“Wijdbeens, zwetend, 3 man koekeloerend in mijn doos...” #bevallen

2 dagen voor mijn uitgerekende datum werd ik door mijn verloskundige doorgestuurd naar het ziekenhuis voor inleiding. Door het verleden met mijn moeder, een hoge bloeddruk, veel pijntjes etc vonden ze dat een goed plan. De dag erna mocht ik mij om 6:30 melden voor een inleiding. Het “feest” kan beginnen. 

Mevrouw de gyn komt binnen met een heel pretpakket. Een naald die lijkt op een haaknaald ter grootte van een liniaal haalt ze uit een papiertje, de handschoen gaat aan en ze zegt ‘doe je benen maar wijd dan gaan we prikken’. Tijdens het wrikken, prikken, trekken en porren in mijn doossie zegt ze dat ik wel erg stugge vliezen heb en dat ze een zwak plekje probeert te vinden.. Tja, wat moet je daar nou weer op zeggen. Dan opeens plons. Alsof je in je bed zeikt. Een hele golf vruchtwater volgt en de gyn zegt tegen haar assistent dat ze even moet noteren dat het wel een extreme hoeveelheid is. Ik probeer nog te zeggen dat ik het idee heb dat dit nog lang niet alles was maar volgens de gyn was dit wel het geval. Ach, ze zal het vast weten. Nu een halfuur wachten om te kijken of mijn weeen vanzelf beginnen. De kamer vulde zich met het geluid van ‘plopjes’ oftewel de hartslag van de uk. Ik liep daar door de kamer met een draadje uit me doos en 2 banden om mijn buik. Nog nooit heb ik mezelf zo uitermate sexy gevonden. Toen de gyn een halfuur later kwam kijken naar de status van mijn weeën en die nog 0 waren besloot zij een infuus te prikken zodat het ‘feest’ echt kon gaan beginnen. Ik vroeg of ik nog even kon plassen maar dat ik wel zeer sterk het idee had dat mijn vruchtwater er nog uit zou komen. “Ja hoor, je kunt gewoon plassen en als je dat gevoel echt zo sterk heb neem je je onderlegger maar mee”. Ik sta op dat moment op en ja hoor… PLONS weer heel het bed en de vloer nat..  “I told you so”, dacht ik nog. Natuurlijk werd er weer een aantekening gemaakt ‘hoeveelheid vruchtwater zeer extreem’. Waarnaar ze weer begon te dweilen..

Volg je ons al op Instagram? 

Eenmaal weer op bed wordt ik aangesloten op het infuus. Het wondermiddel wat er voor moet zorgen dat mijn bevalling begint stroomt mijn aderen in. Om de 20 minuten wordt de dosis verhoogt. Tot een uurtje of 10/11 had ik nergens last van maar daarna begon het steeds ietsje minder prettig te worden. Om een uurtje of 12 kwam een verpleegkundige met mij praten over mijn wensen tijdens de bevalling, mijn werk en nog wat ander slap geouwehoer. Wat aardig, zo veel interesse tonen dacht ik. Maar hé, dat was een truc om te kijken hoe ‘gezellig’ ik nog was. Ze vond me nog wel gezellig en aanspreekbaar dus hoppa de dosis nog maar extra ophogen waarna een heeeeeerlijke weeënstorm begon. Ik kon mijn ei totaal niet kwijt en liep van de wc, naar het bed, naar de wc, op het bed, in het bed, aan het bed, nog net niet onder het bed, standjes van de zwangerschapsgym, alles kwam voorbij, maar het was allemaal KUT. Ja want dat is het gewoon, KUT. Met 2 halve woorden per minuut vroeg ik naar wat voor pijnbestrijding er ook alweer mogelijk was en wat de risico’s waren. Ik kon kiezen tussen een ruggenprik of een spuit die ‘de scherpe randjes’ er vanaf zou halen. Na het aanhoren van haar verhaal koos ik er toch voor om verder te gaan zonder pijnbestreiding. Zij vond dat ik dat ook ‘makkelijk’ aan zou kunnen (“MAKKELIJK?!?!?”). Na die zeer vervelende weeënstorm was ik er heilig van overtuigd dat ik minimaal op 9 cm ontsluiting zou zitten en vroeg dan ook of de gyn verslag van de status van mijn doosie kwam doen. Een krappe 5,5 cm kreeg ik te horen. Ik kon hem op dat moment wel wat aan doen. “HOE LANG GAAT DIT NOG DUREN”, schreeuw ik een beetje hopeloos uit. “Ja dat kunnen we nooit zeggen, maar vast niet heel lang meer”. Ja thanks, daar heb ik wat aan.

Manlief werd ondertussen even afgelost door mijn vader (ja, ik wou mijn vader er graag bij hebben, to be continued). Vaderlief kwam dus binnen en zag me in vol ornaat voorover gebukt tegen het bed aan staan waarop hij zich omkeerde en “wel even wacht achter het gordijntje”. Ik riep “je kan gewoon komen hoor, je heb me wel vaker in mijn blote doos gezien en gaat er straks ook naar koekeloeren als de uk er uit komt rollen, dus kom nou maar”. Stiekem moest de verpleegkundige wel lachen. Om mij, maar ook om het geschrokken hoofd mijn vader.

Rond een uur of 3 vond ik het wel weer tijd voor een nieuw verslag want mijn weeën begonnen ‘anders’ te worden en ik wist 1000% zeker dat ik nu toch echt minimaal 7 cm moest hebben. Meneer de verloskundige voelde en kondigde aan dat ik bijna volledige ontsluiting had. Maar hé? Dat betekent toch dat ik dan bijna mama ga worden? Op dat moment beginnen mijn persweeën ineens en mocht ik al vrij snel daarna mee gaan persen.  “Trek je benen maar naar je toe, kin op de borst en persen maar”. Ik probeerde te doen wat hij zei maar die benen naar me toe trekken lukte ECHT niet dus er kwamen al vrij snel beensteunen te voorschijn. Daar lag ik dan. Wijdbeens, zwetend, 3 man koekeloerend in mijn doos, manlief bij mijn hoofd, geplop om me heen en 4 man die roept dat ik een natuurtalent ben en het allemaal fantastisch doe. Bijna bij het eind tuf ik zo de hele boel onder tijdens het uitpuffen. Heel de kamer lag in een deuk. Ik niet. Ik had pijnnnnnn, veel pijn. Meneer de verloskundige komt bij me op bed zitten en duwt ineens out of the blue zo mijn schaambot een stukje omhoog (wist jij dat dat überhaupt bestond? Nee? Ik ook niet #auw) waardoor ik rechtovereind schiet en schreeuw “WHAT THE FUCK DOE JE”. Hij schrok, manlief schrok, gyn in opleding schrok. “sorry, sorry, ik had het even moeten zeggen maar ik ga je een handje helpen”. Bij die wee daarna deed hij het weer. Wat een verschrikking. Het voelde letterlijk alsof hij mijn bekken brak. Als ik er nu aan terug denk krijg ik weer de rillingen... Maarrrr het hielp wel want ineens was het hoofdje te zien… 

1 tip; als je de vraag krijgt of je het hoofdje wil zien of voelen, zeg nee. Ik heb daar tot op de dag van vandaag nog een trauma aan. (het voelt namelijk aan alsof je een pruim in de supermarkt pakt die in stadium 9,5 is qua rottingsproces en het ziet er uit alsof er een aliën uit je doosie komt… Heb wel van andere mama’s gehoord dat het hun juist een boost gaf om dat laatste beetje alles te geven. Maar mij niet blegh…

Toen werd er geroepen “haar vader, haal haar vader” (die was inmiddels weer zenuwachtig terug gegaan naar de wachtkamer) waarna 1 van de verpleegkundige naar de gang rent om mijn vader te halen (ik had namelijk in mijn beval wensenlijstje geschreven dat ik mijn vader erbij zou willen hebben op het moment dat het team zou denken dat de uk elk moment zou kunnen komen). YES, denk ik. Ze is er bijna.

Dan zegt meneer de verloskundige tegen de gyn in opleiding dat hij bij de volgende wee gaat knippen ivm de hartslag van de uk. “NEE, dat wil ik echt niet” schreeuw ik. Hij luistert en wacht. Bij de wee die na zijn knip mededeling komt geef ik ALLES, maar dan ook écht alles.. Ik hoor manlief nog tegen me zeggen “haal adem, haal adem, je bent helemaal paars”. Ik neem daarna snel nog een hap lucht en pers (terwijl ik helemaal geen wee meer had, oeioei badgirl) gewoon door en hoppa. Helemaal uitgescheurd en wel maar.....

Daar is ze. Onze kleine uk. WAUW, wauw, wAuW....

Ivy-Rose Edith Romeijn, een klein poppedeintje van 49 cm en 3265 gram groot is ineens op de wereld. Heeeel heel onwerkelijk.

Hoe ik mijn eerste momentjes als mama heb ervaren? Dat lees je in mijn volgende blog. Toedelssss

Waarom ik mijn vader bij de bevalling wou? Mede hierdoor.

Much love, Anne @perfnotsoperf