Waarom Mick zo ziek was

Hoewel de kraamweek fijn was en ik mezelf erg goed voelde was dat gevoel na 2,5 week alweer voorbij.

Mick was bij mijn vriend want ik had die middag een afspraak bij de pop-poli. Mijn vriend was met de kids even langs mijn ouders gegaan waar ik ook naar toe zou komen na mijn afspraak. Toen ik bij mijn ouders aankwam sliep Mick, maar hij sliep al heel lang..

Ik hoorde Mick constant kreunende geluiden maken, ik maakte hem wekker voor zijn voeding maar dit ging niet van harte. Ik besloot de huisarts te bellen want ik had er geen fijn gevoel bij, het was immers ook vrijdag en wilde zo het weekend niet in. We konden meteen komen en mochten ook snel bij de huisarts naar binnen. Er werden controles uitgevoerd en vrijwel meteen werd er gezegd: "Ik ga het ziekenhuis bellen, Mick heeft koorts en dit mag absoluut niet bij zo'n jonge baby's".

Meteen reden we naar de eerste hulp en de vrouw aan de balie zei: "ga maar in dat kamertje zitten, jullie krijgen voorrang".

Het was druk op de eerste hulp, fijn dat we voorrang kregen maar dit betekende dus ook dat dit niet zomaar iets was. De zenuwen en de emoties speelde op. 

We werden na 5 minuten opgehaald door een verpleegkundige. Eenmaal op de kinderafdeling kreeg Mick onderzoeken, infuusjes werden geprikt, urine afgenomen, bloed werd afgenomen etc. Het enige wat ik dacht: "Daar gaan we weer, de volgende rollercoaster in". Ik vond het vreselijk om zo machteloos toe te staan kijken. Mick kreeg ook een ruggenprik om zijn hersenvocht te controleren, hier wilde we niet bijzijn, ik heb dit zelf als kind meegemaakt en dit is me nog zo goed bijgebleven. Toen alle testen gedaan waren werden we naar onze kamer gebracht, Mick in zijn bedje aan alle toeters en bellen en wij machteloos toekijken. We hadden afgesproken dat mijn vriend in het ziekenhuis zou blijven en ik thuis aangezien ik al erg slecht sliep en mijn ervaring toen Jace in het ziekenhuis lag was dat ik sowieso niet zou slapen door alle piepjes op de kamer, verdrietig en met een leeg gevoel reed ik naar huis. Gelukkig mocht ik ten alle tijden naar de afdeling bellen om te vragen hoe het met Mick ging. In de ochtend reed ik weer op tijd naar het ziekenhuis.

Dag 1; nog geen duidelijkheid of uitslagen, nogsteeds koorts en een heel ziek baby'tje, Mick kreeg op voorhand antibiotica door zijn infuus. Dag 2 idem dito, dag 3 ook.. ik werd er niet vrolijker op, wat heeft Mick wat hem zo ziek maakt? Zó onzeker en emotioneel..

Mick had al die dagen geen ontlasting gehad, deze wilde ze ook testen omdat er maar geen duidelijkheid kwam. En eindelijk op deze dag had hij wat ontlasting wat meteen werd getest hopende dat hier wat uit kwam. Een hersenvliesontsteking was gelukkig wel al uitgesloten 

De dag er na ging het al wat beter met Mick, hij dronk goed en was van de monitor af, dit was ook de dag dat we de uitslag kregen; het enteroviris, dit was in zijn ontlasting gevonden en dit is ook een darmvirus, dit in combinatie met nog een virus had hem erg ziek gemaakt. We kregen ook meteen te horen dat we naar huis mochten, het was een virus die hij uit moest vieren, het ging al een stuk beter dus de artsen hadden al het vertrouwen erin dat dit goed kwam. Dit was fijn want al die dagen hadden we Jace maar weinig gezien. 

Als kers op de taart reed in mijn auto total loss recht voor het ziekenhuis, puur door de emotionele en vermoeidheid, gelukkig is dit maar blikschade, veel belangrijker was dat het met Mick uiteindelijk allemaal weer is goedgekomen!