1 december.. nu 2 jaar later

Morgen 1 december.. een datum die voor altijd in m'n geheugen gegrift staat. Een dag die ik al minstens 100 x herbeleef en minstens 50 x besproken heb. Herinneringen die nog zo vers zijn als herinneringen van gister. 

1 december 2020 was de dag dat ik voor de ligging echo ging met 34 weken zwangerschap en nog 1 x die verrekte niertjes checken. Waar ineens de wereld op z'n kop stond. Gespiegelde organen en dan een hartafwijking. Waar ik kompleet gebroken de praktijk verliet. Savonds we samen wat positiever werden want de medische wereld kon toch al zoveel. Om vervolgens een dag later ons ineens in een rollercoaster stapte en waar we de volgende 5 weken leefde tussen hoop en vrees. Een diagnose onduidelijk. Een antwoord moesten afwachten. En de nachtmerrie. Komt onze kleine man überhaupt wel thuis. De geboorte de diagnose en de opluchting. Ik heb het allemaal wel geschreven. Maar het blijft onwerkelijk. 

Kleine superster. Hoe ongelofelijk trots ben ik op je. Je leeft speelt eet slaapt bijna alsof je gezond bent. Ik zeg bijna want er zijn echt wel dingetjes. Bijna 23 maanden oud. Je tweede verjaardag staat bijna voor de deur. De leeftijd waarop de artsen aangaven de minimum leeftijd te verwachten van jouw operatie.. ergens tussen 2 en 3 jaar hebben ze ons verteld het kon ook eerder het kon ook later...  ik hoop dat het nog maanden kan volhouden. En ik dit gevoel van angst en onzekerheid nog even langer vooruit kan schuiven, maar laten we vooral nog even genieten van het hier en het nu ❤️