“Heb je nog vertrouwen in je lichaam” of een vraag in dezelfde strekking.

Ik heb deze vraag de laatste tijd wel vaker gekregen, wat op zich begrijpelijk is. “Heb je nog vertrouwen in je lichaam” of een vraag die dezelfde strekking had.

Mijn antwoord is daar vrij duidelijk in: Ik ben nooit volledig het vertrouwen kwijt geweest, ergens denk ik zelf, helemaal niet!

Ik zal uitleggen waarom. Velen kennen mij al die super nuchtere dame, die veel en bijna alles relativeert, zich meer zorgen maakt om de gemoedsrust van anderen, en altijd wel een positief iets kan vinden, in de negatieve dingen die gebeuren.

Zo ook in deze.

Mijn lichaam heeft nooit extreem grote medische “fouten” moeten verwerken, heb buiten de kanker van nu, nooit ernstige levensbedreigende andere ziektes gehad, maar wel was al snel duidelijk dat mijn lichaam toch altijd weer net even anders reageert op medische ingrepen/ danwel medische zaken, danwel gevoeliger is voor ontstekingen.

Geboren met chronische bronchitis, lichte astma, en op mijn 5e al zo’n 3x een ziekenhuisopname in verband met een hersenschudding waren nog maar het begin van een lang dossiers aan huisarts en ziekenhuisbezoeken.

Een papercut kan bij mij al een giga ontsteking aan mijn vinger geven, ik had standaard voorhoofdsholteontsteking op mijn verjaardag, antibioticakuren zijn vooral mijn eerste levensjaren, maar nu ook nog vaak, mijn standaard drankje/ pillen geworden. Het verbaast mij haast dat het nog werkt.

Ik loop al jaren rond met chronische hoofdpijn, geen dag gaat er voorbij dat ik géén hoofdpijn heb, wat soms doorslaat naar een mega migraine-aanval. Ben hoogsensitief, wat deze hoofdpijn nog wat extra voedt, mij ook mega stress in mijn nek en schouders bezorgt, waardoor ik al jaren bij de fysio loop, en eens in de zoveel tijd gewoon dus weer een aantal sessies boek, om de ergste last weg te krijgen. Binnenkort ga ik eens op zoek naar een goede chiropractor, dus weet je nog een goede.. lemme know.

Meerdere keren helaas al een Bartholin cyste gehad, die operatief verwijderd moest, blauwe plekken krijg ik al, als je naar mij kijkt, 6 keer enkelbanden ingescheurd, opgerekt, meniscus ingescheurd, kniebanden ingescheurd, kruisband volledig afgescheurd, herstel dat langer duurde omdat de meniscus erger beschadigd was, hardlopen zonder operatie zou misschien een probleem worden, maar ho, dat lukt gewoon weer, voetballen lukte zelfs weer! Hooikoorts, waar ik bijna het hele jaar extreem last van heb, allergieën waarvan een deel nog niet ontdekt is, maar waar ik soms opeens maanden door uitgeschakeld ben, doordat ik een soort galbulten over mijn hele lijf krijg, medicijnen niet tegen werken, en ik dus niks kan door de pijn, jeuk, en eerlijk, gratis opgespoten lippen enz staat mij niet🙈.

Vermoedelijke buitenbaarmoederlijke zwangerschap met operatie als gevolg, bleek ik zwanger te zijn, spoedkeizersnede, opname in ziekenhuis met mega borstontstekingen die ze niet onder controle kregen, na 10 maanden was ik pas helemaal verlost ervan. Toen kwam de ontdekking van PCOS er nog bij, wat heel veel andere dingen, ook vanuit begin menstruatie enz verklaarde, mijn miskraam vorig jaar die ook niet verliep volgens het boekje, en als klap op de vuurpijl de borstkanker, triple negatief, categorie 3 agressief, op een leeftijd die eigenlijk te jong is, en waar geen genetische, hormonale of andere oorzaak voor gevonden is, pure pech dus weer, weer aan de “verkeerde” kant.

En als je nu dit alles dan zo gelezen hebt, zomaar een greep uit mijn grote lange lijst, die me nu even te binnengeschoten zijn, ook voor mijzelf, dan lijkt het een blog te zijn geworden waarin zelfmedelijden en klagen enz de boventoon heeft, en ik zoek naar medelijden en “oh meid jeetje wat erg allemaal” . Maar dat is dus totaal niet wat het is.. ik heb er geen problemen mee, dit is Sanne.

De Sanne die ik al 35 jaar ken, die hier eigenlijk nooit over zeurt, niet meer dan een ander, want uiteraard klagen we allemaal wel eens even over onze gezondheid of ons leven 🙈

Ik ben gewend aan dit alles, en het klinkt soms ook erger dan het is of was, of in ieder geval, zoals ik het ervaren heb/ meemaak.

Al deze dingen hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben, al deze dingen heb ik al “overwonnen”, danwel geaccepteerd.

Waarom zou ik nu, nu ik de kanker nog aan het overwinnen ben, dan mijn lichaam opeens niet meer vertrouwen. Het vertrouwen in mijn lichaam is door dit alles juist extra groot!

Ook dit komt goed, ook dit ga ik overwinnen, geen twijfel over mogelijk, mijn lichaam heeft zich al zo vaak bewezen!

Zoals ik eerder dus zei: Ik hoef geen medelijden, medeleven mag altijd. ❤️