De maximale dosis Puregon bleek nog niet genoeg...

Niets in mijn lichaam veranderde, ook niet een beetje.
De maximale dosis Puregon bleek niet genoeg te zijn. Niets in mijn lichaam veranderde, ook niet een beetje. Met lood in mijn schoenen ging ik naar de volgende afspraak bij de gynaecoloog. De eerder voorgestelde operatie wilde ik niet. Ik was vastbesloten. Mijn beste vriendin, eveneens steun en toeverlaat en bovendien de enige die van dit proces op de hoogte was, ging met me mee.

Een operatie is geen optie!
‘Zoals besproken tijdens ons vorige overleg zouden we nu voor de operatie kunnen gaan waarbij we gaatjes gaan branden in de eierstokken’, aldus mijn gynaecoloog. Waarop ik haar maar meteen duidelijk maakte dat dat geen optie voor mij was. ‘Dan hebben wij nog één andere optie voor je, echter hebben wij daar in dit ziekenhuis nog niet zoveel ervaring mee’.

Een nieuwe medicatie genaamd Lutrelef
De gynaecoloog vertelde mij over een nieuwe vorm van medicatie wat door middel van een pompje via regelmatige pulsjes door een slangetje onderhuids wordt toegediend. Gedurende de dag steeds een beetje waardoor het lichaam continue getriggerd wordt. Deze medicatie heet Lutrelef en deze medicatie gaf nieuwe mogelijkheden.

Een afspraak met farmaceutisch bedrijf Ferring
Er werd een afspraak gemaakt met een accountmanager van Ferring, een farmaceutisch bedrijf wat deze medicatie ontwikkelde. Een dame kwam bij ons thuis en gaf uitleg over de medicatie, wat het deed en hoe het aangebracht moest worden. Het aanbrengen van het pompje vond ik best spannend. Het pompje werd met een soort pleister op mijn buik geplakt. Er hoorde een afstandsbediening bij waarmee je het pompje kon instellen. Zodra ik dit gedaan had telde de afstandsbediening af en werd er vervolgens een dun slangetje onderhuids geschoten. Het pompje kon 72 uur blijven zitten, daarna moest het vervangen worden voor een nieuwe.

De eitjes begonnen te groeien!
Ik werd wederom iedere week verwacht bij afdeling Biometrie in het Maxima Medisch Centrum voor controle en een echo. Wat er toen gebeurde was bizar, de medicatie werkte vrijwel direct. De eitjes begonnen te groeien. Ik wist niet wat ik zag op het scherm tijdens de echo. Inmiddels was ik zelf ook een expert geworden in afmetingen van eitjes en hoe groot een eitje moest zijn om te kunnen springen. Nooit gedacht dat ik zo enthousiast kon worden van het zien van een groeiend eitje. Eindelijk hadden we iets gevonden wat werkte!

Niemand was op de hoogte
Ik plande de afspraken in het ziekenhuis altijd vroeg in de ochtend, voor werktijd.
Hier koos ik heel bewust voor omdat ik niet de behoefte had om dit alles met iemand delen. Ik had geen zin in vragen, goedbedoelde adviezen of medelijden. Ook mijn werkgever wist van niets. Het was een proces van mijn partner en mij. Mijn beste vriendin volgde het vanaf de zijlijn.

De groei van de eitjes werd nauwkeurig in de gaten gehouden
De afspraken bij Biometrie gingen al gauw van één keer in de week naar twee tot drie keer in de week. Ze wilden de groei van de eitjes nauwkeurig in de gaten houden en uiteraard de daaropvolgende eisprong om vervolgens te kunnen aangeven wanneer we ‘onze taak’ moesten doen om zo ons doel te bereiken. Een eisprong liet echter op zich wachten…