten dat ze niet alleen zijn. Alleen durfde ik niet, voor mijn gevoel heerste er al die tijd een taboe over. Ik was bang voor de meningen van anderen, om het open en bloot te delen.

Na een lange weg afgelegd te hebben werd ik zwanger doormiddel van een fertiliteit traject. Helaas was het geen zorgeloze zwangerschap, ik ervaarde veel angst door de eerdere miskramen. Toen ik over de 24 weken was, kreeg ik steeds meer het vertrouwen dat het wel goed zou komen. Ik begon de kleine steeds meer te voelen en kon eindelijk een beetje genieten. Helaas was dit voor korte duur en werd ik met 28.4 weken zwangerschap met spoed opgenomen met dreigende vroeggeboorte. Ik beviel ruim 10 weken te vroeg van onze dochter S. Op 89 km van huis midden in de corona tijd.

Op Instagram deelde ik kleine stukjes over de vroeggeboorte en uiteindelijk durfde ik mijn verhaal te delen op mamaplaats. Tijdens mijn verwerkingsproces heb ik mij geregeld eenzaam en onbegrepen gevoeld. Vooral in de periode toen S thuis was. De antwoorden het gaat nu toch goed met S? Waar maak je je zorgen over, laat het los. Met alle goede bedoelingen natuurlijk, maar echt begrijpen hoe het was is moeilijk voor een 'buitenstaander'.

Niemand wist 'echt' wat we door gemaakt hadden, we hadden/kende helemaal geen lotgenoten. In deze moeilijk tijd leer je pas echt vrienden kennen, wie er voor je zijn en wie begrip heeft voor je situatie. Ik heb vriendschappen verloren en dat deed behoorlijk pijn, toen der tijd.

Door mijn verhaal te delen ontmoeten ik lieve mama’s die in gelijke situaties zaten en/of dit mee gemaakt hadden. Er was zoveel herkenning en dat was fijn, ik was opeens niet meer 'alleen'. Niet alleen ik liep tegen de eenzaamheid aan en me niet altijd gehoord/ begrepen voelen. Uren konden we kletsen en ervaringen uitwisselen.

Het eerste jaar was zwaar, S was veel ziek waardoor we geregeld in het ziekenhuis verbleven. Vanaf de geboorte ging het allemaal zo snel , dat er geen tijd was om het te verwerken, we stonden continue onder spanning. Waardoor ik niet echt meer wist hoe ik moest ontspannen, ik stond altijd aan. Na S haar eerste verjaardag kwam er eindelijk wat “rust” in ons gezin en ruimte om vooruit te kijken.

De vroeggeboorte is inmiddels 3,5 jaar geleden, afgelopen mei ben ik bevallen van ons tweede kindje G. De zwangerschap(voldragen), de geboorte, alles was zo anders als bij S. Het besef hoeveel impact de vroeggeboorte heeft gehad kwam harder van verwacht binnen. Het was mooi om nu een “normaal” voldragen baby te hebben, maar zo ontzettend confronterend.

De wel bekende kraamtranen, gingen maar niet over en ik verloor mezelf stukje bij beetje mijzelf. Met kleine stapjes krabbel ik weer omhoog.

Nieuwsgierig hoe het allemaal begon? Volg mij en lees alle blogs terug. Door te volgen ontvang je ook een melding als ik een nieuwe blog heb geplaatst 🤍

Wil je een kijkje in mijn dagelijks leven? Vol mij gerust ook op Instagram, waar ik dagelijks leuke story’s plaats. Je kunt me vinden onder de naam Madita.mikkers. Zie ik daar ook gezellig?