De start van ons IVF traject

We mogen meteen doorlopen, iets wat ik niet vaak meemaak in een ziekenhuis. Als de gynaecoloog eenmaal op zijn stoel zit komt hij meteen ter zake. Van privacy is in deze ruimte weinig sprake. Binnen ongeveer vijf minuten weet deze man precies hoe ons seksleven eruitziet. Hij is vrij direct, maar op de één of andere manier vind ik dat best prettig. De co-assistente naast hem lijkt er meer moeite mee te hebben. Ze verslikt zich een aantal keren in het water uit haar papieren bekertje dat ze lichtelijk gespannen vasthoudt. De gynaecoloog gaat onverstoord verder en doet er nog een schepje bovenop. ‘Mochten jullie nog externe partners hebben, even goede vrienden, maar dan is het wel verstandig om een SOA-test te doen.’ De co-assistente wendt haar blik af. De overlevingskans van het papieren bekertje lijkt elke seconde kleiner te worden.

We zitten hier natuurlijk met een reden. Want wanneer je een huis hebt gekocht inclusief visgraatvloer en zwarte keuken, snapt iedereen wat de volgende stap is. Juist; kinderen. Hoewel deze keuze al ruim 1 jaar hiervoor is gemaakt door ons, blijft de zwangerschap uit. Ondertussen worden we op social media doodgegooid met echo foto’s en video’s van ontploffende ballonnen in de kleuren blauw of roze. Blije, gelukkige kiekjes. Hoewel ik regelmatig wat teleurstellende blikken bij de man bespeur wanneer er een roze kleur verschijnt. Ik zou willen dat dit de reden zou zijn van onze teleurstelling, maar helaas heeft die een zwaardere lading. Na twaalf maanden heen en weer gesleurd te zijn tussen hoop en verdriet, maakten we de stap naar dit ziekenhuis.

‘We gaan een echo maken’. Zijn witte jas wappert wanneer hij voor ons uitloopt richting de naastgelegen kamer. ‘Hier kunt u zich omkleden. Onderkleding uit en daarna mag u hier komen liggen’. Hij trekt de papieren rol uit over de stoel. Ik volg zo snel mogelijk zijn instructies op. Eenmaal met mijn benen in de beugels, zie ik de gynaecoloog klaarstaan met een langwerpige dunne staaf in zijn handen. Mijn vriend kijkt mij vragend aan. Ik twijfel of ik hem moet uitleggen dat het om een inwendige echo gaat, maar wanneer de gynaecoloog een soort condoom over de staaf trekt ga ik ervan uit dat dit overbodige informatie is. Als een bezetene begint mijn vriend over mijn hoofd te wrijven. Ik sla zijn lief bedoelde gebaar letterlijk af, waarna hij een stap achteruit doet en zich overdreven concentreert op het scherm. De gynaecoloog richt zich tot de coassistente, die blijkbaar ook heeft plaatsgenomen in een hoek van de kamer. ‘Potverdrie, nu zijn we toch nog vergeten de patiënt te laten plassen’. Ik zwaai nog even naar hem om te laten zien dat ik gewoon nog aanspreekbaar ben. Op het scherm is, naast mijn blaas, ook mijn baarmoeder zichtbaar. Een lege baarmoeder. Hoewel ik niet anders had verwacht, bespeur ik tot enige teleurstelling bij mezelf.

Tijdens het onderzoek wordt duidelijk dat er geen bijzonderheden te zien zijn. De stappen van het traject worden aan ons uitgelegd, maar ik ben vooral nieuwsgierig naar de oorzaak. Duidelijke antwoorden krijg ik niet. Hij benoemt wat vooroorlogse onderzoeken en ik heb het idee dat de behandeling weinig maatwerk betreft. Elk antwoord dat we krijgen, wordt na twee zinnen onderuitgehaald omdat er eigenlijk nog weinig kennis is op het gebied van vruchtbaarheidsproblemen zonder aantoonbare verklaring. 

Wanneer we terug naar huis rijden weet ik niet goed hoe ik me moet voelen. Enerzijds ben ik blij dat we onder behandeling zijn, anderzijds weet ik dat deze achtbaan alleen nog maar heftiger wordt als een natuurlijke zwangerschap uitblijft. Mijn vriend pakt mijn hand en knijpt erin. In ieder geval weet ik één ding zeker: ik had dit met niemand anders gekund dan met hem.