COVID-19 en óók nog moeder zijn....

Net voor kerst had ik nog een laatste dienst op mijn ‘oude’ afdeling. Ik zorgde samen met een collega voor een patiëntje die positief was. Uiteraard zijn wij volledig ingepakt naar binnen gegaan en hebben liefdevolle zorg geleverd.

Het werd kerst… wij hebben ons volledig aan de toen geldende regels gehouden en bij mijn ouders geweest om daar gezellig te eten met elkaar. 2e kerstdag nog steeds niets aan de hand.

Toen werd het 28 december…. Jeff klaagde over spierpijn. Ik dacht eigenlijk; ja hoor, ofcourse! Toen kwam daar keelpijn bij en wilde hij zich laten testen. Ik had eigenlijk nog niet zoveel last. Tot de nacht aanbrak. Dikke koorts, keelpijn en stront verkouden.

Eigenlijk dacht ik direct dat dit niet goed was. Ondertussen nog geen uitslag van Jeff zijn test maar ben ik ook wel gaan testen in het ziekenhuis waar ik werk. Jeff kreeg diezelfde avond de uitslag; positief. De volgende ochtend had ik ook een uitslag: positief! Uiteraard had ik niet anders verwacht. De dagen gingen voorbij en in eerste instantie viel het best mee. Onze kleine Lux (toen nog maar 4 maandjes oud) werd ook ziek. Strontje verkouden en ook best een beetje benauwd.

Hoe ziek je zelf ook bent… Lux gaat voor. Zoals ik in mijn eerste blog heb verteld werk ik in het kinderziekenhuis (van origine kinderverpleegkundige) en weet ik wel een beetje hoe of wat. Maar echt.. als je moeder wordt is deze kennis verdwenen als sneeuw voor de zon! HOE DAN? Je kunt gewoon niet meer helder nadenken ofzo. Alles is 100 keer erger dan je normaal gesproken observeert bij andere kinderen.

Dus.. wat doe ik? Inderdaad… de huisartsenpost bellen! HAHA, als ik er nu aan terug denk moet ik toch een beetje lachen. Ik wilde gewoon dat er ‘iemand’ anders naar hem keek. De huisarts stelde me gerust, videoconsult gehad en ze vond hem nog best ‘prima’. Nou.. vooruit, ik doe het voor een prima ;)

Toen ik later zijn eigen huisarts aan de lijn had was niet Lux degene waar hij zich zorgen om maakte, maar dat was ik! De huisarts vond me ‘nogal beroerd’ klinken. JOH! Zo voel ik me eigenlijk ook wel. Het was oudejaarsdag en ik werd die dag inderdaad benauwder.

Op aandringen van Lux’ zijn huisarts toch maar een afspraak gemaakt bij de speciale covid huisarts. Bestaat dat? Ja, dat bestaat. Je moet in de auto blijven zitten voor de deur, de huisarts belt je, en dan mag je pas komen. Hahaha, wat een gezeik dacht ik nog.

Lang verhaal… ik kreeg een pufje voor de benauwdheid. Best lekker hoor maar dat hielp maar eventjes. Met oud&nieuw lagen wij (voor het eerst in mijn leven ofzo) om 21 uur in bed. Ergens rond middernacht werd we wakker van het beetje vuurwerk voor de deur.

Gelukkig nieuwjaar schat! Wat een verschil met ons vorige oud&nieuw in Sydney….

Waar Lux en Jeff toch weer een beetje opknapte bleef ik kwakkelen. Ik moest weer gaan werken maar dit ging echt nog niet.

Halverwege januari kreeg ik een enorme terugval en werd ik zo benauwd dat ik ben opgehaald met de ambulance. Niet. Te. Doen.

Verdenking longembolie, wat een geluk dat dat niet het geval was. Na uuuuuuuren op de spoedeisende hulp en wat zuurstof was ik weer een beetje tot mezelf gekomen en mocht ik weer naar huis. Wat een gedoe weer, ik wist niet wat me overkwam.

Ik! In een ambulance.. hallo! De volgende dag belde mijn huisarts om te vragen hoe het ging. Ik was eigenlijk nog steeds wel benauwd maar zolang ik niets deed was het wel te doen. Tijdens het gesprek gaf de huisarts aan dat ze me echt nog benauwd vond en ik geen hele zinnen kon spreken zonder tussendoor adem te happen. Ik dacht: dit klopt. Maarja, en nu?

Ze gaf aan dat het misschien prettig was om mij aan te melden voor een covid revalidatie traject met fysiotherapie en wellicht ergotherapie. Uh, sorry wat? Revalidatie?

Ik schrok me de tandjes. Het zette me met beide benen op de grond. Dit is écht erg en is niet binnen een paar weken over. KAK. Ik heb hier zoooooo geen zin in. Ik wil beginnen met werken op mijn nieuwe werkplek, iets waar ik zoveel zin in had (en heb!) maar als ik dit zo aanhoor van mijn huisarts was dit niet zomaar iets…

Inmiddels zijn we ruim 2,5 maand bezig met dit traject en heb ik 2x per week fysiotherapie een is sinds vorige week de ergotherapeut betrokken. Ik heb nog ontzettend veel last van hoofdpijnen bij de minste geringste inspanning/prikkelingen, het energielevel van een 100- jarige (zelfs na mijn bevalling voelde ik me beter!), concentratieproblemen en kortademigheid. Hopelijk gaat de ergotherapie mij goed doen, ze gaat me helpen met een goede dagindeling te maken om zo steeds meer te kunnen opbouwen in activiteiten.

Het klinkt heel mutsig (vind ik zelf) maar ik moet dit doen. Voor iedereen die denkt dat corona maar een gewoon griepje is… dat is het dus niet. Het is vreselijk, drama, gezeik, doodvermoeid, frustrerend en gewoonweg een hel.

Ik ben 30 jaar en kan niet doen en laten wat ik zelf graag wil, ik kan niet werken, ik kan mijn huishouden niet doen zoals ik dat wil en ik kan zeker niet leven zoals ik wil. En ik kan je vertellen, dat is niet fijn voor je mood.

Ik heb Lux, dus ik móet uit bed, ik móet hem eten geven en ik móet met hem spelen en naar buiten. De momenten dat hij slaapt, slaap ik ook. En wanneer hij 2x per week op het kinderdagverblijf is slaap ik, probeer ik iets in het huishouden te doen en daarna moet ik 9 van de 10 keer bijkomen omdat ik hoofdpijn krijg van de inspanningen. Vervolgens vind ik het dan weer heerlijk om Lux, samen met Jeff, op te halen. Dat blije, lieve, snotneuzende, onbezorgde ventje. Voor hem ga ik al deze therapieën aan, want mamma moet gewoon weer beter worden!

Zijn er mamma’s die ook nog zoveel klachten hebben na doorgemaakte covid?