Waarom krijgt mijn partner geen aandacht?

In mijn vorige post vertelde ik over mijn trotse moedergevoel die ik heb mogen ervaren nadat ik beviel van mijn eerste zoon. Mijn partner ervaarde ook het trotse gevoel. Mijn omgeving was vooral verdrietig, omdat mijn zoontje met 22 weken was overleden.

Het zette mij aan het denken hoeveel impact de omgeving heeft op jouw journey, op jouw gevoel, op jouw beleving. Ik bedoel, daar kunnen we het wel over eens zijn, toch?Ik begrijp het ook wel dat het moeilijk is voor de omgeving om in te schatten hoe jij je voelt, wat je nodig hebt. Gezien dit voor ieder persoon anders is. Maar als we konden dromen: hoe fijn zou het voor de omgeving zijn om wat duidelijkere instructies te hebben. Dat helpt iedereen...

Dus hoe vaak moet een partner nog aangeven dat hij/zij zich machteloos voelt tijdens de bevalling voordat er duidelijkere instructies komen? Het lijkt erop dat er niet echt gehoor wordt gegeven aan dit signaal. Dit signaal wordt al verkondigd zo lang ik mij kan herinneren.

Bijvoorbeeld tijdens mijn bevalling (dat opgewekt werd in het ziekenhuis) kwam de verloskundige regelmatig naar binnen om te kijken hoe het ging. Ze stelde heel netjes de vraag: "Hoe gaat het met jou? Of ja, hoe gaat het met júllie?". Ze keek naar mij en naar mijn partner, wetende dat dit ging om een zwangerschapsafbreuk. Ik merkte het op en vond het fijn dat er ook bij hem werd stil gestaan. Het is ook niet niets waar hij emotioneel doorheen gaat. Ik ben niet de enige die door dit proces heen gaat, een bevalling meemaakt en een kindje verliest.Ik antwoordde als eerste op de vraag, zij reageerde hierop en liep weer weg. Ze heeft niet meer gewacht op het antwoord van mijn partner. Ik was daar wel in teleurgesteld. Ik wil ook dat hij ondersteund wordt in het proces. Daar heb ík ook wat aan!

Later vroeg mijn partner aan de verloskundige: "hoe weet ik wanneer zij weeën heeft?". Antwoord van de verloskundige: "dat weet zij. En dan weet jij het ook." Met dit antwoord kon hij natuurlijk helemaal niets. Door deze vraag te stellen probeerde hij zichzelf voor te bereiden op wat hij kon verwachten, zodat hij mij kan ondersteunen en met mij mee kan kijken. Ik had zelf ook nog nooit weeën gevoeld, dus hij wilde met de gevraagde instructies mij helpen. 

Het had mijn partner bijvoorbeeld veel meer opgeleverd als de verloskundige zou zeggen: "nu zal zij vooral een continue zeurende buikpijn voelen. Dit wordt steeds heviger. Op het moment dat er om de paar minuten een piek is, waarna het weer helemaal weg gaat, daarna weer een piek, en weer weg gaat, dan kan je zeggen dat ze weeën heeft. Natuurlijk kan dit bij iedereen anders zijn, maar dit is doorgaans hoe het verloop is."Met deze kennis had mijn partner op een gegeven moment kunnen opmerken dat ik pieken ervaarde die tussendoor helemaal weg gingen. Dan zou hij weten: oké, volgens mij zijn we zover!Wanneer ik zelf nog niet doorhad dat dit dé weeën zijn (aangezien ik al de hele tijd buikpijn had en aan het overgeven was), dan had hij me dat kunnen vertellen.

Ik snap dat diegene die aan het bevallen is centraal staat. Maar het helpt de bevallende vrouw ook als er gekeken wordt naar de partner/naasten. Ongeacht welke rol deze persoon heeft en al he-le-maal als die persoon nog nooit zelf een bevalling heeft meegemaakt. Dat er emotioneel wordt stil gestaan bij deze persoon én dat deze persoon ook wat informatie krijgt. Ook al kan diegene niet heel veel doen in het moment om het te verzachten: wéten wat er ongeveer gebeurt, zorgt ook voor rust bij die persoon. Die rust helpt de bevallende vrouw ook.

Wat vind jij daarvan?