De 5 soorten moeders in de klassenapp

238 berichtjes. Dat is het aantal whatsapp-berichten dat ik deze week heb binnengekregen in de klassenapps van mijn kinderen. Kan aan m’n leeftijd liggen, maar het is meer dan in alle andere appgroepen bij elkaar. Het interessante eraan: de moeders die ze versturen. Die zijn - na grondig onderzoek van mijn kant - namelijk in te delen in 5 categorieën.

De ‘Ik doe alsof ik niet besta, totdat de oproep komt voor het schoolreisje-moeder’. Deze moeder zegt nooit iets in de app. Zal nooit luizenpluizen, is zeker niet te porren om het klaslokaal te versieren en heeft nog nooit een tikkie betaald voor een cadeautje voor de juf. Maar zodra de vraag oppopt welke moeders mee gaan op schoolreisje, is zij de eerste die zich opgeeft.

De ‘Ik heb zeeën van tijd-moeder’. Dit vind ik een heel vermoeiende categorie. Moeders die geen genoegen nemen met een bloemetje voor de juf. Die in plaats daarvan vragen of elk kind (en dit heb ik echt meegemaakt) een deel van een Escher-schilderij kan inleveren, zodat alle stukjes uiteindelijk in elkaar passen. Ja kan, tuurlijk…,want ik heb deze week toevallig 200 uur over waarin ik alleen maar uit m’n neus vreet, dus let’s go with Escher.

De ‘Wandelende Google-agenda’. Deze categorie is o zo handig voor types zoals ik. De moeder die ‘s ochtends nog even in de app gooit dat mijn kind vandaag een toets heeft en dat de schoolfotograaf langs komt.

De ‘Kijk mijn kind eens-moeder’. Dit is ook een heftig type. Elke scheet die zoon- of dochterlief laat, wordt in de app gedeeld. “Wauw, Sam heeft zojuist bij hockey met 10-3 gewonnen. #trots”. Joe, superleuk Sam en moeder van Sam. Ik kan er dit weekend weer even tegenaan, dank!

En last, but not least: de ‘Ik promoot hier even mijn eigen bedrijf-moeder’. “Hoi mede-ouders. Als je je nu inschrijft voor onze nieuwsbrief, krijg je een welkomstkorting van maar liefst 5%”. O wauw, ik klim meteen in die pen. Thanks, Hanka, moeder Julia.

Nog een schrikbarende conclusie: verder blijken er in zo’n klassenapp dus ook nog een stuk of 30 vaders te zitten. Omdat die nooit wat zeggen, was dat me eerder nog niet opgevallen. Misschien is dat nog wel de ergste categorie. 

Lees ook: Kindverlies: opnieuw worden we ermee geconfronteerd