Zwanger van Emma in coronaperiode

Hallo,

Ik ben Nicole 👋

Ik ben op 22 jarige leeftijd zwanger geworden van een babygirl ‘Emma’. Toen ik al 1 maand zwanger was van mijn kleine spruit ben ik pas te weten gekomen dat ik zwanger was. Ik had geen symptomen, enkel nog geen menstruatie. Dus ik geloofde niet dat ik zwanger was. Al snel bleek dat het dus wel zo was en ik was ontzettend blij! Ik ben tijdens lockdown 1. Mijn partner mocht niet mee naar de echo’s de eerste 2x. Ik heb zowel mijn allereerste echo alleen moeten doen als mijn 12 weken echo. Ik was bang. Bang voor een miskraam of geen kloppend hartje te zien. Maar alles was oké en alles ging goed. Mijn 20weken echo was ook alles heel goed en de echo’s erna ook allemaal. Rond mijn 20weken zwangerschap had ik een voedselvergiftiging opgelopen. Ik was doodsbang voor mijn kleintje. Ik werd aan een infuus met vocht gezet en ik kreeg een echo te zien. Gelukkig had ze er niets van gemerkt. De weken gingen voorbij en al snel zat ik aan het 3de trimester. Dit trimester ging heel traag vooruit, omdat ik op 30weken al harde buiken kreeg. Dus ik moest het wat rustiger aan doen. Ik had ook een blaasontsteking er bovenop gekregen. Die ging weg, maar na 2 weken had ik weer een blaasontsteking gekregen. Ook dat ging dan weer weg. Het was een trimester met veel pijn aan de bekken, maar ook aan mijn rug. Ondertussen zat mijn meisje nog op 30 weken in stuit. Toen ik terug moest gaan op 32 weken, bleek m’n meisje gedraaid te zijn. Wat een geluk! Ik kreeg informatie over de bevalling. Pijnbestrijding of niet? Thuisbevalling of in het ziekenhuis? Borstvoeding of flesvoeding? Er kwam veel op me af die periode. Op 35 weken heb ik toen een beslissing genomen. Door mijn epilepsie heb ik gekozen voor een epidurale. Ik ging dus in het ziekenhuis bevallen. Ik moest ook, want ik had de gbs bacterie en moest dus aan een infuus antibiotica krijgen tijdens de bevalling. Borstvoeding mocht ik ook al niet geven, door mijn anti-epileptica medicatie. Alles was al een beetje uitgestippeld, jammer genoeg. Maar mijn meisje ging geboren worden en gezonder zijn en dat was het belangrijkste! Na de 35 weken heb ik nog kine gevolgd tot aan mijn 38 weken. Alsook de voorbereiding voor het bevallen. De prenatale sessie dus. Ik was zo bang wat er komen zal. Maar ik hoorde vaak mensen zeggen dat vrouwen ervoor gemaakt zijn om te bevallen en dat je lichaam wel zal weten wat te doen en dat je lichaam ervoor gemaakt is. Maar het enigste waar ik aan kon denken is dat ik heel slecht tegen pijn kan. Ik dacht echt dat ik het niet zou kunnen. Ik twijfelde enorm aan mezelf. Ik dacht dat ik de pijn nooit zou kunnen verdragen en het op zou geven. Natuurlijk kun je niet zomaar opgeven, maar het voelde zo een week voor de uitgerekende datum. Ik zou 4 december 2020 bevallen en ik dacht een week ervoor dat ik er nooit klaar voor zou zijn. Maar wanneer weet je wanneer je er klaar voor bent? Dat is voor mij nog altijd een groot vraagteken... Gewoon je gevoel volgen? Gewoon doen wat je deed op de prenatale sessie? Moet je denken terwijl je bevalt? Op het moment vlak voor de uitgerekende datum voel je je toch een klein meisje dat verloren raakt in te veel gedachtes en ‘wat als’...

- Nicole