Zwangerschapsvergiftiging en Corona

Op 4 maart was het eindelijk zover: ik mocht met zwangerschapsverlof. Vijf weken voor mijn uitgerekende datum dacht ik nog alle tijd te hebben om lekker rust te pakken en films te kijken in bed. Een dag nadat mijn verlof in was gegaan kreeg ik ineens keelpijn en hoofdpijn en voelde ik me grieperig. De hele zwangerschap had ik al een iets te hoge bloeddruk en was er een groeiachterstand vastgesteld bij ons kindje. Misschien was het de stress van dit alles die eruit kwam, dacht ik nog. Helaas bleek ik Corona te hebben, en goed ook. Ondanks alle vaccinaties was ik erg ziek. Koorts, heel erge keel en hoofdpijn en veel harde buiken. Het ziekenhuis zei dat ik alleen zou worden opgenomen als ik ademhalingsproblemen zou krijgen. 

Na een week ziek te zijn geweest had ik op vrijdag 11 maart de hele dag een harde buik die niet meer wegging. Toen ik het ziekenhuis belde zeiden ze dat ik gelijk moest komen. Gelukkig had ik de dag ervoor mijn Vluchtkoffer al ingepakt. Net of ik het aanvoelde. In het ziekenhuis bleek ik een bloeddruk van 180 over 120 te hebben en zagen ze eiwit in mijn urine: dit betekende dat ik pre eclampsie had (zwangerschapsvergiftiging). Ik kreeg gelijk een infuus met bloeddruk verlagende medicatie.

Mijn bloeddruk daalde niet en een dag later op zaterdagochtend besloten ze dat mijn zoontje geboren moest worden omdat het anders voor mij te gevaarlijk zou worden. Ik schrok hier best van omdat mijn zoontje een groeiachterstand had wisten ze namelijk niet hoe hij het zou doen na de geboorte. Ik was natuurlijk ook nog maar 36 weken zwanger. Ik vroeg de arts of hij dan in de couveuse zou moeten maar ook dat wist ze nog niet. 

Nadat mijn vliezen waren gebroken en de bevalling hadden opgewekt met medicatie zaten mijn vriend en ik samen af te wachten. We zaten in isolatie vanwege mijn Corona waardoor alle communicatie met de artsen en verpleegkundigen telefonisch ging. Wel kwamen ze eens in het uur mijn ontsluiting voelen. Na een paar uur vorderde het niet: ik had 3 cm ontsluiting en ze besloten de medicatie weer op te hogen. Nog geen half uur na de laatste ophoging kreeg ik ineens heftige weeen. Ik kon ze niet meer wegpuffen en er zat een minuut tussen. 

Mijn vriend belde de arts om te zeggen dat ik een ruggen prik wilde en erge pijn had. De arts moest het overleggen met de anesthesist omdat ik koorts had vanwege Corona; dan mag je eigenlijk geen ruggenprik. Dit overleg duurde voor mijn gevoel uren. De weeen werden nog heftiger en er zat minder dan een halve minuut tussen. Mijn vriend bleef bellen en uiteindelijk kwamen ze binnen: de arts met de anesthesist en ze gaven het verlossende woord: je mag een ruggenprik. 

Toen de prik was gezet ging ik weer terug naar achter op het bed zitten en voelde ik ineens een enorme druk: ik moet persen zei ik. De arts keek de verpleegkundige aan en zei: "Dat kan niet, de laatste keer dat we voelde was je 3 cm." Ze legde ons uit dat ze een zendertje op het hoofdje van de baby gingen plaatsen om zijn hartslag in de gaten te kunnen houden en belde degene op die dit moest komen brengen. De arts voelde ondertussen mijn ontsluiting en zei tegen degene aan de telefoon: "Laat maar, breng maar alle spullen voor de bevalling want ze gaat nu bevallen." Ze keek me aan en zei: "Je hebt 10 cm ontsluiting je mag gaan persen." 

Na een kwartiertje persen had ik onze zoon om 19:35 in mijn armen. Zo'n klein en mooi mannetje van 2105 gram en hij huilde gelijk. Wij waren opslag verliefd op onze Dani. We moesten nog een weekje in het ziekenhuis blijven omdat Dani zijn warmte niet goed vast kon houden en mijn bloeddruk nog te hoog was. Gelukkig mocht hij wel bij ons op de kamer in een warmtebedje blijven. Nu, 3 maanden later gaat het heel goed met Dani en is hij weegt al bijna 5 kilo.