Bezorgdheid op de NICU

National Health Service

Eenmaal aangekomen in het Chelsea and Westminister Hospital zaten we in een bomvolle wachtruimte van de Eerste Hulp te wachten. Drie verdiepingen boven ons lag Charlie. Nu zaten we voor mij in het ziekenhuis. In Engeland heb je twee vormen van zorg. Eén daarvan is particuliere zorg. Het andere is het ziekenfonds, ook wel bekend als de National Health Service (NHS). Deze wordt beheerd door de staat en wordt voor het grootste gedeelte gefinancierd met belastinggeld. Dat verklaarde de enorme drukte. Ik zat inmiddels in een rolstoel van het ziekenhuis. Mijn been was zo opgezwollen en pijnlijk dat ik niet meer kon lopen. Na lang wachten was ik dan eindelijk aan de beurt.

Deep vein thrombosis

Er werden verschillende onderzoekjes gedaan. Verschillende artsen werden er bijgehaald en al snel kwamen ze tot de conclusie dat het ‘deep vein thrombosis’ was. Zoals eerder aangegeven spreek ik best goed Engels, maar daar had je die medische termen weer. En ik heb geen medische achtergrond. Het voelde alsof ze teveel haast hadden om mij meer uitleg te geven. Ze gaven me een injectie wat een bloedverdunner bleek te zijn. Vervolgens kregen we krukken, een tasje met twaalf van dezelfde spuiten mee en de volgende boodschap; iedere dag één injectie en als je een druk op de borst voelt, verroer je dan niet maar bel direct een ambulance!

De ernst van de situatie kwam op dat moment niet goed bij me binnen. We zaten er voor mijn gevoel al veel te lang. Ik wilde graag naar Charlie. Met het tasje vol met spuiten en de beknopte informatie vertrokken we naar de Neonatal Unit.

Bezorgdheid op de NICU

De verpleegkundigen van Charlie keken vreemd op toen ze mij in een rolstoel zagen zitten. Ik legde uit wat er gebeurd was en welke informatie ik had gekregen van de artsen van de Eerste Hulp. Zo gehaast als het er op de Eerste Hulp aan toe ging, zo geduldig, geïnteresseerd en bezorgd ze waren op de NICU. Ze legden me uit dat er wel degelijk een verschil zat tussen de zorg in een NHS ziekenhuis of een privékliniek. Ze adviseerden me nadrukkelijk om bij de verzekering te informeren of een privékliniek vergoed zou worden en als dat zo was, dat ik daar dan echt naartoe moest gaan.

Bang

Ik belde met de reisverzekering en las op Google wat de diagnose trombose precies betekende. Ik schrok ervan toen ik las wat er allemaal met me zou kunnen gebeuren. Gek genoeg heb ik vanaf dag 1 altijd het vertrouwen gehad in Charlie. Ik was ervan overtuigd dat ze een vechter was en dat ze hier goed uit zou komen. Maar nu ik in de lappenmand zat en eindelijk begreep wat er precies met me aan de hand was, werd ik bang.

Onze geweldige reisverzekering belde me om te bevestigen dat een privékliniek door hen vergoed werd. Op de NICU afdeling raadden ze me een privékliniek aan die op loopafstand van onze studio lag. Ik maakte een afspraak in het Cromwell Hospital met doctor Vikram Bhatt.

De luxe en de rijkdom spatten ervanaf

Gelukkig konden we snel terecht. Toen we door de schuifdeuren naar binnen gingen viel mijn mond zo wat open van verbazing. Het voelde alsof we in een lobby van een exclusief hotel stonden. De luxe en rijkdom spatten ervanaf. Het was er perfect geregeld. We hoefden deze keer helemaal niet lang te wachten. Een dame kwam ons waarschuwen dat doctor Vikram Bhatt klaar was om ons te ontvangen. Het was een hele fijne, maar bovenal kundige arts. In alle rust hoorde hij mijn verhaal aan. Hij voelde de onrust en spanning bij ons. Ik weet nog dat hij zei; ‘heeft niemand tegen je gezegd dat je na het krijgen van de eerste injectie op de Eerste Hulp veilig bent?’ Nee, dat was me niet gezegd. Het enige wat me goed was bijgebleven, was de waarschuwing dat zodra ik een druk op mijn borst voelde ik direct een ambulance moest bellen.

Net op tijd
Ik moest eerst naar de Radiologie afdeling om een echo van mijn been te laten maken. Daarna gingen we verder in gesprek. De radioloog nam uitgebreid de tijd. Ik merkte op dat hij met zijn echoapparaat van mijn linkerbeen doorging naar mijn linkerlies, over mijn buik tot aan het borstbeen. De foto’s van de echo werden direct doorgestuurd naar doctor Bhatt. Toen we vervolgens weer bij hem aan tafel zaten, vertelde hij mij dat er drie bloedproppen gevonden waren. Eén onderin mijn been, één in mijn lies en één net onder het borstbeen. Hij gaf aan dat ik geluk had en dat we er net op tijd bij waren. Hij schreef me meer bloedverdunners voor en hij wilde me vaak op controle terugzien. De bloedverdunners bleven in de vorm van injecties, omdat ik borstvoeding gaf aan Charlie. Wat was ik blij dat ik nu in goede handen was. Het stelde me gerust.

Infecties bij prematuren

Terwijl dit alles gaande was, vocht onze kleine kanjer door. Het leek alsof ze reageerde op onze stemmen toen we bij haar waren. Ze bewoog haar handjes en voetjes. Af en toe ging er een oogje open. Ze werd goed in de gaten gehouden door het zorgpersoneel. Ze had last van reflux, de melk uit haar maag kwam steeds weer omhoog. Daarnaast ontdekte ze dat Charlie een infectie had, waarvoor ze direct antibiotica kreeg. Ze vertelde ons dat dit vaker voorkomt bij prematuren. Op 5 december 2014 zagen we Charlie voor het eerst zonder mutsje. Een volle bos donkerblonde haartjes kwam tevoorschijn.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast op Spotify!