Het bewijs dat ik in verwachting was...

Het bewijs dat ik in verwachting was
Een klein cirkeltje was er te zien op de echo, meer niet. Dat was het bewijs dat ik in verwachting was. Mijn vaste specialiste van afdeling biometrie legde me uit hoe het verder zou verlopen. Mijn wekelijkse schema kwam er anders uit te zien. Ik was gewend om minimaal drie keer in de week naar het ziekenhuis te gaan voor een echo. Nu was ik zwanger en werd ik pas weer na een paar weken verwacht bij de specialiste voor een volgende echo om zo de groei te volgen.

Missie geslaagd
Als de dag van gisteren weet ik nog met wat voor een gevoel ik over de gangen van het ziekenhuis liep richting de uitgang. Ik was zwanger. In plaats van blijdschap omdat ik moeder zou worden, voelde ik een vorm van opluchting. Ik had bereikt waar we naartoe hadden gewerkt al die tijd. Missie geslaagd, zo voelde het.

Ik wilde zeker weten dat alles in orde zou zijn
Het begin van de zwangerschap verliep prima. In de eerste weken was ik erg moe en kreeg ik af en toe een vlaag van misselijkheid over me heen, maar dat was het ook. We besloten te wachten met het nieuws te verspreiden totdat we de 12 weken echo hadden gehad. Ik wilde zeker weten dat alles in orde zou zijn.

Ik leefde nog steeds in onzekerheid
Mijn partner stond te popelen om het nieuws met iedereen te delen. Ik zag er als een berg tegenop. Het leven in een cocon beviel mij meer dan prima. Om anderen te vertellen waar wij de afgelopen tweeënhalf jaar mee bezig waren geweest voelde spannend. Ik leefde nog steeds in onzekerheid. Stel het gaat toch mis, dan is iedereen op de hoogte van alles. Daar had ik geen behoefte aan.
Uiteindelijk hebben wij het bij een zwangerschap van dertien weken verteld.

Klein en emotioneel
Met lood in mijn schoenen liep ik het kantoor van mijn toenmalige werkgever binnen en vroeg of hij een minuutje had voor me. Ik deed de deur van zijn kantoor dicht en bracht hem het nieuws. In plaats van zelfverzekerd en blij werd ik klein en emotioneel. Het was niet dat ik bang was voor zijn reactie, ik denk meer dat ik nog steeds degene was die op dat moment moest wennen aan de nieuwe situatie. Ik hield van mijn werk en werkte graag fulltime. Belangrijk zijn in de rol die ik had in mijn werk voelde goed en ik wist dat dit in de toekomst wel eens zou kunnen veranderen.

Mijn groeiende buik
Voordat ik zwanger werd, was ik veel afgevallen. Ik besloot twee jaar daarvoor gezonder te gaan leven, actief te gaan sporten en dit alles vond ik heerlijk. Voor mijn gevoel was ik nog nooit zo slank en afgetraind geweest en ik genoot daarvan. Eenmaal zwanger werd dat anders. Uit angst dat er iets fout zou kunnen gaan durfde ik vrijwel niet meer te sporten. Na een aantal weken zwangerschap begon mijn lichaam te veranderen en daar had ik moeite mee. Voor mijn werk droeg ik vaak jasjes. Gedurende de zwangerschap koos ik ervoor om er ook nog een sjaal bij te dragen zodat mijn groeiende buik niet direct zou opvallen.

De veranderingen
Ik had moeite met de veranderingen. De veranderingen van mijn lichaam en de ongemakken die daarbij hoorden. Voorheen waren mijn dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat gevuld en dat vond ik fijn. Tijdens de zwangerschap lukte dat niet altijd meer. Daarnaast was ik druk met andere gebeurtenissen in mijn omgeving. Een overlijden van een familielid van een vriendin, een relatiebreuk tussen goede vrienden en ik was ceremoniemeester voor een huwelijk. Ik wilde er voor iedereen zijn en schoof daar alles voor aan de kant. Ook mijn voorbereidingen op het moederschap.

Nog één keer een tripje
Eenmaal in rustiger vaarwater hadden we de grotere aankopen gedaan ter voorbereiding op de komst van onze dochter. Ja een dochter, gezond en wel, dat hoorden we tijdens de twintig weken echo. De kinderwagen en de kinderkamer waren besteld en de kleur verf voor op de muur was uitgekozen. Tegelijkertijd had ik bedacht dat het leuk zou zijn om nog één keer samen een tripje te gaan maken. Hier ging ik van aan!

Volg me op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast op Spotify!