Het doorbreken van een taboe...

10 oktober is de dag van de psychische gezondheid. Dit heb je ongetwijfeld voorbij zien komen op één van de vele social media kanalen. Afgelopen week heb ik veel berichten gelezen van mensen die eerlijk vertelde over hun psychische klachten. Het zette mij aan het denken, want ik heb zoveel respect voor mensen die hier open over durven te zijn. Je stelt je kwetsbaar op en dat is eng, maar misschien ergens ook wel heel bevrijdend?  

Bizar eigenlijk dat er op het bespreken van psychische klachten nog steeds zo een taboe heerst. Helemaal als je beseft dat bijna 2 miljoen Nederlanders last hebben van een psychische stoornis. Hierbij kan je denken aan depressieve klachten, angststoornis, burn-out e.d. Toch hoor je dit in je omgeving niet vaak, totdat je het onderwerp zelf bespreekbaar maakt. Dan merk je ineens dat er in je kennissenkring veel mensen tegen dezelfde soort klachten aan lopen. Afgelopen week had ik hier een gesprek over met een goede vriendin. We kwamen in ons gesprek tot de conclusie dat mensen eigenlijk verdomd goed toneel kunnen spelen, maar waarom? Echt helpend kan dat voor het herstel niet zijn.

Als ik naar mezelf kijk heeft het voornamelijk te maken met een gevoel van schaamte. Wat zullen mensen wel niet van me denken als ik me openlijk uitspreek over mijn angststoornis? Voor mijn gevoel is het een zwakte, terwijl ik bij ieder ander zijn/haar doorzettingsvermogen zou prijzen. Hard zijn voor mezelf, ja daar ben ik best goed in geworden net als vele andere met een psychische stoornis. Is dat helpend als je een angststoornis of iets dergelijks hebt? Alles behalve, maar als je jezelf naar beneden haalt doet het minder pijn dan dat een ander het doet. 

Inmiddels ben ik al bijna 11 jaar aan het vechten tegen mijn angststoornis met vele ups en downs. Ik heb veel overwonnen, maar de angst is er elke dag weer. Hoewel de angst er nog altijd is, laat ik me er (meestal) niet meer door beperken. Dit is in het verleden wel anders geweest, zelfs een uitstapje naar de supermarkt was voor mij al een hele uitdaging. Toch denk ik dat als je in mijn omgeving zou vragen of mensen weten dat ik een angststoornis heb, de meeste je gek aan zullen kijken. Als je het zo bekijkt zou ik eigenlijk auditie moeten doen voor een bekende soapserie, want acteren kan ik dus blijkbaar wel ;-). Hoewel ik zelf dus groot voorstander ben van het doorbreken van het taboe rondom psychische klachten, vind ik het ook erg moeilijk en spannend om mijn eigen situatie bespreekbaar te maken. Zelfs terwijl ik dit typ, veilig thuis achter mijn laptopje, gaat er continue door mijn hoofd of ik dit wel of niet ga plaatsen. Als je dit nu leest, dan heeft mijn angst weer een keer minder van mij gewonnen! 

Het overwinnen van een angststoornis is ingewikkeld en een strijd die eigenlijk nooit voorbij gaat. Elke dag is het weer een kwestie van je angsten aan gaan, want zodra je een keer toegeeft aan je angst groeit hij twee keer zo hard. Uiteraard zijn er mensen in mijn omgeving die wel af weten van mijn angsten, maar ook die kan ik moeilijk uitleggen hoe het voelt, waar ik precies bang voor ben of wat het met je doet. In de loop der jaren heb ik wel geleerd dat mijn angst vooral ligt in het sociale aspect. Ik wil niet opvallen, ben bang voor (voor)oordelen van anderen en vermijd het liefst zoveel mogelijk drukke plekken of plaatsen waar ik niet makkelijk kan "vluchten". 

Hoe, wanneer en waarom de angsten zijn ontstaan kan ik je ook niet vertellen. Het was er ineens. Ik ging van elk weekend naar de kroeg, naar veilig thuis op de bank en langzaam maar zeker alle sociale contacten afstoten. Nu klinkt het alsof dit heel bewust is gegaan, maar dat is uiteraard niet het geval. Dit sluipt er langzaam in. Je gaat dingen vermijden, verzint smoesjes om er maar niet bij te hoeven zijn en eerlijk zijn tegen je vrienden over dat je simpel weg niet durft/kan dat is er niet bij op je 18e (en ja, ook op je 29e nog altijd verdomd lastig!). De angststoornis heeft me heel veel gekost. Ik ben veel vrienden verloren en heb veel dingen moeten laten die ik diep van binnen ontzettend leuk vond.

Gelukkig gaat het inmiddels heel veel beter! De angststoornis is in de loop der tijd steeds meer naar de achtergrond verdwenen, mede door het ontmoeten van mijn man en het moeder worden. Hoewel het alles behalve makkelijk is om een relatie op te bouwen met iemand die amper de deur uit durft, heeft hij me altijd gesteund en is hij er vanaf het begin af aan altijd voor me geweest. Zijn geduld, vertrouwen en liefde hebben een grote rol gespeeld in het overwinnen van mijn angsten. Daarnaast is het natuurlijk ook ontzettend belangrijk dat je een goede psycholoog vind die aansluit bij jou als persoon, die je begrijpt en waar je je bij op je gemak voelt. 

Misschien is het een verwarrend stuk en spring ik een beetje van de hak op de tak, maar het is moeilijk uit te leggen wat er de afgelopen 11 jaar allemaal gebeurd is. Wie weet komt er nog een keer een uitgebreider gevolg, maar voor nu the word is out: ik heb een angststoornis. 

Heb jij een last van psychische klachten en/of ken je mensen in je omgeving die hier mee moeten dealen? Praat erover! Deel je ervaringen en je zult zien dat er zo veel meer mensen zijn die hier last van hebben. Gedeelde smart is halve smart en dat geldt ook zeker op dit gebied. Het is zo fijn om herkenning te vinden en het bespreekbaar te maken. Dus zet dat masker af, stop met het toneel spelen en vertel hoe je je voelt. Alleen op deze manier zal het steeds een stukje beter gaan! Vind je het lastig om dit openlijk te delen, maar zou je er wel over willen praten? Stuur me dan gerust een berichtje via www.huisjeboompjegijsje.nl of op instagram! 

Liefs, Daphne