Van je familie moet je het hebben

Als familie mens kan ik oprecht zeggen dat mijn drie broertjes, mijn ouders en af en aan schoonzusjes een groot en belangrijk onderdeel in mijn leven zijn. Sinds kort heb ik ook mijn eigen gezin,man en dochter, daar bij gevoegd.

We leven ondertussen eind juli en als ik mij met mijn man en dochter meld in het ziekenhuis in Nieuwegein (want zo last minut konden we onze dochter nergens onder brengen). Krijgen we vrijwel direct het door mij al gevreesde nieuws te horen: ik heb baarmoederhalskanker. Hoe ver weten ze niet precies dat zal volgende week door middel van onderzoeken moeten blijken in het umcu. In een daas bel ik als ik thuis kom als eerste mijn broertjes, daarna mijn ouders. Mijn broertjes als eerste omdat ik gewoonweg niet weet hoe het mijn ouders te vertellen. Mijn oudste broertje is voornamelijk boos, mijn jongste van slag en de middelste weet het niet zo goed. Als ik mijn moeder aan de lijn heb moet ik huilen. De angst die ik toen voelde was zo overweldigend, allesoverheersende en grensoverschrijdend dat ik het niet goed in banen kan leiden. Ik stel mijn vriendinnen die me na aan het hart staan via de app op de hoogte. 

Na weer een slapeloze nacht neemt mijn rationele ik weer over. Ik lees me in over wat het is, waar ik nu precies bang voor moet zijn. Mijn motto is dat je moet afbakenen waar je bang voor bent,anders ben je alleen maar onbegrensd bang, random voor alle opties. In mijn geval was mijn grootste angst als aller eerstedat ik mijn dochter niet zou zien opgroeien en als tweede dat mijn dochter zonder mij verder zou moeten. Op het gebied van kanker was ik voornamelijk bang dat het uitgezaaid zou zijn, niet zo zeer (hoe raar dat ook klinkt) voor de tumor in mijn baarmoederhals. Die kunnen ze tegenwoordig vast goed behandelen, uitzaaiingen zijn een ander verhaal. Daarnaast is in deze fase vooral de onwetendheid iets wat aan je knaagt. Niet alleen over de grootte van de tumor en uitzaaiingen, maar ook het feit dat je geen idee hebt wat er op je pad gaat komen qua behandelingen en hoe daarna je toekomst er nog uitziet. Alles is ineens een blanco pagina. Alles behalve je familie of in ieder geval bij mij. Mijn familie was de enige zekerheid op die pagina's, boos, verdrietig en bang als ze waren we waren het samen.

Nog 1 week overleven en dan kan er iets aan die onzekerheid gebeuren en zo ging ik augustus in.