Strijd op leven en dood deel 10

Koorts?! Hoe dan? En waarvan? Even schoot de angst dat de meningokokken weer op aan het spelen was door mijn hoofd. Er werd bloed afgenomen zodat er gekeken kon worden of het misschien een bacterie was en Marelinde kreeg een zetpil om de koorts te laten dalen. Een uur later (rond 00.10 uur) was haar temperatuur nog steeds 39.5 graden. Ondanks de zetpil én de dialyse waar je vaak wat van afkoeld. De artsen hadden gehoopt dat als er een bacterie zat deze door de antbiotica die nog aanwezig was in haar lichaam zou zijn bestreden. Nog eens antibiotica geven deden ze liever niet, omdat die antibiotica weer over haar nieren zou gaan en dat was nu juist niet goed voor haar. Er bestond namelijk een risico dat als haar nieren en de dialyse de antibiotica niet uit haar bloed konden zuiveren, Marelinde hier blijvende schade aan over zou houden. Ondanks dit risico is er toch besloten om haar nieuwe antibiotica te geven. Normaal gesproken zou ze 4x een dosis krijgen, maar nu was er besloten om haar 1 dosis te geven waarna ze scherp in de gaten gehouden werd. Na 1, 12 en 24 uur kreeg ze een groot bloedonderzoek om te kijken hoe de waarden van de antibiotica zouden zijn op die momenten. Ongerust gingen we naar bed.

De volgende morgen, op zaterdag 1 februari, kreeg Marelinde ook paracetamol over het infuus. Daardoor was haar koorts gezakt naar 37.8 graden. Nog steeds wat verhoogd, maar beter dan eerst. We kregen te horen dat de artsen dachten aan een longontsteking of eventueel een oorontsteking. Dit zouden ze in de loop van de dag gaan onderzoeken.

In de middag gingen ineens alle alarmen van het dialyseapparaat wederom af. Al snel werd duidelijk waarom. Er was 1 ml teveel onttrokken uit haar lichaam waardoor het apparaat in de beveiliging schoot. Waarschijnlijk kwam dit omdat het apparaat tegen het bed stond en het bed bewoog natuurlijk wanneer wij Marelinde verzorgden. Wederom werd weer duidelijk hoe gevoelig het apparaat was. Voor de 6e keer werd Marelinde weer aan de dialyse gelegd en hoopten we dat hij het nu eens wat langer vol zou houden.

Tijdens het avondrondje kwam de arts vertellen dat ze inmiddels niet meer dachten aan een longontsteking. Gelukkig maar! Ook haar oren zagen er goed uit. Het wachten was nu op de uitslagen van het lab. Deze werden 2 keer per dag bekeken om te zien of er iets nieuws zou groeien. Tot dan toe was er nog niets te zien, maar er was nog een kans dat er iets zou gaan groeien. Ze hadden besloten om 24 uur na de eerste antibiotica gift toch nog een extra gift antibiotica te geven. Dit omdat Marelinde nog steeds verhoging had.

Omdat ik toch best wel moe was, besloot ik om zodra Marelinde sliep naar het Ronald MacDonaldhuis te gaan om daar te gaan slapen. Zo gezegd zo gedaan. Tot om 6.15 uur de telefoon ging. Ik schrok. Op het schermpje zag ik het telefoonnummer van de IC!