Wanneer het niet bij kraamtranen blijft.

Terwijl ik met de kinderen bezig was , ging er van alles door me hoofd. Waarom voel ik me zo leeg en neerslachtig. Waarom geniet ik niet van dit moment, G begint te lachen terwijl S haar kleine zusje kusjes geeft. Wat vreemd dat ik zelfs hier niks bij voelde. Het is alsof het niet binnenkwam, wat was dit? Hoezo voelde ik niks? Wat ik wel voelde was pure frustratie hierom, dat maakte het er niet makkelijker op. Er ging van alles door me hoofd, ik moet dankbaar zijn. Dankaar dat we nogmaals gezegd zijn met een kindje. Ze doen het beide zo goed, het is een droom die uitkomt en nog zoveel meer.

Ik durfde bijna met niemand meer af te spreken. Laat staan te delen hoe ik me echt voelde. Elke keer als ik de vraag kreeg hoe het met mij ging, barste ik in tranen uit. Ik had totaal geen controle meer over mijn emoties, echt vreselijk vond ik dat. Ik schaamde me dood, wat bezielt me in godsnaam?? Waarom kan ik alleen maar janken en waarom voel ik niks? Waarom doet mijn lichaam mij dit aan? Waarom kan ik me niet meer bij elkaar rapen? Vreselijk de constante strijd die ik met mezelf voerde.

Ik deed mijn best om de kinderen zo min mogelijk te laten merken dat het niet goed met me gingen. Maar eerlijk? Kinderen hebben hier voel sprieten voor. Vooral S, zij is altijd al een gevoelig meisje geweest en voelt altijd alles haar fijn aan. Hoe vaak ze wel niet gezegd heeft; mama huilen? mama niet huilen en me vervolgens een dikke knuffel gaf. Mijn hart breekt als ik eraan terug denk, mijn kleine meisje die mij probeerde te troosten. Super lief maar vreselijk tegelijk dit hoort ze helemaal niet te hoeven doen.

Uiteindelijk heb ik om hulp moeten vragen. Iets wat ik echt heel moeilijk vind, het voelt voor mij als falen. Maar dat niet alleen, ik vond het heel moeilijk om mij zo kwetsbaar op te stellen, maar er moest iets veranderen. Ik had tijd voor mezelf nodig om te kunnen filteren, zodat ik weer die leuke mama en partner kon zijn. Want eerlijk zo gezellig was het niet meer in huis. Ik hoopte door wat tijd voor mezelf te hebben, dat ik me zo snel mogelijk weer bij elkaar kon rapen.

Mijn moeder en schoonmoeder kwamen beide 1 dag in de week wat uurtjes oppassen zodat ik even de deur uit kon. Ik probeerde de dingen waar ik altijd veel energie van kreeg, shoppen, wandelen en met vriendinnen afspreken. Maar niets zorgde ervoor dat ik me maar een beetje beter ging voelen.

Het liefst wilde ik alleen maar in bed liggen onder een deken en er niet meer uitkomen. Weken vlogen voorbij en de vakantie kwam eraan, wat ook bijna het einde van mijn verlof zou betekenen. Ik keek er zo naar uit en hoopte dat de vakantie was wat ik nodig had. Heerlijk met het gezin de hort op en genieten van de tijd met elkaar. Maar niets was minder waar..

Weten hoe het verder gaat? Blijf volgen 🤍