Ze is geboren! Maar toen.. (3/3)

Op maandag 15 januari 2018 om 08:07uur is ze geboren, onze Lotte! Met haar 4104gram was ze een heerlijk propje. Dat moment dat je haar voor het eerst ziet en dat ze op je borst wordt gelegd, man, hemels! We waren echt supertrots op Lotte en genoten van dit moment. Ik hoorde de verloskundige en de kraamzorg wat zeggen over een geote placenta en bloedverlies wat wel wat veel werd, maar dat boeide mij even niks, dat komt vast wel goed. Ik heb namelijk net het liefste meisje van de wereld gebaard en dat bloed leek mij logisch 🤷‍♀️

"Uhm, je hebt al meer dat 1 liter bloed verloren en eigenlijk is 1 liter al vrij veel. De bloeding wil niet stoppen, dus ik ga even bellen.." Prima, knuffel ik nog even door met dit kleine meisje!"

Binnen no time stond mijn kamer vol en ging Lotte naar haar papa. Inmiddels werd mijn baarmoeder constant "gemasseerd" wat de bloeding remde, want ik had de 1.5 liter nu al gepasseerd. Al duwend op mijn buik werd ik naar de o.k. gereden, waar ze mijn buik van binnen zouden gaan schoonmaken op resten. Dat zou mijn baarmoeder weer moeten doen inkrimpen wat de bloeding hopelijk zou doen stoppen. Ik kreeg een maskertje op en vertrok..

Ruim 2 uur later hoorde ik twee stemmen heel in de verte die het hadden over een geboren dochtertje en ik stond gelijk weer aan! Het ging over mij en ik riep gelijk uit: "JA, Lotte, 08.07u en 4104gr".

Ze stonden versteld hoe alert ik was en begonnen direct met een praatje en wat controles. Helaas moest ik wachten tot er wat zakken bloed in mijn lochaam zat voordat ik terug mocht naar Lotte. Ik was schijnbaar in de afgelopen uren 6 liter bloed verloren en dat was en werd nog steeds bijgevuld. In de tijd dat ik daar lag heb ik onder genot van een ijsje gekeken hoe mensen reageren als ze uit hun narcose ontwaken (wouw, heftig!) en stuurde ik een kraamverzorgster op pad voor een goese bak koffie voor mijn man, die vroeg of ze ieta voor me kon betekenen. Hier is hij me nog altijd dankbaar voor.. 😅

Na een uur op de uitslaapkamer mocht ik ein-de-lijk terug naar mijn kamer, waar mijn man uren met mijn dochter heeft gezeten, als kersverse vader, maar met zorgen over mij.. Arme man!

Ik ben mijn man en de verloskundige (die ook doodop was) eeuwig dankbaar voor de foto's en filmpjes van haar testjes, haar eerste luiertje verschonen en mijn lieve man die haar het eerste flesje geeft. De dames van de afdeling van het ziekenhuis in Delft hebben goed voor mijn man en dochter gezorgd. Toch was ik verdrietig dat ik dit gemist had.. Maar nu was het mijn beurt..

We moeten de nacht in het ziekenhuis blijven en mijn man mag bij ons op de kamer. De avondploeg van de afdeling gingen naar huis en drukte me op het hart dat ik rustig aan moest doen, want dat bloedverlies en transfusie is een aanslag op je lichaam. Ze zeiden met klem: "tot morgen!"

De volgende dag voelde ik me erg goed en ik mocht rechtop in mn bed gaan zitten. De stappen gingen hierna snel, want mijn lichaam werkte aan alles mee! Duizeligheid viel mee dus ik mocht (eindelijk) douchen en mijn katether hing eruit, yes!

Rond een uur of 16.00 vond ik het welletjes en zijn we als kersvers gezinnetje naar huis gegaan. Ik hoop niet dat de lieve mevrouw van de afdeling boos op me is, dat ik tóch die dag al naar huis ben gegaan 😉

Thuis zijn is fijn en het genieten kan nu écht beginnen, maar wat ben ik blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd en heb gekozen voor een ziekenhuisbevalling. Ik had er NIET aan moeten denken om na een bevalling met toeters en bellen naar het ziekenhuis te moeten racen met een ambulance om nog maar niet te denken over de chaos waarin Lotte dan terecht komt.