De barricades op met Maartje

“Zijn het vrienden van je? Zijn het bekende of familie?”. Zodra ik vertel dat ik draagmoeder wil zijn voor Sander en Chris zijn dit de eerste vragen die ik hoor. En ja, inmiddels zijn Sander en Chris vrienden, en nee ik kende ze niet voor dit proces. Waarom dan juist deze twee? Dat is een makkelijke vraag voor mij.

Hetgeen mij het meeste aansprak in hun verhalen was de komische manier van schrijven. Met een tikkeltje fantasie en intelligentie moest ik vaak lachen om hun geschreven stukjes. Hun verhalen gaven me het gevoel dat ik ze eigenlijk al kende.

Dat dit klik echt was bleek ook wel toen we contact kregen. De ADHD trekjes van Sander, het reele denken van Chris, ik had gewoon hun zus kunnen zijn. Maar los van de keuze ‘voor wie ga je het doen’ kwam bij mij ook de vraag ‘voor welke samenstelling kies je’ als eerste naar voren.

Diverse opties heb ik bekeken. Twee vrouwen in een relatie hebben over het algemeen geen draagmoeder nodig, hooguit een donor. Een man vrouw koppel die om wat voor reden dan ook geen eigen kindje kunnen dragen, wat ik verschrikkelijk vind, lijkt me een ingewikkelde samenstelling. Wat als de vrouw in kwestie hier vervelende gevoelens bij krijgt, en wat doet dit met de man? Eerlijk gezegd wilde ik daar niet teveel over nadenken en vind ik vooral dat dit een mooi en bij voorkeur onbezorgd proces moet zijn.

Maar ook qua wet- en regelgeving is er een afweging gemaakt. Vrouwen die een donor hebben gevonden kunnen in Nederland op diverse plekken terecht. Ook man/vrouw koppels die moeite hebben met de conceptie (los van de mogelijkheid om het kindje zelf te kunnen dragen) staan in Nederland ook niet in de kou. Maar dan twee mannen. Wat mogen die eigenlijk?

Ze mogen geen oproep doen voor een draagmoeder. Commercieel draagmoederschap (dat je ervoor betaald krijgt) is in Nederland bij wet verboden. Ook zijn er geen databanken vol potentiele draagmoeders waar zij uit kunnen kiezen. Al gauw ben je als man-man koppel aangewezen, indien je een ‘eigen’ kindje wil, naar het buitenland. Dit op de enkeling na die wel in Nederland, via via, in de familie- of vriendenkring of, ik zeg maar iets geks, via hun blog hun draagmoeder vindt.

HALLO?! We leven in Nederland. Anno 2023. Hoe kan het dat dit zo moeilijk wordt gemaakt voor deze mannen?! Als jij een kindje een gezonde en stabiele basis kan bieden, vind ik dat het niet uit hoort te maken of je homo, bi, lesbisch of welke andere vorm van een hussel van alfabet letters bent (heel eerlijk weet ik eigenlijk niet bij welke letter we zijn gebleven). Dan vind ik dat jij net zoveel rechten zou moeten hebben als ieder ‘normaal’ koppel, alleenstaande of wat voor samenstelling dan ook. En ja ‘normaal’ tussen haakjes want ik vind dat iedere samenstelling anno 2023 normaal is en voor een ieder zou moeten zijn.

Maar ja, dat gezegd hebbende..... De wet kan ik helaas niet veranderen. De wet die het leven van zoveel mensen kan veranderen. Het enige wat ik kan veranderen is het leven van deze twee geweldig mannen. De een in de zorg. Zorgt voor ieder medemens, ongeachte hun ‘situatie’ ook hij veroordeeld niet. De ander zorgt voor inclusie, mensen die gebaren nodig hebben om te communiceren, worden niet buiten gesloten. Zelfs niet als je naar de bouwmarkt gaat.

Dus ja, ik wil het leven van deze twee geweldige mannen veranderen. Hun wens laten uitkomen. Mijn grootste angst is dat het misschien niet zomaar gaat lukken. En die kans bestaat altijd. Gelukkig kunnen we dan in Nederland...... euh nee, ook dan zullen we naar het buitenland moeten.... Welkom in 2023, welkom in Nederland, het land dat toch niet zo ruimdenkend is als ze zeggen.